มาเฟียบ้านไร่

ออกไป

"ป้าว่าอย่าดีกว่า"

สารีบห้ามเด็กสาวเพราะนี่ใกล้เวลาที่เจ้าของบ้านจะกลับมาแล้ว เธอไม่อยากให้เด็กสาวไปเสี่ยงอันตรายที่ใครๆ ในไร่นี้ต่างเกรงกลัว

"แก้วไปแป๊บเดียวค่ะ เดี๋ยวมา"

เธอฟังใครซะที่ไหนล่ะรีบวิ่งกลับไปที่บ้านท้ายไร่อย่างไว รีบเปลี่ยนแล้วรีบกลับออกมาเจ้าของบ้านกลับมาจะดีใจซะอีกที่ได้ลงนอนบนที่นอนหอมๆ แทนของเก่าที่ทั้งเน่าทั้งเหม็น

หลังเด็กสาวที่รีบวิ่งสากำลังยกมือภาวะนาให้เจ้าของบ้านกลับมาช้าจะได้ไม่เจอกับดอกแก้วเด็กสาวน่ารักคนนี้ เธอไม่อยากให้ดอกแก้วต้องเจอเหตุการณ์ร้ายๆ เลย

"เดี๋ยวจะเอาไปซักให้แล้วจะรีบเอามาคืนนะคะ"

เธอพูดกับผ้าปูพื้นเก่าที่ปลดออกมาจากที่นอนขนาดคิงไซร์ เจ้าของบ้านนี้คงตัวใหญ่ราวยักษ์เลยล่ะดูจากรอยยุบของที่นอนและก็คงสกปรกน่าดูถึงทนนอนอยู่แบบนี้ได้

"เรียบร้อย"

เกินกว่าสิบนาทีที่ดอกแก้วพยายามปูที่นอน เธอไม่ค่อยถนัดงานนี้เท่าไรปกติปูแต่ที่นอนให้เด็กๆ งานนี้ก็เลยดูยากและก็ไม่ค่อยเรียบร้อยดีนะป้าสาไม่มาด้วยไม่งั้นคงสอนกันอีกยกใหญ่

เธอรีบเก็บผ้าปูที่นอนผืนเก่ากับผ้าห่มเน่าๆ ลงตะกร้าและหันไปมองที่นอนอันเก่าที่เธอจัดการแปลงโฉมซะใหม่ด้วยความพอใจก่อนจะรีบเดินออกจากห้องนอนที่สภาพบางจุดเหมือนห้องนี้โดนทำร้ายเลย

"แย่แล้ว เสียงรถ"

หญิงสาวถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัวราวกับเจอผี แต่เปล่าเธอกำลังจะเจอเจ้าของบ้านผีสิงนี้ ไม่น่าชักช้าเลยงานนี้เธอตายแน่ๆ

เธอรีบวางตะกร้าผ้าลงแล้วเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะกินข้าวภายในห้องครัว ตรงนั้นมีผ้าปูโต๊ะคลุมยาวเอาไว้เหมาะกับการหลบมากที่สุด

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงขวดกระทบกันเกรียวกราว เสียงฝีเท้าหนักสลับเบาจนทำให้คนหลบอยู่อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา ทำไมเจ้าของบ้านนี้ถึงเดินแปลกๆ

เสียงฝีเท้าหนักสลับเบานั่นเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นจนเธอเห็นรองเท้าของเขาผ่านปลายผ้าปูโต๊ะ มันเป็นรองเท้าหนังอย่างดีแต่ไม่เคยถูกดูแลเลยสภาพก็เลยไม่ต่างจากรองเท้าตลาดนัด

เสียงขวดมากมายกระทบกันอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันมีเสียงกระแทกกับพื้นดังขึ้นด้วย เธอพยายามจะมองลอดชายผ้าขึ้นไปแต่ก็มองไม่เห็นว่าเจ้าของบ้านกำลังทำอะไรแต่พอรู้ว่าเขาไม่ใช่ผีเพราะผีคงถือขวดหนักๆ พวกนั้นมาไม่ได้แน่ๆ

เธอยังคงพยายามจะแอบดูว่าเจ้าของบ้านหน้าตาเป็นยังไงและเขากำลังทำอะไรอยู่ใต้โต๊ะแบบเงียบๆ คนเดียวเพราะถ้าเธอโผ่หัวออกมาเจ้าของบ้านอาจไม่พอใจลากเธอออกไปฆ่าหมกป่าข้างบ้านนี่ก็ได้

"มึงเป็นใคร"

เสียงโต๊ะกินข้าวคว่ำดังลั่นบ้านพร้อมกับมือใหญ่กระชากคอเสื้อของร่างบางให้ลุกขึ้น และเสียงพูดกดต่ำอย่างไม่พอใจด้วยภาษาอังกฤษที่มีสำเนียงราวกับเจ้าของภาษา

แต่เขาก็ยืนไม่นิ่งเท่าไรเพราะฤทธิ์เหล้าที่แทรกอยู่ทุกรูขุมขนทำให้ร่างกายเขาอ่อนแรงและเซไปมาอยู่ตลอดเวลา และที่เสียงฝีเท้าเขาหนักสลับเบาก็เพราะเขาเซจะล้มอยู่เรื่อย

"คุณเป็นผีหรือคน"

ดอกแก้วไม่ได้กลัวแต่เธอกลับจ้องคนที่กระชากคอเสื้อของเธอจนตัวแทบลอยขึ้นจากพื้นอยู่ ผมของเขายาวมากและก็สวยมากถึงแม้จะดูเหมือนไม่ได้สระและไม่ได้หวีก็เหอะ หนวดเคราของเขาขึ้นเต็มใบหน้าไปหมดจนทองไม่ออกว่าเขาหน้าตายังไง แถมร่างก็ดูผอมมากๆ ทีเด็ดสุดก็กลิ่นเหล้าแรงมากนึกว่าเป็นผีที่โดนเหล้าอาบตายทีเหอะ

"ออกไป"

ซานเดอร์กระชากร่างบางนั่นไปที่หน้าประตูบ้านของเขาก่อนจะเปิดประตูเหวี่ยงเธอออกไป ถึงเขาจะเมาแทบจะตลอดเวลาแต่ก็ไม่โง่ที่จะปล่อยให้ใครเข้ามาแอบในบ้านได้ง่ายๆ ผู้หญิงคนนี้ก็คงเป็นพวกขโมยหรือไม่ก็พวกชอบเสือกถึงได้กล้าเข้ามาถ้าเขาไม่ถูกแม่ยึดปืนไปล่ะก็เขาจะยิ่งเธอทิ้งซะ

เขาออกไปซื้อเหล้ามาตุนเอาไว้ทำไมถึงมีคนแอบเข้ามาในนี้ต่อไปคงต้องล็อกให้เรียบร้อยแม้แต่แม่บ้านทำความสะอาดก็คงไม่ต้องให้เข้ามาแล้วเพราะชีวิตเขา เขาดูแลเองได้

"ฉันเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้จะเอาผืนเก่าไปซักให้นะ แล้วเดี๋ยวจะเอามาเปลี่ยนคืน"

คนถูกเหวี่ยงทิ้งยังทำใจดีสู้เสือ เธออยากได้ตะกร้าผ้าไปซัก และเขาอาจจะยังไม่รู้ว่าเธอเข้ามาทำไมเธอต้องอธิบายเขาจะได้ไม่เข้าใจผิด ครั้งหน้ามาจะได้มาทำความสะอาดให้ดีกว่านี้ไม่ต้องรีบไปรีบกลับเหมือนที่ป้าสาบอกถ้าเธอได้คุยกับเจ้าของบ้านบ้าง

"กูบอกให้ไปให้พ้น"

เขาปาขวดเหล้าออกมา ไม่สนว่ามันจะโดนใครไหมเพราะเขาไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายในชีวิต เขาต้องการอยู่คนเดียว ต้องการความสงบจนกว่าจะตาย ตายเพื่อลืมทุกอย่างไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานเจ็บในหัวใจแบบนี้

"ว้าย"

ดอกแก้วหลบความร้ายกาจที่พุ่งออกมาแทบไม่ทัน เธอเลยรีบจ้ำอ้าวลงจากบันไดบ้านท้ายไร่แล้วกลับที่พักของเธอมือเปล่า ไม่ได้อะไรเลยและเกือบหัวแตกอีกด้วย เธอเข้าใจแล้วว่าป้าสาห้ามเธอเพราะอะไรบ้านลึกลับหลังนั่นมีเจ้าของจิตไม่ปกตินี้เอง คราวหน้าถ้าโดนใช้ให้ไปอีกคงต้องระวังตัวมากกว่านี้เป็นร้อยเท่า

"หนูแก้ว เอาข้าวนี้ไปวางไว้หน้าบ้านท้ายไร่ทีนะ ป้าเวียนหัวคงไปไม่ไหว"

สาส่งถุงกับข้าวที่เป็นอาหารแนวตะวันตกรสเลิศ เธอทำใส่ถุงอย่างดีแบบนี้ทุกวันและเอาไว้แขวนไว้ที่หน้าบ้านท้ายไร่แต่วันนี้เวียนหัวทั้งวันเห็นทีคงไปเองไม่ไหว

"ไปอีกแล้วเหรอคะป้าสา"

ดอกแก้วมองถุงกับข้าวอย่างหวั่นใจ เธอไม่ได้เล่าอะไรให้ป้าสาฟังหรอกบอกแต่เพียงว่าเธอออกมาทันก่อนที่เจ้าของบ้านจะมาแต่เธอก็ไม่คิดว่าจะได้ไปอีก ไม่ได้กลัวเขาหรอกนะแต่กลัวว่าจะหลบขวดเหล้าไม่ทันละสิ นึกแล้วก็เสียวจะหัวแตกเหมือนกัน

แต่เธอก็ขัดป้าสาไม่ได้อยู่ดีรีบเดินไปยังบ้านท้ายไร่พร้อมถุงกับข้าวที่คงโคตรแพงดูจากภายนอกแล้วน่าจะทำมาจากของดีๆ ทั้งนั้น

เธอแขวนมันตรงที่ที่ป้าสาบอกและพยายามจะมองเข้าไปในบ้านอีกครั้ง ก็คนมันสงสัยว่าคนบ้านนั่นจะรู้ได้ยังไงว่ากับข้าวอยู่ตรงนี้ และถ้าไม่รู้ของดีๆ พวกนี้ต้องบูดไปอย่างน่าเสียดายแน่ๆ