"นอนไม่หลับโว้ย ทำไมต้องไปคิดถึงคนจิตไม่ปกตินั่นด้วยนะ"
หญิงสาวที่ใส่ชุดนอนลายการ์ตูนตัวโปรดที่ใส่แล้วใส่อีกจนเปลี่ยนสีลุกขึ้นมานั่งพูดคนเดียวท่ามกลางความมืด เธอพยายามข่มตาให้หลับมาตั้งแต่หัวค่ำเพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้าแต่นอนเท่าไรก็นอนไม่หลับจนป่านนี้จะเที่ยงคืนอยู่แล้วเพราะใจเธอดันนึกถึงแต่ของกินในถุงที่ถูกแขวนเอาไว้หน้าบ้านท้ายไร่ทั้งเสียดายที่ของราคาแพงพวกนั้นคนบ้านนั่นจะออกมาเอาไปกินไหมและก็ทั้งสงสัยว่าคนบ้าจะรู้ได้ยังไงว่าของแขวนอยู่ตรงนั้น
"ผีไม่มีในโลก อีกอย่างไฟฉายสว่างขนาดนี้ผีกลัวแน่นอน"
เธออดใจในความอยากรู้อยากเห็นต่อไปไม่เพราะนอนยังไงก็นอนพลิกซ้ายก็แล้วขวาก็แล้วนับแกะก็แล้วยังไม่หลับ ดอกแก้วเลยตัดสินใจหยิบไฟฉายส่วนตัวที่สำหรับวางเอาไว้ข้างตัวตลอดขนาดใหญ่ขึ้นมาเปิด
เธอสูดลมหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้าเพราะปกติเวลานี้เธอจะไม่ออกมาเด็ดขาดมันเป็นเวลาที่ผีจะออกมา แต่ด้วยความสงสัยมัน
