ตอนที่ : 9 วันเกิด
2120 คำ
6
วันเกิด
หลายวันต่อมานางอำไพได้เตรียมงานวันเกิดให้ลูกสาว ได้ชวนทักษ์ดนัยกับลูกชายให้มากินเลี้ยงวันเกิดช่วงหัวค่ำด้วย แต่ก็ยังลังเลว่าจะชวนเพื่อนบ้านอีกฝั่งดีไหม จึงต้องมาปรึกษาเจ้าของวันเกิดเสียก่อน
“รุ้งว่าไม่ต้องชวนเขาหรอกแม่ เขาคงไม่อยากมา”
“มันจะน่าเกลียดไหมลูกบ้านก็ใกล้กันแค่นี้ เราจัดสนามหญ้าซะสวยเขามองมาก็ต้องรู้ว่าเรามีงานกัน” นางอำไพมองไฟปิงปองประดับตามต้นไม้แล้วก็พลอยหนักใจขึ้นมา
“ไม่ดีกว่าค่ะแม่ เอางี้นะรุ้งจะเอาเค้กวันเกิดไปให้คุณป้าพิมพ์แค่นี้ก็พอมั้งคะ จะได้ไม่ดูว่าเราไร้มารยาทจนเกินไป”
“มันจะดีเหรอลูก”
“ดีสิคะ ขืนเราไปบอกเขาก่อนเขาจะได้หาว่าเราอยากได้ของขวัญวันเกิดอีก ลูกชายเขาจะได้แขวะรุ้งสบายใจเลยทีนี้”
“เอา ๆ ถ้ารุ้งสบายใจที่จะทำแบบนั้นแม่ก็ไม่ว่าอะไร”
“ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณที่ทำอาหารอร่อย ๆ ให้รุ้งด้วยนะคะ รุ้งชวนเพื่อนมาด้วยนะแม่จำยัยนิได้ไหม นิยาเพื่อนม.ปลายที่มาค้างบ้านเราบ่อย ๆ ไงแม่”
“หนูนิเหรอแม่จำได้ ว่าแต่รุ้งไปเจอหนูนิที่ไหนล่ะลูกแม่ไม่ได้เห็นหนูนินานมากแล้ว”
“เจอกันในเฟซค่ะแม่ ยัยนิทำงานที่บริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าค่ะ นี่ไม่ได้เจอกันเจ็ดปีจะมาเจอกันวันแรกวันนี้เลยนะแม่”
“ได้เจอเพื่อนเก่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ รุ้งจะได้ไม่เบื่อด้วยที่วัน ๆ คุยแต่กับแม่สองคน”
“ใครจะเบื่อแม่ได้ลงคอคะ ก็พูดไปนั่น” รุ้งพรายโถมเข้าไปกอดมารดาแล้วหอมแก้มท่านอย่างเอาใจ
สองแม่ลูกจัดเตรียมสถานที่ไว้เรียบร้อยแล้ว ก็พากันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกมาต้อนรับแขกในช่วงหัวค่ำ รุ้งพรายเปิดเพลงคลอเบา ๆ ให้บรรยากาศไม่เงียบจนเกินไป หญิงสาวมาในชุดเสื้อแขนกุดสีขาวกระโปรงยาวฟูฟ่อง อาหารก็เรียงรายบนโต๊ะสนามหญ้าหน้าบ้าน และแขกคนแรกที่มาในงานก็คือทักษ์ดนัยกับลูกชาย
“พี่รุ้งสวยม้ากมากวันนี้” น้องฟรังก์ชมเป็นคนแรก
“สวยจริง ๆ ครับคุณรุ้ง” ตามด้วยพ่อม่ายสุดหล่อ
“แหม สองพ่อลูกนี่ปากหวานเหมือนกันไม่มีผิดเลยนะคะ” รุ้งพรายก็ยิ้มรับคำชมจากสองพ่อลูก
“ของขวัญวันเกิดครับคุณรุ้ง” ทักษ์ดนัยยื่นกล่องของขวัญให้หญิงสาว รุ้งพรายก็ยิ้มรับและขอบคุณเขา
“ความจริงไม่ต้องซื้อมาก็ได้ค่ะ แค่มาร่วมงานรุ้งก็ขอบคุณมากแล้ว ถือซะว่ามากินข้าวมื้อค่ำด้วยกันก็ได้”
“ไม่ได้ครับวันเกิดคุณรุ้งทั้งทีน้องฟรังก์ก็เรียกร้องให้หาของขวัญกล่องใหญ่ ๆ ให้ด้วย นี่รบเร้าผมพาไปซื้อด้วยตัวเองเลยนะครับ”
“อย่าบอกนะคะว่าน้องฟรังก์เป็นคนเลือกให้พี่รุ้ง” หญิงสาวย่อตัวลงถามเด็กชายตัวป้อม
“ผมเลือกเองครับพี่รุ้ง”
“โหยน่ารักที่สุดเลยน้องฟรังก์ มามะให้พี่รุ้งหอมแก้มทีหนึ่ง” รุ้งพรายก้มลงไปหอมแก้มยุ้ย ๆ ของน้องฟรังก์ ก่อนจะเชิญให้ทั้งคู่ไปนั่งที่โต๊ะ
“มาค่ะคุณทักษ์ วันนี้ก็มีแค่คนกันเองนี่แหละค่ะ เหลือหนูนิเพื่อนรุ้งอีกคนแค่นี้เอง ทำตัวตามสบายเลยนะคะ” นางอำไพบอกหลังจากรับไหว้จากสองพ่อลูกเรียบร้อยแล้ว
“ครับน้าอำไพ”
บรรยากาศของงานเป็นไปอย่างเรียบง่าย มีเสียงหัวเราะของน้องฟรังก์ที่ช่วยเพิ่มบรรยากาศของงานให้สนุกสนานมากขึ้น สักพักใหญ่สาวสวมแว่นในชุดทำงานกระโปรงแดงก็มาปรากฏตัวขึ้น นิยายังสวมแว่นเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความสวยสดตามวัย หญิงสาวมาพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวโตที่กว่าจะดึงออกจากแท็กซี่ได้ก็เล่นเอาหอบอยู่เหมือนกัน
“สุขสันต์วันเกิดจ้ารุ้ง เอ้านี่ของขวัญ” นิยายื่นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลให้เจ้าของวันเกิด รุ้งพรายรับมากอดเอาไว้แล้วต้องเอียงคอมองเพื่อนเพราะของขวัญบังเจ้าตัวจนมิด
“เอ่อ ขอบใจมากนะนิแต่ว่ารุ้งไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“ปกติชอบไม่ใช่เหรอตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลนี่ เห็นว่าเคยมีหนุ่มซื้อให้ตอนเด็ก ๆ แล้วชอบมาก ๆ ไม่ใช่เหรอ นี่นิซื้ออันใหญ่ยักษ์ให้เลยเกทับพ่อหนุ่มคนนั้นไป” นิยากระเซ้าเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็พากันเดินเข้าไปหาทุกคนภายในบ้าน
“สวัสดีค่ะคุณป้า นิเองค่า” เสียงใสๆ ของนิยาทำให้ทุกคนหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน
“สวัสดีจ้าหนูนิ” นางอำไพก็รับไหว้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“นินี่คุณทักษ์เพื่อนบ้านของเรา” รุ้งพรายหันมาแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน
“สวัสดีค่ะคุณทักษ์ชื่อนินะคะเป็นเพื่อนของรุ้งค่ะ” นิยาตกตะลึงในความหล่อของทักษ์ดนัยเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด
“สวัสดีครับคุณนิ ฟรังก์สวัสดีพี่นิเขาสิลูก” และคำพูดถัดมาก็ทำให้หญิงสาวต้องหันไปมองรุ้งพราย ‘มีลูกแล้วเสียดายจัง’
“สวัสดีครับพี่นิ” น้องฟรังก์ยกมือขึ้นไหว้นิยาอย่างน่ารัก
“ว้าว เรียกพี่นิด้วย ทำไมน่ารักแบบนี้”‘ลูกน่ารักขนาดนี้ให้อภัยได้’ ความคิดของนิยากำลังตีกันอยู่
“ก็เรียกรุ้งว่าพี่ เพื่อนของรุ้งก็ต้องเรียกพี่ด้วยไง”
“เหรอ” นิยาหันมาทำหน้าล้อเลียนเพื่อน
“นั่งกันก่อนหนูนิ รุ้งเอาตุ๊กตาไปวางไว้บนโต๊ะนั่นดีกว่านะแม่ว่า เวลาถ่ายรูปจะได้เห็นของขวัญทั้งหมด น่ารักดีนะเจ้าตัวใหญ่นี่”
“จริงด้วยค่ะแม่” รุ้งพรายรีบนำของขวัญของนิยาไปวางคู่กับของขวัญของทักษ์ดนัย ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เลยกลายเป็นจุดเด่นของงานในวันนี้
นิยานิสัยร่าเริงสนุกสนานและคุยเก่ง แม้ภาพลักษณ์จะเป็นยัยแว่นหน้าตาหมวย ๆ แต่ข้างในนั้นกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจและใช้ชีวิตตามความคิดของตัวเองมาโดยตลอด หญิงสาวสนิทสนมกับทุกคนได้ในเวลาอันรวดเร็ว
“อาหารอร่อยมากเลยนะคะคุณป้า แบบนี้นิขอมาฝากท้องไว้ที่นี่บ่อย ๆ นะคะ”
“ตามสบายเลยหนูนิ รุ้งเขาก็กลับมาอยู่กับป้าแบบถาวรแล้วมาได้ทุกเมื่อ”
“จริงเหรอคะดีจังเลย พูดแล้วก็คิดถึงตอนนั้นเนอะ ที่นิแอบหนีออกจากบ้านมานอนบ้านรุ้ง พ่อรู้เข้าตามมาอาละวาดที่นี่ใหญ่เลย คิดแล้วก็น่าอายจัง” นิยาย้อนความหลังในวันที่ทะเลาะกับบิดา เพราะถูกบังคับให้เรียนสายวิชาการที่เธอเกลียดเป็นที่สุด และต้องอาศัยการหนีออกจากบ้านเป็นข้อต่อรอง
ในที่สุดบิดาของเธอก็ยอมแพ้ให้เธอเรียนสาขาวิชาที่เธอต้องการได้ บิดาอยากให้เป็นหมอแต่นิยาอยากเรียนด้านภาษา และตอนนี้เธอก็ทำงานเป็นผู้ช่วยของบริษัทโดยทำในตำแหน่งล่ามให้กับเจ้านายญี่ปุ่น
“ตอนนั้นป้าก็ตกใจนึกว่าจะเกิดเรื่องใหญ่โต ไม่คิดว่าพ่อของหนูนิจะรักลูกมากจนยอมให้หนูนิเลือกเรียนด้วยตัวเองได้” นางอำไพยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้เป็นอย่างดี
“งานล่ามแม้จะไม่ได้สุขสบายมีหน้ามีตาอะไรมากนัก แต่นิก็พอใจกับจุดนี้นะคะคุณป้า พ่อเองก็ไม่ว่าอะไรแล้วเพราะตอนนี้ไปบีบน้องชายนิแทนนิเลยรอดค่ะ” หญิงสาวปิดปากหัวเราะคิกคักระหว่างเล่า
“เอ่อ ทุกคนครับ ผมว่าน่าจะได้เวลาเป่าเค้กแล้วนะครับ ผมกลัวลูกผมจะหลับก่อนได้กินเค้ก” ทักษ์ดนัยพูดพร้อมกับหันไปมองลูกชายที่ปิดปากหาวหวอด ๆ ต่อหน้าต่อตาทุกคน
“จริงด้วยค่ะคุณทักษ์ น้องฟรังก์จะมานั่งนาน ๆ แบบผู้ใหญ่ไม่ได้ด้วย ไปหนูนิเราไปเตรียมเค้กกัน วานคุณทักษ์ช่วยปิดไฟข้างนอกให้ด้วยนะคะ”
“ได้ครับ ส่วนเจ้าของวันเกิดควรนั่งเฉย ๆ นะครับตอนเป่าเค้ก” ทักษ์ดนัยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นรุ้งพรายทำท่าจะลุกไปช่วยคนอื่น
“ก็ได้ค่ะ อยู่ตรงนั้นนะคะ” หญิงสาวเลยต้องเป็นคนชี้จุดปิดไฟให้เขาแทน
“น้องฟรังก์ครับใจร่ม ๆ นะครับอีกหน่อยเราก็จะได้กินเค้กกันแล้ว” รุ้งพรายหันมาพูดกับเด็กเพียงคนเดียวภายในงาน
“ครับ” น้องฟรังก์ตอบรับแบบตาปรือ ๆ
ไฟถูกดับลงทักษ์ดนัยก็เดินมานั่งอยู่ด้านข้างกับเจ้าของวันเกิด ไม่เกินห้านาทีนิยากับนางอำไพก็ถือเค้กที่จุดเทียนแล้วออกมาด้านนอก จากนั้นก็ส่งเสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดกันดัง ๆ
ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่บนห้องนอนถึงกับต้องแง้มหน้าต่างออกมาดู วันเกิด ? เขามองดูผู้คนในงานมีคุ้นหน้าอยู่ทุกคนยกเว้นผู้หญิงอีกคนที่แปลกหน้าสำหรับเขา คริษฐ์จำได้ว่าวันเกิดของรุ้งพรายในอดีตนั้น เขาจะต้องเดือดร้อนเรื่องของขวัญที่เจ้าตัวมักจะทวงแล้วทวงอีกจนน่ารำคาญ
เพลงจบลงรุ้งพรายก็เป่าเค้กจนเทียนดับทุกเล่ม จากนั้นไฟก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวตัดเค้กให้มารดาเป็นคนแรก ฟังคำอวยพรจากท่านแล้วก็อมยิ้มอย่างสุขใจ และเมื่อแบ่งเค้กให้ทุกคนเรียบร้อยแล้วก็ต้องนำเค้กสามชิ้นไปมอบให้บ้านหลังข้างเคียงตามความตั้งใจแรก
“เอาไปให้ตอนนี้เลยรุ้ง เดี๋ยวดึกกว่านี้จะเข้านอนกันหมด” นางอำไพรีบเตือนลูกสาว
“ให้นิไปด้วยไหมรุ้ง” นิยารีบเสนอตัว
“ดีเหมือนกัน”
“งั้นเดี๋ยวเรากลับมานะคะคุณป้ากับคุณทักษ์กินเค้กกันไปก่อนเลยนะคะ” นิยาพูดเหมือนรู้ว่าเพื่อนรักกลัวจะต้องเผชิญกับอะไร ใครบอกว่ารุ้งพรายไม่มีเพื่อนสนิทตอนเรียนมัธยม เพราะนิสัยร้าย ๆ แสนเอาแต่ใจของเจ้าตัวทำให้คนอื่นมองในแง่ลบกันหมด แต่นิยากลับมองเห็นความจริงใจที่อยู่ในตัวของรุ้งพรายได้ เรื่องของคริษฐ์นิยาจึงร่วมรับรู้มาโดยตลอด
“เห็นหน้าพี่คริษฐ์แล้วมีหวั่นไหวบ้างไหมรุ้ง” ระหว่างทางนิยาก็เปรยขึ้น
“มันก็มีบ้าง” รุ้งพรายยอมรับตามตรง
“ก็บ้านติดกันนี่เนอะจะหนีไปไหนพ้น รอพี่คริษฐ์ของรุ้งแต่งงานไปก่อน ตอนนั้นรุ้งคงตัดใจได้เองนะนิว่า”
“ก็คงงั้นมั้ง” รุ้งพรายพูดเหมือนคนปลงไม่ตก
นิยาเป็นคนกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่ช้าแม่บ้านสูงวัยก็วิ่งเข้ามาเปิดประตูให้ ป้าพุดหรือนางพุดจีบมองเค้กในมือของรุ้งพรายก็เข้าใจว่าหญิงสาวมาที่นี่ทำไม
“เข้ามาค่ะคุณรุ้ง”
“ขอบคุณนะคะป้าพุด รุ้งเอาเค้กวันเกิดมาให้คุณป้าพิมพ์ค่ะเพิ่งจะสองทุ่มเลยคิดว่ายังไม่นอนกัน”
“ยังค่ะคุณพิมพ์กับคุณคริษฐ์ยังนั่งดูทีวีกันอยู่”
“งั้นฝากป้าพุดไปให้ได้ไหมคะ” แค่ได้ยินชื่อของคริษฐ์รุ้งพรายก็แขยงแบบแปลก ๆ
“ยัยรุ้งน่าเกลียดตายทำแบบนั้น เอาไปให้ด้วยตัวเองสิกลัวอะไร” นิยารีบแทรกขึ้นเพราะคิดว่าเพื่อนรักทำไม่ถูก
“จริงของคุณ เอ่อ”
“นิยาค่ะป้าพุดเป็นเพื่อนของรุ้ง” นิยารีบแนะนำตัวเอง
“จริงของคุณนิยานะคะคุณรุ้ง ต้องเอาไปให้คุณพิมพ์กับมือถึงจะถูกค่ะ”
“ก็ได้ค่ะ นิไปด้วยกันนะ”
“ไม่ไปหรอก วันเกิดรุ้งรุ้งก็ไปสิ นิอยู่รอข้างนอกนี่แหละ” นิยาโบกมือให้เพื่อน เธอไม่อยากเข้าไปเจอบรรยากาศชวนอึดอัด เลือกที่จะยืนรอด้านนอกนี่ดีกว่า
- ผู้เขียน
