chapter 4
1012 คำ
ผมตื่นเช้ามาด้วยท่าทีงัวเงียสุดๆแถมปวดหัวไปอีก เมื่อคืนผมเล่นซัดทุกแก้วที่ผ่านหน้าไม่แปลกใจเลยนะว่าทำไมผมถึงปวดหัวขนาดนี้ หลังจากกลับมาเมื่อวานวันนี้ผมต้องเข้าบริษัทเพื่อเรียนรู้งานต่อจากพ่อ ถึงจะขี้เกียจก็เถอะ คือจริงๆผมบอกคุณพ่อว่ากลับมาจะขอพักหนึ่งอาทิตย์แต่ผมติดธุระที่นั้นก็เลยกลับมาช้าเอง มันก็ช่วยไม่ได้ที่จะไม่มีเวลาพักเลยไง
ผมเดินลงถึงชั้นล่าง ก็เจอพ่อกับแม่ผมกำลังนั่งทานข้าวอยู่ แม่ผมรีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผมก่อนจะยื่นมือมาจับมือผมไว้แน่น
"จากัวร์ลูก ทานข้าวกับแม่นะ"
ผมมองแม่ผมที่ดูซูดผอมลงไปเยอะตั้งแต่ผมไปเมื่อสี่ปีก่อน สังเกตแม่ผมดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ หรือผมจะดูผิดไปแม่ผมอยู่กับลูกรักกาฝากด้วยกันทุกวันมันควรจะมีความสุขสิ เหอะ!!
"จากัวร์มาทานข้าวกับพ่อนะ"
ผมมองท่านสองคนสลับกันก่อนจะยอมเดินไปนั่งแต่แต่โดยดี เอาเถอะผมยังไม่อยากเป็นลูกเนรคุณอย่างน้อยถึงพวกท่านไม่รักไม่สนใจผมแต่ก็ให้กำเนิดผมมา ผมควรทำดีด้วยบ้าง
"ข้าวต้มปลาของโปรดลูกแม่ตื่นมาทำเองตั้งแต่เช้าเลย”
ผมมองชามข้าวต้มปลาตรงหน้าก่อนจะตักชิมดู อร่อยเหมือนเดิมจนอยากจะร้องไห้ กี่ปีแล้วนะที่ผมไม่ได้ทานฝีมือแม่ ไม่ใช่แค่4ปีก่อนตอนที่ผมไม่อยู่นะ แต่ถึงผมจะอยู่แม่ก็ไม่เคยทำให้ผมเลยสักครั้งตั้งแต่ผมขึ้นมัธยมมา
"ก็ยังดีที่ยังพอจำได้ว่าผมชอบทานอะไร"
ผมเอ่ยออกไปเสียงเบาก่อนจะตักทานต่อจนเกือบหมด แม่ผมมองผมแล้วยิ้มหวานอย่างมีความสุข ทีเมื่อกี้ทำหน้าอย่างกับอมทุกข์
"แม่ยิ้มอะไรอ่ะ"
"ก็ดีใจที่ลูกทานจนเกือบหมด แม่จะทำให้ลูกทานทุกวันเลยนะจากนี้ไป"
ถึงผมจะไม่ค่อยชินกับการแสดงความรักของแม่แบบนี้เท่าไหร่ ผมเคยต้องการแบบนี้มาโดยตลอดแต่ตอนนี้ผมเฉยๆไปแล้ว คงจะอยู่คนเดียวจนชินแล้วหละมั่งมันเลยทำให้ผมกลายเป็นคนเย็นชาแบบนี้ไปแล้ว
"อืม ตามใจครับ งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ ว่าแต่ผมต้องไปชั้นไหนห้องไหน แล้วตำแหน่งอะไร"
ผมหันไปถามพ่อผมผมจะได้รู้ว่าตัวเองต้องอยู่ตรงไหน ตำแหน่งไหนอะไรผมก็ทำได้หมดแหละผมจบวิศวะโยธามา ตรงสายที่พ่อต้องการเพราะที่บ้านผมเปิดบริษัทเป็นผู้รับเหมารายใหญ่ท็อปๆประเทศ มีสาขามากมายหลายจังหวัด
"รองประธานบริษัท ห้องข้างๆพ่อ ไปเถอะลูกเดี๋ยวพ่อตามไป ว่าแต่น้องเราไปไหนเช้านี้พ่อยังไม่เห็นเลย"
ผมชะงักไปก่อนจะหันไปมองรอบๆ วันนี้ไม่เห็นยัยจุ้นจ้านแหะ ไปไหน
' พี่จากััวร์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะสบายใจได้เลย พลอยจะอยู่เงียบๆไม่ไปให้พี่เห็นหน้าอีก พลอยไปก่อนนะคะ'
จู่ๆคำพูดเมื่อคืนของยัยเด็กนั้นก็ดังเข้ามาในหัว อย่าบอกนะว่าหลบหน้าผมจริงๆ ให้ตายสิ เหอะ
"ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะคุณ เห็นว่าจะคุยกับคุณเรื่องย้ายไปฝึกงานตำแหน่งอื่น บอกจะหาประสบการณ์ "
"ย้ายไปฝึกไหนอ่ะ ก็ยัยพลอยก็รู้งานหมดแล้วนะ ติดต่อลูกค้าประสานงานก็เป็น จะฝึกอะไรกันอีก"
พ่อผมเอ่ยขึ้นนั้นทำให้ผมมั่นใจแล้วหละว่ายัยเด็กนั้นทำอย่างที่พูดจริงๆ ให้ตายสิ อวดดีชะมัด!!
"ผมไปก่อนนะครับ"
ผมลุกขึ้นเดินออกไปทันที กุญแจรถในมือกับรถหรูคันใหม่ที่แม่ผมเพิ่งจะถอยมาให้สดๆก่อนหน้าที่ผมจะมา คงมีแค่เงินนั้นแหละที่เลี้ยงดูผมมาตลอดหลายสิบปี เห้ออออ
@บริษัท
ผมเดินเข้ามาข้างในบริษัททุกคนเหมือนจะฮือฮากับหน้าผม ไม่คุ้นหน้าผมกันหละมั่งก็ไม่ค่อยได้มาอยู่แล้ว
"คุณจากัวร์ใช่มั้ยครับ”
ผมหันไปมองหน้าผู้ชายที่ดูมีอายุหน่อยๆ เลขาพ่อผมหละมั่งผมพยักหน้ายิ้มๆ
"สวัสดีครับ ผมจากัวร์"
"เชิญชั้นบนเลยครับ วันนี้จะมีการแนะนำตัวลูกชายท่านประธานแล้วก็ตำแหน่งใหม่ของคุณจากัวร์ "
ทำไมจะต้องมีพิธีอะไรเยอะแยะด้วยก็ไม่รู้ ผมเดินตามเขาขึ้นไปชั้นบนประตูลิฟท์เปิดออกผมเดินออกมาสบตากับยัยเด็กกาฝากเหมือนเธอจะเห็นผมก่อนรีบวิ่งไปหลบผมทันที ผมหันไปมองหน้าผู้ช่วยพ่อผม
"ไปก่อนเลยครับผมขอแวะตรงนั้นแปปหนึ่ง"
"ได้ครับ ห้องคุณจากัวร์เดินตรงไปเลี้ยวซ้ายนะครับมีป้ายติดอยู่"
ผมพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินตรงไปที่ยัยเด็กกาฝากเข้าไปหลบอยู่
'ห้องเก็บของ'
ผมยืนอยู่ตรงหน้าห้องก่อนจะเคาะประตูเรียกให้ยัยเด็กนั้นออกมา
"ยัยเด็กกาฝากออกมาฉันรู้ว่าเธออยู่ในนั้น”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะเว้ย ผมเคาะแรงกว่าเพื่อให้เธอตกใจแล้วออกมา
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
"บอกให้ออกมาไงวะ”
เงียบ
ผมเริ่มหงุดหงิดก่อนจะตัดสินใจพังประตูเข้าไปภาพตรงหน้าทำเองผมชะงักไป เธอยืนกอดแฟ้มตาแดงๆน้ำตาคลอเบ้าเหมือนคนร้องไห้ ร้องทำไมวะ
"ร้องไห้ทำไม”
- ผู้เขียน
