chapter 3
1049 คำ
ฉันนั่งอยู่ตรงห้องรับแขกกลางบ้าน คือนี่ก็เวลา5ทุ่มกว่าๆแล้วอ่ะทำไมพี่จากัวร์ยังไม่กลับมาอีกนะ ฉันรู้สึกผิดกับเขามาตลอด คือไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนจะต้องมาประคบประหงมฉัน ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาทั้งๆที่ฉันเป็นแค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยง ฉันไม่รู้เหตุผลของผู้ใหญ่หรอกแต่ฉันห่วงความรู้สึกของพี่จากัวร์มากกว่า เขาน้อยใจคุณพ่อคุณแม่มาตลอดตั้งแต่เด็กๆ ฉันเข้าใจเขาที่สุดแล้วฉันถึงไม่เคยโกรธเขาแม้เขาจะด่าจะว่าฉัน หรือจะแขวะฉันด่าฉันแรงแค่ไหนฉันก็ไม่เคยโกรธเขา เพราะฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ถ้าครอบครัวนี้ไม่รับฉันมาเลี้ยงตั้งแต่แรกพี่จากัวร์อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ เขาคงจะมีความสุขมากกว่านี้
บรึ่นน บรึ่นนนนนน
เสียงรถมาจอดอยู่หน้าประตูบ้าน ฉันรีบวิ่งออกไปทันทีก็เจอพี่ดริวกำลังเปิดประตูรถแล้วหิ้วพี่จากัวร์ในสภาพที่เมามายออกมาอย่างทุลักทุเล ฉันรีบวิ่งไปช่วยพี่เขาสภาพขนาดนี้เดินไหวก็เทพแล้ว
"สวัสดีค่ะพี่ดริว ทำไมพี่จากัวร์ถึงเมาขนาดนี้คะ”
ฉันสอดตัวเข้าไปตรงไหล่เขาเพื่อให้เขาพิงหลังฉันไว้ ฉันค่อยๆพาเขาเข้าไปในบ้าน พี่ดริวก็ช่วบประคองอีกข้างหนึ่งเช่นกัน
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"อายยย ดีววววว ชนนนนนน มาวววววว"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะพาเขาขึ้นไปชั้นสองไปที่ห้องนอนของเขา ฉันพี่กับพี่ดริวพาเขาขึ้นมาจนถึงห้องเขา ก่อนจะวางเขาลงบนเตียงนอน
"พี่ฝากด้วยนะน้องพลอย พี่ต้องไปดูร้านต่อ ถ้ามันพูดอะไรหนูก็อย่าเก็บไปคิดเลยนะ"
ฉันหันไปยิ้มให้พี่ดริวก่อนจะพยักหน้ายิ้มหวาน
"ค่ะ หนูเข้าใจพี่จากัวร์ทุกอย่าง พลอยจะดูแลพี่เขาเองค่ะ ขอบคุณนะคะที่พามาส่ง"
พี่ดริวยื่นมือมาจับหัวฉันเบาๆก่อนจะยิ้มกว้าง
"พี่ไปละนะสุดสวย ไว้เจอกันนะ"
"ค่ะ"
ฉันเอ่ยยิ้มๆก่อนจะหันกลับมามองคนตัวโตที่นอนบิดตัวไปมาแถมโวยวายอะไรก็ไม่รู้ ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำผสมน้ำอุ่นในกะละมังแล้วก็ถือติดมือออกมาข้างนอก ฉันนั่งลงข้างเตียงนอนก่อนจะบิดผ้าหมาดๆแล้วค่อยๆเช็ดตามฝบหน้าของพี่จากัวร์
"อื้ออออ อย่ามายุ่ง"
เขาปัดมือฉันออกก่อนจะบิดตัวไปอีกทาง เห้ออ ดื้อชะมัดเลย ฉันจับเขาหันกลับมาทางเดิมแล้วค่อยๆเช็ดให้อีกรอบ ฉันมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแล้วก็อดเห็นใจเขาไม่ได้ จู่ๆพี่จากัวร์ก็ลืมตาขึ้นมามองหน้าฉัน
"ยัยเด็กกาฝาก”
เขาปัดมือฉันออกอีกครั้งก่อนจะเบี่ยงตัวถอยหลัง ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ การรับมือกับพี่จากัวร์นั้นไม่ใช่เรื่องยาก เลี่ยงได้ควรเลี่ยง
"ถ้าตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำเถอะค่ะ พลอยไม่รบกวนแล้ว"
ฉันบอกออกไปยิ้มๆก่อนจะวางอุปกรณ์แล้วก็จะเดินออกไปเขาเรียกฉันไว้ก่อน
"เดี๋ยว”
"คะ”
เขาเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยถาม
"ฉันมาที่บ้านได้ยังไง”
"พี่ดริวมาส่งค่ะ "
เขาเงียบไปอีกครั้งครั้งนี้เราสองคนเงียบไม่มีใครพูดอะไรคงเพราะเราสองคนมันเหมือนคนแปลกหน้ากันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่แปลกอะไรที่จะไม่มีอะไรจะพูดกัน
"ฉันลุกไม่ขึ้นเช็ดตัวให้ที"
ฉันอ้าปากค้างอย่างตกใจ เอาจริงๆช็อคได้นี่ช็อคไปแล้วนะ คนอย่างเขานะเหรอแค่หน้าฉันยังไม่อยากจะมองเลย อยู่ๆให้ฉันเช็ดตัวให้
"จะอึ้งอีกนานป่ะฉันง่วง เร็วๆ”
ฉันตั้งสติแล้วนั่งลงข้างๆเขาก่อนจะบิดผ้าแล้วค่อยเช็ดตามใบหน้าเขา เขาก็เอาแต่มองหน้าฉันแทบไม่กระพริบตาจนฉันตัวสั่นไปหมด ทำไมหัวใจต้องเต้นแรงด้วย TT
"ทำไมมือสั่น”
ฉันรีบส่ายหน้าปฎิเสธทันที
"ปะ... เปล่าค่ะไม่ได้สั่น ก็แค่ไม่ชิน คือพลอยไม่เคยเช็ดตัวให้ผู้ชายมาก่อน ก็เลย ..”
"หึ! งั้นเหรอ รีบๆเช็ดสิฉันเบื่อขี้หน้าเธอละรีบๆเช็ดจะได้รีบๆไป"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ส่วนฉันเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว เปลี่ยนใจเขาให้เลิกเกลียดฉันชาตินี้ทั้งชาติก็คงไม่มีทางทำได้ ฉันเข้าใจดีว่ามันไม่มีทางที่เขาจะญาติดีกับฉันได้ในชาตินี้
"พลอยรู้ค่ะว่าพี่จากัวร์ไม่ชอบขี้หน้าพลอย จากวันนี้ไปพลอยจะพยายามไม่ให้พี่จากัวร์เห็นหน้าให้รำคาญใจอีก เสร็จแล้วค่ะ พี่จากััวร์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะสบายใจได้เลย พลอยจะอยู่เงียบๆไม่ไปให้พี่เห็นหน้าอีก พลอยไปก่อนนะคะ"
ฉันพูดจบก็รีบเดินออกมาทันที พ้นจากประตูห้องเขาออกมาน้ำตามันก็ไหลออกมา
"ฮึกๆๆ อดทนไว้พลอย อดทนไว้ "
ฉันปาดน้ำตาจัวเองแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของตัวเองทันที พรุ่งนี้ฉันจะขอคุณพ่อย้ายตัวเองไปอยู่แผนกอื่นที่ไกลจากเขา พี่จากัวร์เขาจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าฉันอีก
อีกด้านหนึ่ง........
หลังจากยัยเด็กนั้นทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้วิ่งออกไปผมถึงกับชะงักไปพูดอะไรไม่ออก ทำไมต้องรู้สึกผิดวะ ผมเกลียดยัยเด็กนั้นจะตาย ไม่มีทางที่จะ รู้สึกแบบนี้!! ไม่มีทาง
- ผู้เขียน
