Chapter 5
951 คำ
"ร้องไห้ทำไม"
ผมถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด มองคนตรงหน้าที่กอดแฟ้มแน่นปล่อยโฮออกมาทันที
"หยุดร้องนะไม่งั้นฉันจะจัดการเธอ"
และได้ผลเธอรีบเงียบเสียงทันที ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม"
พลอยใสมองหน้าผมแบ้วก็สะอื้นเป็นพักๆ เธอปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น
"คือ ฮึกๆ นะ..หนู ฮึกๆๆ หนูขอโทษค่ะ"
ผมเกาหัวอย่างหงุดหงิดแม่เอ้ยเกลียดการร้องไห้สำออยของผู้หญิงชิบหาย น่ารำคาญ
"พูดดีๆให้ฉันฟังรู้เรื่องหน่อย"
"มะ... เมื่อคืน ฮึกๆ หนูบอกว่าจะไม่มาให้พี่ ฮึกๆ พี่จากัวร์เห็นหน้าอีก ฮึกๆ แต่หนูก็ผิดคำพูด นะ... หนู ฮึกๆ หนูขอโทษค่ะ"
ผมถึงกับกุมขมับตัวเองแน่น มาถึงบริษัทงานยังไม่เข้าหัวผมต้องมาปวดหัวกับแม่นี่ก่อนเหรอ ผมพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไว้ก่อนจะมองหน้ายัยเด็กกาฝาก
"หยุดร้อง แล้วตามฉันมา"
ผมหันหลังเดินกลับออกไปไม่วายหันไปมองคนข้างหลังว่าเดินตามมามั้ย สักพักเธอก็เดินออกมามองหน้าผมตาแป๋วก่อนจะค่อยๆปาดน้ำตากอดแฟ้มเดินตามผมมา ผมเดินผ่านหน้าห้องพ่อผมคนที่อยู่แถวนั้นมองผมเป็นตาเดียว
"คุณจากัวร์ใช่มั้ยคะ"
ผมพยักหน้าเบาๆ
"ครับ ผมจะเข้าห้องอย่าเพิ่งให้ใครกวน"
ผมเดินผ่านโต๊ะเลขากำลังจะเดินเข้าไปก่อนจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงที่ดังไล่หลังมา
"น้องพลอยใสเป็นอะไรครับร้องไห้ทำไม"
ผมหันไปมองพลอยใสที่เดิมตามผมมาแต่ถูกชายคนหนึ่งขวางทางไว้แล้วเอ่ยถามด้วยท่าทางที่เป็นห่วงสุดๆ
"ปะ..เปล่าค่ะ "
ไอ้บ้านั้นมันกำลังจะยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้พลอยใสเล่นเอาผมหน้าตึงอารมณ์หงุดหงิดมาเต็ม ผมรีบตะโกนออกไปก่อนที่ไอ้นั้นมันจะถูกตัวพลอยใส
"พลอยใส มานี่"
เหมือนพลอยใสจะสะดุ้งก่อนจะรีบวิ่งตามผมมาทันทีี ผมมองหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเปิดประตูแล้วผลักให้ยัยเด็กกาฝากเข้ามาก่อนแล้วเดินตามเข้ามา แล้วทำไมผมต้องรู้สึกไม่พอใจวะ
ปัง!
"ผมเดินไปนั่งบนโต๊ะแล้วมองมายังคนขี้แยที่ยังยืนกอดแฟ้มสะอื้นเป็นพักๆ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหยิบแฟ้มตรงหน้ามาเปิดดู
"ได้ข่าวว่าเธอจะขอย้ายไปไหน"
ผมเหลือบสายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงไปดูแฟ้มต่อ รายละเอียดงานต่างๆ สินะ
"ไปอยู่ชั้นล่างค่ะ พลอยไม่อยากมารบกวนพี่จากัวร์ก็เลยขอคุณพ่อย้ายลงไปชั้นล่างแต่ถ้าพี่จากัวร์เห็นว่ามันใกล้ไปงั้นพลอยไปอยู่ที่ต่างจังหวะ... อึก!"
ปัง!
ผมโยนแฟ้มลงบนโต๊ะเสียงดังลั่นจนพลอยใสตกใจตัวสั่นไปหมด ผมมองหน้าเธออย่างไม่พอใจในคำพูดของเธอสุดๆ
"เมื่อกี้ว่าไงนะ จะย้ายไปต่างจังหวัดงั้นเหรอ เหอะ เธอพูดอีกทีซิพลอยใส"
พลอยใสกำแฟ้มแน่นตัวสั่นอยู่ตรงหน้าผม เธอทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ แม่งเอ้ย
"จะร้องทำไมเยอะแยะ ร้องอยู่นั้นแหละร้องทำไมนักหนา น่ารำคาญชะมัด"
ผมพูดออกไปอย่างโมโห เอะอะก็ร้องๆ ผู้หญิงมันเป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่าวะ
"ฮึกๆๆ งั้นพลอยไปก็ได้ค่ะ ฮึก พลอยขอโทษ ฮือๆๆๆ"
เธอเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะหันหลังจะเดินออกไป ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปขวางทางเธอไว้ก่อนผมจับแขนเธอแน่นแล้วบีบแรงๆจนเธอหน้านิ่ว
"ฮึก พลอยเจ็บ ฮือๆๆ"
ผมเหมือนจะได้สติรีบคลายแรงบีบลงก่อยจะปล่อยแขนเธอ อะไรวะไม่ได้บีบแรงขนาดนั้นสักหน่อยทำไมถึงแดงแบบนั้นอ่ะ
"เอ่อ คือว่า ... เจ็บมั้ย"
ผมเห็นเธอลูบแขนตัวเองป้อยๆแล้วร้องไห้ออกมาเล่นเอาผมรู้สึกผิดเลย ผมเกาหัวตัวเองอย่างเซงๆก่อนจะลากแขนยัยเด็กนั้นมานั่งลงตรงโซฟา ผมมองหน้าเธอไม่รู้จะพูดอะไรดี นี่ก็สะอื้นอยู่นั้นแหละไม่รู้จักเงียบสักที
"ถามว่าเจ็บมั้ย"
ผมถามเธอย้ำอีกครั้งเธอเงยหน้ามองผมแล้วพยักหน้าเบาๆ ผมถอนหายใจออกมารอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ก่อนจะเอ่ยออกไป
"ขอโทษ"
พลอยใสเงยหน้ามามองหน้าผมอย่างตกใจ ผมเห็นดังนั้นรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น นี่ผมพูดอะไรออกไปวะ ขอโทษเธองั้นเหรอ เหอะ คนอย่างผมเนี้ยนะขอโทษ
"พี่จากัวร์คะ"
ผมเหลือบสายตาไปมองหน้าเธอ
"มีไร"
"พลอยทำให้พี่รำคาญมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
เธอมองผมน้ำตาคลอเบ้า เพิ่งจะเงียบแม่งจะร้องอีกละ เหอะ
"ไม่ใช่ถึงขนาดรำคาญ แต่ฉันไม่ชอบคนอ่อนแอ ไม่อยากให้ฉันรำคาญก็หยุดร้อง"
พลอยใสรีบเช็ดน้ำตาทันทีที่ผมพูดแบบนั้น ก่อนจะยิ้มหวานให้ผม ผมชะงักไปมองเธอที่พยายามจะไม่ร้องไห้
"ไม่ร้องแล้วค่ะ"
อยู่ๆผมก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีแม่งผมเผลอยิ้มวะผมรีบหุบยิ้มทันทีก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น นี่ผมเป็นอะไรไปวะ
- ผู้เขียน
