บทที่ 5 เด็กดื้อ (1)
1047 คำ
หลายวันต่อมา...
ดารินทร์หอบข้าวของเต็มสองมือเดินลั้นลากลับเข้าห้องอย่างสบายใจเฉิบ บัตรเครดิตกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิมแล้ว ความสุขของเธอคือการใช้มันรูดซื้อของที่อยากได้อยากมี
“ทำไมไม่รับสายเฮีย!” คนหงุดหงิดเอ่ยขึ้นเสียงเหี้ยม ตั้งแต่กลับมาจากต่างจังหวัดเขาโทรหาเด็กสาวจนสายแทบไหม้ นอกจากไม่รับสายแล้วยังไม่โทรกลับมาหาเขาอีก มันน่านัก!
“เฮียขา...” ดารินทร์วางของที่ถือพะรุงพะรังลงบนโต๊ะก่อนจะวิ่งมากอดมาหอมแก้มเตโชด้วยท่าทางดี๊ด๊า “บัตรเครดิตของเฮียกลับมารูดจ่ายได้เหมือนเดิมแล้ว ขอบคุณนะคะ”
“ทำไมไม่รับสายเฮียครับ” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงจนลูกน้องมองหน้ากันแล้วลอบอมยิ้ม
เมียเด็กหอมแก้มนิดหอมแก้มหน่อยถึงกับเสียงเปลี่ยนเลยทีเดียว
“ครีมเลือกซื้อชุดนอนอยู่ค่ะ นี่...ดูสิคะครีมได้มาหลายตัวเลย” ว่าแล้วก็หยิบถุงเสื้อผ้ามาอวดเขา ก่อนจะหยิบชุดนอนตัวสีขาวมาทาบบนร่าง “ตัวนี้สวยไหมคะ เข้ากับครีมไหม”
“สวยครับ มานั่งนี่” มือหนาตบตักตัวเองเบา ๆ เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของเธอ จากที่กำลังโมโหอยู่ก็กลายเป็นอารมณ์ดีขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
“เฮียขา เฮียหายไปไหนมาเหรอคะตั้งหลายวัน” เธอก็ถามไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้อะไรมากมายหรอก เขาไม่จำเป็นต้องบอกเธอก็ได้
ทว่าอีกคนกลับคิดไปอีกแบบ เขาเข้าใจว่าเธอคงคิดถึงจนอดใจรอเขาแทบไม่ไหว ริมฝีปากหยักจูบหน้าผากมนปลอบใจไปหนึ่งที
“เฮียไปทำงานที่ต่างจังหวัดมาครับ”
ดารินทร์ยิ้มกว้าง เธอหยิบที่คาดผมหูกระต่ายออกมาสวมใส่บนศีรษะของตัวเอง
“ครีมใส่แล้วน่ารักไหมคะ”
“น่ารักครับ” เตโชตอบแบบยิ้ม ๆ เธอใส่ที่คาดผมแบบนี้สมเป็นกระต่ายน้อยของเขาจริง ๆ เห็นแล้วอดใจไม่ไหวอยากจับขย้ำเสียตรงนั้น
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปหอมแก้มดารินทร์ทั้งสองข้างอย่างหยอกล้อ เด็กสาวหัวเราะชอบใจก่อนจะถอดที่คาดผมหูกระต่ายออกแล้วสวมมันไว้บนศีรษะของเตโช
“เฮียใส่แล้วน่ารัก”
“ดื้อ!” เตโชตีมือเล็กอย่างไม่แรงนัก เขากำลังจะดึงมันออกแต่เธอก็ห้ามเอาไว้
“ไม่เอาออกนะคะ” ดารินทร์เอ่ยห้ามพลางเลื่อนใบหน้าขึ้นไปหอมแก้มสากทั้งสองข้างจนเตโชชะงักไป หูของเขาเริ่มแดง ใจของเขาเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา
เมียเด็กขโมยหอมแก้มเขาอีกแล้ว
เหล่าลูกน้องเห็นอย่างนั้นก็พากันหลุดขำ ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เห็นเจ้านายใส่อะไรที่มันน่ารักมุ้งมิ้งอยู่บนศีรษะแบบนั้น
ดวงตาดุตวัดมองลูกน้องของตนพลางกระแอ๋มเสียงข่มขู่ กล้าดียังไงมาหัวเราะเยาะเขา
“พรุ่งนี้วันหยุด ดื้อไปนอนกับเฮียที่บ้านนะ”
“ดื้อ?” เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเชิงคำถาม เมื่อกี้เขาเรียกเธอว่าดื้อแทนชื่อเหรอ?
“ก็น้องครีมดื้อไงครับ บนหัวของเฮียเอาออกเดี๋ยวนี้”
“ไม่เอาออก แล้วเฮียก็ห้ามดึงออกด้วย ไม่งั้นครีมไม่ไปนอนที่บ้านกับเฮีย”
“เด็กดื้อ” อ้อมแขนแกร่งอุ้มคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว ส่งผลให้สองแขนเรียวโอบรัดลำคอหนาไว้อัตโนมัติ “เก็บของใส่กระเป๋าไปนอนบ้านเฮีย”
“ทำไมเฮียไม่ค้างที่คอนโดล่ะคะ”
“เฮียทำงานค้างไว้ ตั้งใจมารับดื้อไปนอนที่บ้าน” เตโชตอบขณะที่อุ้มดารินทร์เข้าไปเก็บเสื้อผ้าในห้องนอน
ไปนอนค้างที่บ้านของเตโชแค่สองวันต่อสัปดาห์ ดารินทร์จึงไม่ได้เตรียมอะไรไปมากมาย เอาแค่งานที่ต้องทำส่งอาจารย์ เสื้อผ้าไม่กี่ตัว เครื่องสำอางไม่กี่ชิ้น และของที่เธอเพิ่งชอปมาวันนี้
เด็กสาวลองชุดนอนตัวใหม่อยู่หน้ากระจก ขณะที่เจ้าของบ้านขอตัวไปอาบน้ำตั้งแต่มาถึงที่นี่
ดารินทร์หมุนตัวไปมาพลางชื่นชมตัวเองอยู่ในใจ
คนอะไรทั้งสวยทั้งน่ารัก
“ดื้อ”
“ขาเฮีย” เธอขานรับเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกเธอดังมาจากห้องน้ำ
“หยิบผ้าขนหนูให้เฮียหน่อย อยู่บนเตียง”
“ผ้าขนหนู ผ้าขนหนู” ดารินทร์มองหาอยู่สักครู่ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูบนเตียงให้เตโช สงสัยคงรีบจนลืมล่ะสิ มือเล็กเคาะประตูห้องน้ำพร้อมเรียกเขา “เฮียขา ครีมเอาผ้าขนหนูมาให้...”
พรึ่บ
ทันทีที่ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก คนเจ้าเล่ห์ก็ดึงแขนเด็กสาวเข้าไปในนั้นพร้อมหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
ฟอดดดด!
“อื้อเฮีย หลอกครีมเหรอคะ” มือเล็กทุบอกแกร่งอย่างไม่แรงนัก ก่อนจะเห็นว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า จึงรีบยกมือปิดตาไว้ แก้มที่เคยขาวผ่องค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
เหมือนเห็นอะไรแว๊บ ๆ เท่าแขนห้อยโทงเทงอยู่ด้วย
“น้องครีมปิดตาทำไม หืม” เตโชก้มจูบไหล่มนเบา ๆ เธอใส่ชุดนอนตัวบางแลดูเซ็กซี่ชะมัด อยากรู้จังว่าถ้าชุดนอนตัวนี้เปียกน้ำจะเป็นยังไง
ไม่เพียงแค่คิด เตโชเอื้อมมือไปเปิดฝักบัว ส่งผลให้สายน้ำเย็นฉ่ำไหลชโลมร่างเด็กสาว จนเห็นเนื้อหนังมังสาและส่วนเว้าส่วนโค้งตามเรือนร่างบางอย่างชัดเจน
“เฮีย... อ๊ะ!” ร่างเล็กถูกดันชิดเข้ากับผนังห้องน้ำ ร่างกำยำตามเข้าไปประกบหลังไว้ทันที รู้สึกเหมือนมีอะไรแข็ง ๆ ทิ่มบั้นท้ายของเธออยู่ “เฮีย...ทำอะไรคะ”
“อาบน้ำกับเฮียนะครับ เฮียอยากถูหลังให้ดื้อ” เขาเอ่ยเสียงกระเส่า มือหนาค่อย ๆ ดึงเชือกที่ผูกไว้ออก เผยให้เห็นผิวกายเปลือยเปล่าส่วนบนน่าหลงใหล ปลายลิ้นอุ่นชื้นตวัดเลียแผ่นหลังบางจนทั่ว
มาแล้วค๊าบบบบ
อะไรเท่าแขนห้อยโทงเทง ??
- ผู้เขียน
