“แจ้งทางการให้มาจัดการรถม้าคันนั้นซะ” ไท่จื่อต่างแคว้นหันไปสั่งการองครักษ์ของพระองค์ก่อนจะก้าวขึ้นรถม้า
“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ” หลังจากรับคำก็เร่งรีบไปจัดการทันที
“เหตุใดถึงไม่ตอบคำถาม” เสียงทุ้มต่ำยื่นริมฝีปากมาพูดข้างๆ หูจนร่างบางแทบจะฝังหน้าเข้าไปในอกกำยำเพื่อหลบ องค์หญิงใหญ่แคว้นเหลียงได้แต่กลอกตาไปมาเพื่อทบทวนความจำถึงคำถามที่โดนถาม…ตอนนั้นมัวแต่ห่วงว่าอีกฝ่ายจะไปฟ้อง…เอ่อ…ไปรายงานเสด็จพี่ฮ่องเต้นี่นาเลยไม่ทันได้ตั้งใจฟัง…ขืนโดนจับได้ว่าหนีออกมาเที่ยวคนเดียวอีกมีหวังโดนกักบริเวณแน่
“เอ่อ หม่อมฉันรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าเพคะ” เมื่อขึ้นมานั่งบนรถม้าแล้วจึงเอ่ยตอบเบาๆ เหมือนเด็กโดนผู้ปกครองดุ บุรุษหน้าขรึมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้มลงไปจับข้อเท้าอย่างอ่อนโยน แต่เจ้าของเท้าเล็กนั้นกลับชักเท้าหนีประหนึ่งโดนน้ำร้อนลวก
ดวงตาคมตวัดขึ้นมามองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเอื้อมมือหนาไปคว้าข้อเท้าบางมาอีกครั้ง
