เมียรอง

บทที่5 เชื่อใจเสมอ

วันต่อมา

เช้าวันใหม่ ณ โรงพยาบาลคมกฤษกับปราภัทรสรกำลังยืนมองยายบัวนั่งทานมื้อเช้าจนหมดเกลี้ยงจานด้วยความดีใจ ที่เห็นหญิงสูงวัยทานอาหารได้ตามปกติไม่มีอิดออด

"เห็นไหมลูก ยายทานจนหมดเกลี้ยงจานเลย ไม่ต้องเป็นห่วงนะลูก" ยายบัวเอ่ยขึ้น

"จ้ะ แก้มเห็นยายทานได้ นอนหลับสบาย แก้มก็ดีใจแล้วจ้ะ" พูดพลางเก็บเลื่อนโต๊ะทานอาหารไปไว้อีกมุมหนึ่งของห้อง

"โอมก็เหมือนกัน เมื่อคืนก็มาดึกดื่น แถมยังยอมนอนหลังขดหลังแข็งบนเตียงแคบๆ อีก กลับไปพักเถอะลูก ไม่ต้องห่วงยายหรอก"

"ไม่เป็นไรครับ ถึงเตียงมันจะแคบไปหน่อย แต่ก็อุ่นดีนะครับ" คมกฤษหันไปทางปราภัทรสร

"จ้ะ ยายรู้ ขอบใจมากนะลูก" หญิงสูงวัยยิ้มตามคำพูดของชายหนุ่ม

"ครับ งั้นผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ ตอนเย็นผมจะมาเยี่ยมใหม่"

"จ้ะ ไปเถอะ" ยายบัวส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม

"แก้มไปส่งจ้ะ" ร่างบางเดินตามหลังชายหนุ่มออกไปจากห้อง

ปราภัทรสรเดินเคียงคู่คมกฤษไปจนถึงลานจอดรถ ก่อนที่ชายหนุ่มจะขึ้นไปนั่งบนรถปราภัทรสรก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณชายหนุ่มอีกครั้ง ร่างหนาจึงขอรางวัลจากเธอโดยการหอมแก้มเป็นรางวัล ซึ่งเธอก็เต็มใจให้ชายหนุ่มจูบหอมแก้มเธอไม่อิดออดด้วยความเต็มใจ และตอบกลับชายหนุ่มด้วยการหอมแก้มสากกลับ เพื่อเป็นกำลังใจในการทำงาน

หลังจากที่รถคันหรูแล่นลับสายตาไปปราภัทรสรก็กลับเข้าไปยังห้องพักฟื้นต่อสายหาโรงแรมที่ทำงานเพื่อลาหยุดงานสองวัน หลังจากวางสายไปไม่กี่นาที มีนาก็โทรเข้ามาพร้อมกับบอกเธอว่าจะเข้ามาเยี่ยมยายบัวเย็นนี้ เธอจึงตอบรับด้วยความยินดี

ตกเย็นหลังที่ปราภัทรสรอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จ เธอก็จัดการเช็ดตัวให้ยายบัวและนำอาหารเย็นที่เจ้าหน้าที่นำมาให้จัดแจงวางลงบนโต๊ะให้ยายบัวทานพร้อมกับผลไม้ที่เธอปอกเอง ระหว่างนั้นเธอก็ได้รับสายจากมีนาเธอจึงออกไปรับเพื่อนเข้ามาในห้องพักฟื้น

"สวัสดีค่ะ ยาย เป็นยังไงบ้างคะ" มีนาถือตะกร้าผลไมัเดินเข้าภายในห้อง

"ดีขึ้นมากแล้วจ้ะ ขอบใจมากนะหนูที่มาเยี่ยม"

"ค่ะ" มีนายิ้มรับ

"ว่าแต่หนูมาคนเดียวเหรอ"

"ค่ะ นามาคนเดียว ยายมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" ร่างบางทำหน้างงงวย

"เปล่าจ้ะ ยายก็นึกว่าหนูจะพาแฟนมาด้วย"

"อะไรนะคะ" มีนาหันไปมองหน้าปราภัทรสร

"อ๋อ พอดีเราเป็นคนบอกยายเองแหละ ว่านามีแฟนแล้วแต่ว่ายังไม่เปิดตัวน่ะ" ปราภัทรสรเอ่ยตอบข้อสงสัย

"เมื่อไหร่จะพามาแนะนำให้รู้จักจ๊ะ" ยายบัวเอ่ยถามขึ้น

"คงจะอีกนานเลยค่ะ รอให้แน่นอนกว่านี้หน่อย นารับรองค่ะ ว่าจะพามาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก" มีนายกยิ้มมุมปาก

"จ้ะ ตามสบายนะ ยายขอเอนหลังสักหน่อย" หญิงสูงวัยนอนพิงหมอนบนเตียงดูรายการโทรทัศน์อย่างผ่อนคลาย

ระหว่างที่ยายบัวกำลังสนุกกับรายการโทรทัศน์ ปราภัทรสรกับมีนาก็นำผลไม้ในตะกร้าไปล้างน้ำและช่วยกันปอกจัดใส่จานพร้อมกับพูดคุยกันไปด้วย

"แก้มว่าแต่โอมเขาไม่มาเยี่ยมยายเหรอ" มีนาแสร้งถามขึ้น

"มาสิ มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแหละ โทรไปบอกปุ๊บก็มาเลย เพิ่งจะกลับไปเมื่อเช้านี้เอง" ปราภัทรสรยิ้มแก้มปริ

"แล้วนอนตรงไหนกันเหรอ" มีนาแอบลอบมองหน้าปราภัทรสรด้วยดวงตาแข็งกร้าวไม่พอใจ

"นอนเบียดกันบนเตียงนั้นแหละ" เอ่ยไปยิ้มไป

"งั้นเหรอ ดูท่าแก้มจะมีความสุขมากเลยนะ"

"อืม นิดหน่อยน่ะ ทุกครั้งที่แก้มลำบาก โอมเขาจะอยู่ข้างๆ แก้มเสมอไม่เคยเปลี่ยนเลย แก้มรักเขาก็ตรงนี้แหละ"

"ดูแก้มจะมั่นใจในตัวโอมมากจริงๆ "

"ทำไมล่ะ นามีอะไรหรือเปล่า" ปราภัทรสรจ้องมองหน้ามีนา

"เปล่าหรอก เราก็แค่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ อย่าถือสาเลย"

"อืม เราไม่ถือสาหรอก"

"สวัสดีครับ ยาย" เสียงทุ้มอันคุ้นหูของทั้งสองคนดังขึ้น ทั้งคู่จึงหันไปมองคมกฤษเป็นตาเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย

"สวัสดี จ้ะลูก ถืออะไรมาเยอะแยะเลย" ยายบัวเอ่ยขึ้น

"พวกผลไม้ รังนกของยายครับ ส่วนที่เหลือของแก้มครับ" ชายหนุ่มหันไปมองร่างบางที่นั่งปอกผลไม้อยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง แอบเคืองอยู่ในใจเมื่อเห็นมีนาอยู่ด้วยเพราะเธอไม่ได้บอกกล่าวเขาก่อน

"มาจ้ะ นาช่วยเก็บดีกว่า" ร่างบางรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัดหน้าปราภัทรสร เข้าไปคว้าถุงในมือคมกฤษเอามาถือไว้ ก่อนที่ปราภัทรสรจะยืนขึ้น

"นา มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ" ชายหนุ่มมองตามร่างบางที่เดินถือถุงไปวางบนโต๊ะ

"เพิ่งมาเมื่อกี้เองน่ะ" มีนาตอบน้ำเสียงราบเรียบ

"คืนนี้โอม จะค้างที่นี้อีกหรือเปล่า" ปราภัทรสรเอ่ยถามขึ้น

"ค้างสิ พรุ่งนี้จะได้ไปส่งยายกลับบ้านเลย"

"ขอบคุณนะ" ปราภัทรสรส่งยิ้มให้คมกฤษ

"เราซื้อขนมมาฝากด้วย หิวก็ทานได้เลยนะ" ร่างหนาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ปราภัทรสรพร้อมกับจ้องมองใบหน้ามีนาไปพลางด้วยความอึดอัดไม่พอใจ ซึ่งมันไม่ต่างอะไรกับมีนาที่ทำได้แต่เก็บอาการเท่านั้น

"โอ๊ย! " มีนาส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อคมมีดกรีดบาดลงบนนิ้วชี้ของเธอจนเลือดไหลซึมออกมา

"นา!" ปราภัทรสรตกใจเบิกตาโต

"เราไม่เป็นไร ขอตัวไปล้างมือก่อนนะ" มีนารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที

"นา เป็นยังไงบ้าง ดูสิเลือดไหลออกมาไม่หยุดเลย รีบไปทำแผลกันเถอะ" ปราภัทรสรรีบหยิบทิชชูเช็ดพันแผลให้มีนาด้วยความเป็นห่วง โดยมีคมกฤษยืนมองอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ

"ไม่เป็นไร แผลนิดเดียวเอง นากลับก่อนนะ"

"ไม่ได้นะ เดี๋ยวมันอาจจะติดเชื้อได้ ทำแผลเสร็จค่อยกลับก็ได้"

"งั้นให้โอมพาเราไปทำแผลได้ไหม" มีนาเอ่ยพลางจ้องมองใบหน้าคมกฤษที่มองเธออยู่ก่อนแล้วข้ามศรีษะปราภัทรสรไป

"ได้สิ โอมรีบพานาไปทำแผลหน่อยนะ" ปราภัทรสรเอ่ยบอกคมกฤษทันที ถึงแม้จะแปลกใจกับสิ่งที่มีนาขอก็ตามเพราะไม่ต่างอะไรกันเลยหากเธอเป็นคนพามีนาไป

"อืม ไปสิ" คมกฤษรีบเดินนำหน้าออกจากห้องไป มีนาเห็นอย่างนั้นก็ยกยิ้มมุมปากกุมนิ้วมือเดินตามหลังคมกฤษออกไป ส่วนปราภัทรสรกับยายบัวก็หันไปมองหน้ากันด้วยความรู้สึกเป็นห่วงมีนา

คมกฤษเดินไปยังเคาร์ตอร์พยาบาลเอ่ยบอกเพียงไม่กี่คำ พยาบาลก็พามีนาเข้าไปทำแผลในห้องทันที ไม่นานก็เดินออกมาจาดห้องโดยมีผ้าพันแผลที่นิ้ว ร่างหนาที่ยืนรออยู่จึงรีบคว้าแขนเธอไปคุยห่างๆ ผู้คน

"โอมจะทำอะไร" ถามพลางเดินตามแรงดึง

"เธอทำแบบนี้ทำไม" ชายหนุ่มหยุดยืนนิ่งเมื่อปลอดผู้คน

"เราไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย โอมก็เห็นว่าเราโดนมีดบาด"

"ใช่ แต่ทำไมต้องให้ฉันพามาด้วย เดี๋ยวแก้มก็สงสัยเอาหรอก"

"ไม่หรอก แก้มไว้ใจเราสองคนจะตาย อย่าคิดมากนะ" ใช้มือบางลูบไปตามแผงอกกว้างเบาๆ อย่างยั่วยวน

"เธอนี่มันจริงๆ เลย" ร่างหนาจ้องใบหน้าเนียนตาเป็นมัน

"ไปกันเถอะ ดูสิ ฝนเริ่มตกแล้ว" ร่างบางหันไปมองนอกระเบียงทางเดินแล้วเดินนำออกไป

ทันทีที่มีนาเดินเข้าไปในพักฟื้นปราภัทรสรกับยายบัวก็ถามอาการของเธอด้วยความเป็นห่วง เธอก็ตอบออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนคมกฤษก็ได้แต่ยืนหน้านิ่งฟังทั้งสามคนคุยกันไป

"แก้ม นาขอตัวกลับก่อนนะ สวัสดีค่ะยาย หายไวไวนะคะ" ร่างบางพนมมือไหว้ด้วยความนอบน้อม

"แต่ฝนยังตกอยู่นะ นาจะกลับยังไง" ปราภัทรสรหันออกไปมองนอกหน้าต่าง

"นา ขอโอมไปส่งหน่อยได้ไหม ไม่เป็นไรใช่ไหม" มีนาจ้องหน้าปราภัทรสร

"คงต้องถามเจ้าตัวเขาล่ะ" ปราภัทรสรหันไปมองร่างหนาที่ยืนนิ่ง

"เอ่อ แล้วแต่แก้มเลย เราตามใจอยู่แล้วล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

"ทำไมต้องให้แก้มตัดสินใจด้วย โอมเป็นคนไปส่งนะ รีบๆ ไปเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกหนักกว่านี้" ปราภัทรสรเอ่ยเร่ง

"นาไปก่อนนะ" ร่างบางรีบเดินนำคมกฤษออกไปจากห้องทันที

คมกฤษขับแล่นรถคันหรูไปข้างหน้าไม่กี่นาทีก็ไปถึงตรงหน้าบ้านมีนา ชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวข้างกายไม่ยอมลงไปจากรถสักทีก็หันไปมองด้วยความไม่สบอารมณ์

"รีบลงไปสิ ฉันมาส่งตามที่เธอต้องการแล้วยังไม่พอใจอีกหรือไง"

"ก็ฉันเจ็บแผลนี่นา" เอ่ยเสียงอ่อน

"ไหนขอฉันดูหน่อย" มือหนารีบคว้ามือบางไปดู

"เป็นห่วงเราเหรอ" ร่างบางยิ้มกว้าง

"เปล่า" รีบปล่อยมือบางลงทันที

"พอดีวันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ เข้าไปข้างในบ้านด้วยกันนะ" ยกแขนเรียวคล้องคอชายหนุ่มเอาไว้พร้อมกับหอมแก้มสากฟอดหนึ่ง

"ไม่เอา รีบลงไปเถอะ"

"เรามีอะไรจะบอกโอมด้วยแหละ"

"อะไร"

"เราตั้งใจทำมีดบาดมือเองแหละ"

"เธอนี่มัน!" เอ่ยเสียงดุดันจ้องมองใบเนียนที่เข้ามาใกล้หมดคำพูด

"ทำไม เราก็แค่อยากจะอยู่ใกล้ๆ โอม มันผิดด้วยเหรอ"

"ถ้าสมใจ ก็ลงไปได้แล้ว ไป"

"เข้าบ้านด้วยกันนะคะ" ร่างบางเอ่ยเสียงออดอ้อนพลางค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นชั้นในลูกไม้สีขาวที่ปกปิดอกอวบอิ่มขาวแทบไม่มิด

"เธอนี่มันร่านจริงๆ ในรถนี่เลยแล้วกันเสียเวลา" พูดพลางคว้าร่างบางขึ้นมานั่งบนตักด้วยความรวดเร็ว

"ใจร้อนจัง" ร่างบางยิ้มหัวเราะร่า

"เพราะเธอคนเดียว" พูดจบก็บดขยี้ปิดริมฝีบางทันที

ทั้งสองร่างร่วมกันบรรเลงบทพิศวาสอยู่ภายในรถที่มีฟิลม์ติดกระจกสีดำรอบคันท่ามกลางสายฝนที่โปรยลงมาไม่ขาดสายอย่างเร่าร้อนโดยไม่สนสิ่งรอบข้าง เพราะความต้องการภายในกายเหนือกว่าทุกสิ่ง สองร่างสอดประสานกันไปตามจังหวะอารมณ์จนรถโยกขยับไปตามจังหวะกระแทกกระทั้นพากันไปสู่จุดสุดยอดโดยพร้อมเพรียงกันอย่างสุขสมใจ

"นาเข้าบ้านก่อนนะ ไว้เจอกัน" ร่างบางเอ่ยพลางเปิดประตูรถขึ้นเมื่อสวมใส่เสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักของชายหนุ่ม

"อืม" ร่างหนาพยักหน้ารับ

คมกฤษมองตามร่างบางที่เดินไปข้างหน้าผ่านกระจกหน้ารถด้วยความสับสนในใจ เขาไม่รู้ว่าหากวันหนึ่งขาดเธอไปจะอยู่ได้ไหม เพราะตลอดเวลาครึ่งปีที่ผ่านมาเธอสร้างความสุขให้เขาไม่รู้ลืมเสม่ำเสมอไม่มีเบื่อหน่าย เธอมักจะทำให้เขาตื่นเต้นเร้าใจอยู่เสมอกับเซ็กส์อันแสนวิเศษของเธอ แต่กับอีกคนแทบจะไม่มีอะไรให้ค้นหาเลยเรียบง่ายไม่หวือหวาแต่หัวใจของเขากลับต้องการเธอมันช่างต่างกันเหลือเกิน

คมกฤษรีบบึ่งรถไปยังโรงพยาบาลพอไปถึงในห้องพักฟื้นปราภัทรสรก็เอ่ยถามถึงมีนาทันที เพราะเห็นชายหนุ่มหายไปนานพอสมควร อีกทั้งสภาพกลิ่นน้ำที่แปลกๆ กับเสื้อผ้าที่ยับและมีคราบอะไรบางอย่างติดอยู่ตรงกางเกงของชายหนุ่มด้วย

"ตกลงโอมไปทำอะไรมากันแน่" ปราภัทรสรเอ่ยขึ้น

"เปล่า โอมแค่ไปส่งนาที่บ้านฝนตกหนักก็เลยมาช้า"

"แก้มรู้ แล้วหลังจากนั้นล่ะ ทำไมเสื้อผ้าถึงได้ยับยู่ยี่อย่างนี้ล่ะ กางเกงก็เปื้อนด้วย"

"พอดีโอมค้นหาของท้ายรถน่ะ ส่วนกางเกงนี้ไปเปื้อนอะไรมาตอนไหนก็ไม่รู้ ไม่ทันได้สังเกตเลย"

"อืม" ร่างบางพยักหน้ารับ

"แก้มไม่เชื่อโอมเหรอ"

"เปล่า โอมก็รู้ว่าแก้มเชื่อใจโอมเสมอ"

"โอมรู้ งั้นเราขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ"

"จ้ะ"

คมกฤษรีบยกระเป๋าเสื้อผ้าที่นำมาด้วยหายเข้าไปในห้องน้ำด้วยความโล่งใจ ยืนสังเกตตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับส่ายหัวให้ตนเอง ยิ่งเห็นคราบน้ำรักตรงใกล้ๆ เป้ากางเกงก็ทำให้อดที่ไหวใจไม่ได้ ต่อไปนี้เขาจะรอบคอบให้มากกว่านี้จะไม่ทำให้มีพิรุธอีกแล้ว