เมียรอง

บทที่4 อุ่นใจ

ณ บ้านเช่าใจกลางเมืองปราภัทรสรกับยายบัวกำลังช่วยกันยกถาดข้าวแกงตั้งโต๊ะเปิดร้านแต่เช้าตรงหน้าบ้านบนฟุตบาทริมถนน วันนี้เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ปราภัทรสรจึงได้แบ่งเบาภาระยายบัวเต็มที่ ทั้งสองยายหลานช่วยกันตักแกงใส่ถุงเมื่อมีลูกค้ามาสั่ง ซึ่งส่วนมากจะเป็นลูกค้าขาประจำที่อุดหนุนมานานหลายปี

"วันนี้โอมเขาจะมาไหมลูก" ยายบัวเอ่ยถามหลานสาวขึ้น

"คงจะไม่มาค่ะ เขาบอกว่าวันนี้ติดงานที่บริษัท"

"อืม ตั้งแต่เขาคบกับแก้มมาจนถึงทุกวันนี้ ก็ยังเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยนเลย"

"ค่ะ เขาเป็นคนเข้าใจคนอื่นเสมอค่ะ ไม่เคยทำให้แก้มผิดหวังเลย" ปราภัทรสรนึกถึงใบหน้าหนุ่มคนรัก

"ยายหวังว่าเขาจะมั่นคงและจริงใจกับแก้มตลอดไปนะ จนเป็นฝั่งเป็นฝาด้วยกัน แค่นั้นยายก็ดีใจแล้วล่ะ แก้มมีคนดูแลยายก็หมดห่วงแล้ว "

"ค่ะ ไม่รู้ว่าถ้าแก้มไปเจอพ่อกับแม่ของโอม จะเป็นยังไงบ้างนะคะ"

"ไม่ต้องกังวลหรอกลูก เป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุดก็พอ"

"จ้ะ" ร่างบางยิ้มรับ

ตกเย็นหลังจากที่สองยายหลานทานมื้อเย็นเสร็จก็พากันไปนั่งผ่อนคลายดูรายงานโทรทัศน์ด้วยกัน ระหว่างนั้นยายบัวก็เลื่อนดูรูปภาพตนเองที่ถ่ายคู่กับหลานสาวในวันที่รับปริญญาในโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดีรอยยิ้มเปื้อนหน้า จนเลื่อนไปถึงภาพที่ปราภัทรสรถ่ายกับคมกฤษและมีนาโดยปราภัทรสรยืนอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคน หญิงสูงวัยยิ้มให้กับภาพตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

"น่ารัก น่าเอ็นดู กันทั้งสามคนเลย"

"สวยไหมคะ แก้มว่าจะเอาไปให้ร้านใส่กรอบให้ค่ะ"

"ดีจ้ะ เอาไปตั้งบนโต๊ะข้างๆ รูปของเราสองคนด้วยนะลูก"

"จ้ะ"

"ว่าแต่หนูนาเขายังไม่มีแฟนสักคนเลยเหรอลูก"

"เมื่อหลายวันก่อนเห็นนาบอกว่ามีคนซื้อน้ำหอมให้เป็นของขวัญ น่าจะมีแล้วจ้ะ แต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร คงยังไม่อยากจะเปิดตัวมั้งจ๊ะ"

"อย่างนี้เอง"

"เดี๋ยวนาคงพามาแนะนำให้เรารู้จักเองจ้ะ"

"จ้ะ" ยายบัวยิ้มรับ

ทางด้านมีนาหลังจากที่เลิกงานเธอก็ค่อยๆ เดินออกมาจากโรงแรมเดินเลียบไปตามริมถนนห่างจากตัวโรงแรมไปสองสามช่วงตึกเพื่อหลบเลี่ยงสายตาจากเพื่อนร่วมงานไปหยุดอยู่ตรงประตูรถคันหรูของคมกฤษที่จอดรออยู่แล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งทันที จากนั้นรถก็แล่นตรงไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งแล้วเลยไปยังคอนโดหรู

ทันทีที่ทั้งสองคนเข้าไปถึงในห้องต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวของตนเอง มีนาอาบน้ำชำระล้างร่างกายตนเองไม่นานนักเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันตัวผืนเดียวระหว่างที่เธอยืนอยู่ตรงตู้เสื้อผ้า ร่างหนาที่เปลือยเปล่าท่อนบนเผยกล้ามหน้าท้องเป็นลอนๆ ก็เข้าไปโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง

"อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นใกล้ใบหูบาง

"เสร็จแล้ว โอมล่ะอาบแล้วเหรอ เร็วจัง"

"ขึ้นให้หน่อยได้ไหม" ใช้มือหนาลูบไล้ไปตาสะโพกกลมกลึง

"ได้สิ ไปที่เตียงกันเถอะ" ร่างบางหันหน้าไปหาชายหนุ่มพร้อมกับใช้แขนเรียวยกขึ้นคล้องร่างหนาอย่างยั่วยวน

คมกฤษยกยิ้มมุมปากมองมีนาที่ส่งสายตาออดอ้อนมาตาเป็นมันหื่นกระหายคลั่งไคล้ในเรือนร่างของเธอ ใช้มือหนาจับดึงผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มร่างนวลเอาไว้แค่ปลายนิ้วก็ลงไปกองกับพื้นเผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าล่อตาล่อใจให้หลงใหลเคลิบเคลิ้ม

ร่างหนารีบพาร่างบางตรงดิ่งไปที่เตียงจับดึงถอดกางเกงของตนเองทิ้งอย่างไม่ไยดีแล้วเข้าจู่โจมประกบจูบเล้าโลมปลุกอารมณ์สวาทในกายเธอให้ลุกโชนขึ้น ไม่นานทั้งสองร่างก็หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวส่งเสียงกระเส่าครวญครางออกมากึกก้องไปทั่วห้องอย่างเร่าร้อน จนสงบลงเมื่อพากันไปสู่จุดหมายปลายทางแห่งความสุข

"นาดีใจนะ ที่ทำให้โอมมีความสุขมากขนาดนี้" ขยับกกกอดร่างหนาข้างกายเอาไว้แน่น

"ขอบคุณมากนะ ที่ค่อยรองรับอารมณ์ความต้องการของเราได้ทุกอย่าง" จูบหน้าผากมนทีหนึ่ง

"โอมก็รู้ว่าเรารักโอมมากแค่ไหน ถึงได้ยอมอยู่ในสภาพนี้ นาไม่อยากอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ อีกแล้ว"

"หึ อย่าลืมนะ ว่าเธอเป็นคนเริ่มก่อน ไม่อย่างนั้นเราสองคนคงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ เธอเป็นคนอ่อยและยั่วยวนฉันเอง ไหนเธอบอกว่ารับได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ" ร่างหนารีบลุกลงจากเตียงหันหลังให้มีนาในสภาพที่เปล่าเปลือย

"แล้วถ้าเกิดนาคบผู้ชายคนอื่นบ้างล่ะ" มีนาจ้องแผ่นหลังเปลือยดวงตาแข็งกร้าว

"ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะมีใคร หรือจะออกไปจากสถานะของเราในตอนนี้ จะตัดสินใจยังไงก็ตามสบายเลย แต่ขออย่างเดียวอย่าทำให้ฉันเดือดร้อน และแก้มเสียใจ" พูดจบร่างหนาก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำไม่สนใจไยดีร่างบางที่เพิ่งตักตวงความสุขจากเธอเลยสักนิด มีนาได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่กำมือแน่นระบายความอัดอั้นในใจเท่านั้น

ครืด ครืด โทรศัทพ์มือถือเครื่องบางบนโต๊ะหัวเตียงสั่นขึ้น คมกฤษที่กำลังจูบคลอเคลียมีนาอยู่บนเตียงจึงหยุดการกระทำเอื้อมไปหยิบมือถือขึ้นมารับสายทันที

"ครับ แก้ม" กรอกเสียงใส่ปลายสาย

"ทำอะไรอยู่เหรอ เหนื่อยไหมทำงานวันนี้" เสียงหวานปลายสายเอ่ยขึ้น

"นิดหน่อยน่ะ กำลังจะเข้านอนพอดีเลย"

"เพิ่งจะหัวค่ำเองจะเข้านอนแล้วเหรอ ว่าแต่นอนที่คอนโดหรือที่บ้านล่ะ"

"ที่คอนโดน่ะ พอดีรู้สึกเหนื่อยๆ ก็เลยนอนเร็วหน่อย"

"งั้นแก้มไม่กวนแล้วดีกว่า รีบพักผ่อนเถอะ ฝันดีนะคะ"

"ฝันดีเหมือนกันครับ" พูดจบมือหนาก็รีบกดวางสายหันไปมองร่างบางที่นอนหันหลังให้เขาอยู่

"ตกลงเธอจะเอายังไง ตัดสินใจได้ยังไง" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้ม

"เราไม่มีทางไปจากโอมหรอก" พลิกตัวหันไปหาชายหนุ่ม

"หึ โดนฉันจูบนิดๆ หน่อยๆ ก็ใจอ่อนเลยสินะ" ร่างหนาหัวเราะขบขับ

"ตลกตายแหละ ถ้าเกิดว่าแก้มรู้เรื่องขึ้นมาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"

"ไม่มีทางหรอก ถ้าเธอไม่ปากโป้ง" พูดพลางล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างบาง

"ว่าแต่โอมจะพาแก้มเข้าบ้านเมื่อไหร่เหรอ"

"อย่าพูดมาก มาต่อเรื่องของเราดีกว่า" จูบประกบปิดริมฝีปากบางทันที

วันต่อมา

ในร้านอาหารใกล้ๆ โรงแรมช่วงเที่ยงวันปราภัทรสรกับมีนากำลังทานมื้อเที่ยงด้วยกันเหมือนเช่นเคย พร้อมกับพูดคุยกันไปตามประสาเพื่อน รวมถึงเรื่องระหว่างปราภัทรสรกับคมกฤษ

"โอมเขาจะพาแก้มเข้าบ้านเมื่อไหร่เหรอ" มีนาเปิดประเด็นขึ้น

"ไม่รู้เลย โอมเขายังไม่ได้บอกอะไรเลย" ปราภัทรสรส่ายหน้า

"แก้มแน่ใจในตัวโอมแล้วใช่ไหม"

"ทำไมเหรอ" ปราภัทรสรทำหน้างวยงง

"เราคิดว่าถ้าเป็นคู่อื่นคบกันไม่กี่เดือนก็พาเข้าบ้านแล้วนะ แต่โอมนี่ยังไงคบกันตั้งหนึ่งปี ไม่คิดจะสร้างความมั่นใจเลยเหรอ"

"เราควรจะทำยังไงเหรอ" ปราภัทรสรเริ่มเป็นกังวล

"เราคิดว่าเหมือนโอมยังจะไม่มั่นใจในตัวแก้มเท่าไหร่เลยนะ"

"หมายความว่ายังไงเหรอ"

"เราว่าแก้มยังทำหน้าที่แฟนไม่เต็มที่นะ โอมเขาคงยังไม่มั่นใจเท่าไหร่"

"หน้าที่แฟนเหรอ" ปราภัทรสรขมวดคิ้ววุ่นคิด

"อืม ใช่ ทุกเรื่องเลย โดยเฉพาะเรื่องบนเตียงมันสำคัญมากเลยนะ มันทำให้ผู้ชายเสียความมั่นใจ"

"นาพูดเหมือนรู้ว่าเรากับโอมยังไม่เคยมีอะไรกันเลย อย่างนั้นล่ะ"

"ตายแล้ว! อย่าบอกว่าแก้มกับโอมยังไม่เคยเลย" มีนาเเสร้งตกใจ

"อืม ทำไมต้องตกใจถึงขนาดนั้นด้วย"

"ทำไมเหรอ มีปัญหาอะไรเหรอ ถึงได้ปล่อยมาเป็นปีเลย จะว่าไปก็สงสารโอมเขานะ คงเสียความมั่นใจไปเยอะเลย"

"แก้มทำไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่น แก้มไม่เกี่ยงเลยนะ"

"ระวังนะ โอมเขาจะไปมีคนอื่น"

"นา พูดอะไรน่ะ"

"เราล้อเล่น จะกังวลทำไม ถ้าโอมเข้าใจแก้ม ใช่ไหม"

"อืม" ปราภัทรสรพยักหน้ารับด้วยความรู้สึกกังวลใจ

ตกกลางดึกปราภัทรสรรู้สึกปวดปัสสาวะจึงลุกลงจากเตียงเพื่อจะออกไปเข้าห้องน้ำข้างนอก ทันทีที่เธอเดินไปถึงบริเวณหน้าห้องน้ำก็ต้องตกใจเมื่อเห็นยายบัวนอนหมดสติอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ ร่างบางจึงรีบเข้าไปเรียกหญิงสูงวัยให้ได้สติกลับมาแต่กลับไม่เป็นผล จึงกดโทรเรียกรถพยาบาลด้วยความร้อนใจ

ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึงที่บ้านนำตัวยายบัวส่งโรงพยาบาลด้วยความรวดเร็ว ปราภัทรสรยืนรออยู่ตรงหน้าห้องฉุกเฉินน้ำตาคลอเบ้าเธอกลัวเหลือเกินว่ายายจะเป็นอะไรไป แต่พอคุณหมอออกมาบอกอาการของยายบัวเธอก็โล่งใจ เพราะไม่ได้เป็นอะไรมากแค่ร่างกายอ่อนเพลียนอนพักฟื้นให้น้ำเกลือวันสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว

เมื่อยายบัวถูกส่งเข้าไปยังห้องพักฟื้นปราภัทรสรจึงต่อสายหาคมกฤษเพื่อบอกกล่าว รอสายไม่นานชายหนุ่มก็รับสายของเธอด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

"ฮัลโหลครับ"

"โอม แก้มขอโทษนะ ที่โทรไปรบกวนเวลานอน"

"แก้มมีอะไรเหรอ"

"คือตอนนี้แก้มอยู่โรงพยาบาลยายป่วยน่ะ"

"อะไรนะ แล้วเป็นยังไงบ้าง" ร่างหนารีบลุกลงจากเตียง

"ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ แค่ร่างกายอ่อนเพลียเอง หมอบอกว่าพักฟื้นสักวันสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว โอมไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

"ค่อยโล่งใจหน่อย"

"แค่นี้ก่อนนะ แก้มไม่กวนแล้ว"

"เดี๋ยวโอมไปอยู่เป็นเพื่อนนะ"

"ไม่ต้องหรอก แก้มอยู่ได้"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงโอมก็จะไป"

"งั้นก็ตามใจโอมเถอะ" ปราภัทรสรเอ่ยจบก็กดวางสายหันไปมองหญิงสูงวัยที่หลับสนิทอยู่บนเตียง

"โอมจะไปไหนน่ะ" มีนาลืมตาตื่นขึ้นมองคมกฤษสวมใส่เสื้อผ้า

"พอดี ยายของแก้มไม่สบายเข้าโรงพยาบาลน่ะ จะไปดูสักหน่อย"

"แต่นี้มันดึกมากแล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้"

"ฉันพอใจ จะไปตอนนี้ เธอจะทำไม" พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไป

"มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้อีกเหรอว่าใครรักนายจริง ยังจะหน้ามืดสนใจผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นค่าอยู่ได้" มีนาล้มตัวลงนอนพลางเอ่ยด้วยความเคืองขุ่น

ไม่นานนักคมกฤษก็ไปถึงโรงพยาบาลพร้อมกับจัดการให้พยาบาลย้ายยายบัวไปยังห้องพิเศษเพื่อความสะดวกสบายมากขึ้น คมกฤษกับปราภัทรสรยืนมองยายบัวที่นอนหลับสนิทบนเตียงด้วยความห่วงใยแล้วกันไปมองหน้ากัน

"ขอบคุณนะ ที่มา และสำหรับห้องพิเศษนี้ด้วย แก้มรู้สึกอุ่นใจมากเลยที่มีโอมอยู่ข้างๆ แบบนี้" ร่างบางส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม

"ครับ โอมก็เหมือนกัน ยายหลับแล้ว เราก็ควรจะปิดไฟนอนได้แล้วนะ"

"อืม" ร่างบางพยักหน้ารับ

หลังจากที่ปิดไฟลงปราภัทรสรกับคมกฤษก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงเคียงข้างกันเตียงที่สองข้างๆ เตียงยายบัว ยังไม่ทันที่เธอจะหลับตาลงก็ถูกชายหนุ่มข้างกายสวมโอบกอดร่างเอาไว้แน่น

"โอม อย่ากอดแน่นสิ"

"ทำไมเหรอ ขอกอดหน่อยนะ" ขยับโอบร่างบางเข้ามาแนบอกกว้างมากขึ้น

"โอมเคยไม่มั่นใจในตัวแก้มบ้างไหม" ซบหน้ากับอกกว้างนึกถึงคำพูดของมีนา

"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ"

"โอมคิดจะมีคนอื่นไหม"

"ไม่เลย ไม่เคย" ร่างหนาแอบตกใจแต่พยายามเก็บอาการเอาไว้

"ถึงแก้มจะไม่ได้มอบความสุขบนเตียง ให้โอม แต่แก้มก็รักโอมมากนะ"

"โอมรู้" ใช้มือหนาเชยคางมนขึ้นแล้วประกบจูบปิดริมฝีปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่มหนักหน่วง

"อื้อ" ร่างบางได้แต่เปล่งเสียงอูอี้อยู่ในลำคอเท่านั้นเมื่อถูกลิ้นหนารุกซอกซอนเข้ามากลืนกินน้ำหวานในโพลงปากตวัดเกี่ยวลิ้นหนาไปมาจนเคลิบเคลิ้มอ่อนระทวย ไม่กี่อึดใจก็ผละออก สวมกอดกันและกันหลับตาลงสู่ห้วงนิทรา