สุดท้ายนางก็ตามมาจนได้
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองห้องทำงานของแม่ทัพหนุ่มด้วยความสนใจ ความทรงจำเมื่อสองปีก่อนได้ไหลย้อนกลับมาในห้วงความคิดอีกครั้ง ในวันที่นางต้องมารายงานตัวเพื่อลงชื่อเข้าร่วมกองทัพ ห้องทำงานแห่งนี้เต็มไปด้วยกองกระดาษมากมาย ผนังห้องก็มีแต่แผนที่ที่ไร้การดูแลจนฝุ่นและหยากไย่เกาะ อีกทั้งใบหน้าของเจ้าของห้องก็ช่างดุดันน่าเกรงขามจนเหล่าแพทย์อาสาร่วมรบถึงกับตัวสั่น ซึ่งนางเองก็รู้สึกไม่แตกต่างกัน ทว่าห้องทำงานของจ้าวหลี่จวินในตอนนี้กลับถูกทำความสะอาดจนไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลยสักนิด แม้แต่ฝุ่นสักเม็ดก็ไม่มี ช่างเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจจริงแท้
“ห้องของข้าทำความสะอาดดีแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าแผลของเจ้าจะติดเชื้อ” เสียงทุ้มเย็นเยียบเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นสายตาของสตรีตรงหน้า
หวังอี้หยางสะดุ้งเบาๆ และหัวเราะเจื่อนเมื่อถูกเอ่ยถึง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองคนถือกล่องพยาบาลอย่างแปลกใจ กล่องพยาบาล
