“คืนนี้เราจะพักที่นี่ รุ่งเช้าถึงจะเดินทางผ่านป่ามรณะ หากท่านต้องการความเป็นส่วนตัว สามารถพักในโรงเตี๊ยมของกลุ่มของทหารรับจ้างได้ แต่พวกท่านต้องออกมารวมตัวก่อนยามเหม่าสี่เค่อ (06.00 น.) ”
หวังอี้หยางมองหัวหน้าทหารรับจ้างผู้คุ้มครองขบวนมาจนถึงชายแดนเมืองหลวงแจ้งประกาศแก่เหล่าพ่อค้าและผู้ติดตาม จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นสังเกตท่าทีของจ้าวหลี่จวินว่าจะทำเช่นไรต่อไป
“ท่านพี่... ” เสียงหวานเอ่ยเรียกผู้เป็นสามีพลางใช้มือเล็กเกาะท่อนแขนแกร่งแน่นและมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความกังวล ในเวลานี้พวกนางหยุดพักในอาณาเขตของทหารรับจ้างก็จริง แต่กลับมีลางสังหรณ์บางอย่างที่กำลังเตือนว่ามันไม่ปลอดภัย และคิดว่าคนที่มีสัมผัสพิเศษเช่นแม่ทัพก็จะรู้ถึงความผิดปกตินี้เช่นกัน
จ้าวหลี่จวินรับรู้ได้ถึงความผิดปกติจากกลุ่มทหารรับจ้าง จึงส่งสัญญาณให้สายสืบที่แฝงตัวอยู่ในกลุ่มรับรู้ทันที
ใบหน้ารูปสลักก้มมองผู้เป็นภรรยาด้วย
