“ท่านแม่ทัพ! กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ!” หวังอี้หยางสะดุ้งรีบลุกขึ้นทำความเคารพทันที ริมฝีปากจิ้มลิ้มขยับยิ้มเจื่อน ดวงตากลมมองผู้มาเยือนอย่างประหลาดใจ
นางแค่เอ่ยเรียกหาลอยๆ แต่กลับปรากฏตัวราวกับได้ยินเสียงเรียก นี่เขาเป็นมนุษย์ธรรมดาแน่หรือ ไม่ใช่ว่าอ่านใจนางได้หรอกนะ
จ้าวหลี่จวินมองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยนระคนเอ็นดู แม้ว่านางจะไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา แต่สีหน้ากลับเฉลยทุกอย่างเสียแล้ว ไม่เปลี่ยนไปจากตอนยังอยู่ในสนามรบเลยแม้แต่น้อย ทั้งความประหม่า กังวล ดีใจ ทุกอย่างนั้นฉายชัดออกมาจนคิดอยากจะครอบครองแววตาเหล่านั้นให้มองเพียงแค่ตนคนเดียว
“อา... ข้ากลับมาแล้ว” แม่ทัพหนุ่มตอบกลับ ดวงตาเรียวชำเลืองมองกล่องขนมคุ้นตาในมือของนาง
หวังอี้หยางมองตามสายตาของจ้าวหลี่จวินจึงรู้ว่าเขากำลังมองกล่องน้ำผึ้งปั้นในมือของนาง
“เอ่อ... ” คนตัวเล็กยกกล่องขึ้นมาบังใบหน้าของตน พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ
