รุจน์ใช้เวลารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลนานเกือบเดือนกระทั่งหาย และมีอันให้สัญญาจ้างงานต้องยุติลง เมื่อทำงานไม่ได้ ถูกส่งตัวกลับบ้านในเวลาต่อมา
อีกหนึ่งเดือนต่อมา
ขณะที่ชมพู่กำลังตากผ้าอ้อมอยู่หลังบ้าน จู่ๆ ก็พลันได้ยินเสียงรถวิ่งมาจอดที่หน้าบ้าน
ครั้นเมื่อหล่อนเดินออกมาชะโงกหน้ามอง ชมพู่ก็ดีใจจนแทบช็อค เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังก้าวลงมาจากรถแท็กซี่สีเขียวเหลือง ก็คือรุจน์ผู้เป็นสามีของหล่อนนั่นเอง
“พี่รุจน์... พี่จริงๆ ด้วย... พี่รุจน์กลับมาแล้ว”
ชมพู่ร้องตะโกนลั่นด้วยความดีใจ รีบโผเข้ากอดร่างสูงโปร่งของสามี
“ชมพู่จ๋า... พี่คิดถึงพู่เหลือเกิน”
รุจน์ยิ้มร่าดีใจ อ้าวงแขนโอบกอดร่างของเมียรักเอาไว้แน่
ชมพู่สังเกตเห็นว่ารูปร่างของสามีดูซูบผอมลงไปมาก อุบัติเหตุจากไปช็อตไม่ได้ทำให้สูญเสียอวัยวะ แต่ก็ทำให้ท่วงท่าการเดินของรุจน์เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน
“พี่จะกลับวันนี้ทำไมไม่บอก
