“เฮ้อ...อ่านไม่รู้เรื่องเลยแฮะ...”
ทางด้านคาลวิน ถึงจะทำเหมือนไม่สนใจเท่าไหร่ แต่ยิ่งแกล้งทำเหมือนกลับกลายเป็นว่าเขายิ่งสนใจพริมามากขึ้นเรื่อยๆ หรืออาจเพราะเขารู้สึกเหงาเกินไปเลยอยากหาคนเข้ามาเติมเต็ม และ พริมาก็เข้ามาในชีวิตของเขาถูกเวลาพอดีกันแน่
หมับ!
“มาคุยกันหน่อย”
“คุณคาล! เอ่อ เดี๋ยวสิคะ”
สุดท้ายคาลวินก็หมดความอดทน เขาเดินลงมาหาพริมาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวน แล้วจับแขนดึงเธอไปคุยกันที่ลับตา เพราะกลัวป้าของเธอจะมาเห็นเข้า
“จะเอายังไง”
พอเดินออกมาไกลพอสมควรแล้ว คาลวินก็หันมาถาม
“เอาอะไรคะ พริมยังไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรให้คุณคาลไม่พอใจ...”
“ไม่รู้เหรอ?...แน่ใจเหรอว่าไม่รู้?”
“ก็...แค่พริมไปเที่ยวกับเพื่อน...”
“ไปเที่ยวก็น่าจะตอบข้อความฉันบ้างสิ โทรไปก็ไม่รับ พอรับก็วางสาย เธอทำให้ฉันดูโง่เง่าเอาแต่คิดเรื่องเธอเหมือนคนบ้า เธอทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองที่ทำตัวแบบนั้น”
คาลวินพูด
