“พริมมาคนเดียวก็ได้ ทำไมต้องเสียเวลามาด้วยล่ะคะ”
“ก็ว่าง...ไปสิ เดี๋ยวฉันจ่ายให้เอง”
“ไม่เอาหรอก พริมจ่ายเองได้”
“ฉันเป็นผู้ชาย จะให้ผู้หญิงจ่ายได้ยังไง”
พริมาถึงกับแอบยิ้มเมื่อเธอบอกว่าจะมาเดินซื้อของ คาลวินก็อาสาพามา และตอนนี้เขาก็กำลังแสดงตัวเป็นผู้ชายสายเปย์จนคนมาด้วยยิ้มอย่างถูกใจ ก่อนจะเดินนำหน้าเขาเข้าไปในร้านเสื้อผ้าสำหรับวัยรุ่นซึ่งราคาก็ไม่เท่าไหร่ถ้าเทียบกับเงินในกระเป๋าที่เขามี
“ไม่ได้ โป๊เกินไป”
“ไม่ได้ สั้นไป”
“ไม่ๆ ไปเปลี่ยน”
และพอเธอลองชุดแล้วเดินออกมาให้คนจ่ายตังได้ดู ก็ต้องเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนครั้งแล้วครั้งเล่าจนพริมาเริ่มอารมณ์เสีย เมื่อเป็นชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่ผ่านสักชุด
“ฉันว่าเราไปร้านอื่นดีกว่า ร้านนี้มีแต่เศษผ้าทั้งนั้น”
“ห๊ะ? เอ่อ เดี๋ยวสิคะ เอ่อ...โทษทีนะคะ”
และพริมาก็ต้องหันไปเอ่ยขอโทษพนักงานขายที่ยืนหน้างออยู่ไม่ไกล เมื่อถูกลูกค้าว่าต่อหน้าต่อตาแบบนี้
