“วันนี้ไม่ต้องเตรียมอาหารเที่ยงนะครับ ผมจะทานที่ร้าน”
“ค่ะ”
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ คาลวินก็หันไปบอกป้าจันทร์ฉาย ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองอีกคน ที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่
เขาโกรธเหรอ?...หรือว่าเราคิดไปเอง...
พริมาที่มองตามแผ่นหลังใหญ่ได้แต่คิดเมื่อเขาก็ดูเหมือนปกติแต่ที่ไม่ปกติคือเขาไม่มองเธอเหมือนทุกๆวันนี่สิ
และจากวันนั้น ทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนก่อนที่เธอกับเขาจะมีอะไรกัน คาลวินกลับไปเป็นเจ้านายผู้เย็นชาและไม่สนใจหลานสาวแม่บ้านอย่างเธอ ทำเอาพริมาแทบจะเป็นบ้า เมื่อเห็นเขาแต่เขากลับไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย
“ก็ดีแล้วนี่...มันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่ต้น ใจง่ายเอง...เขาไม่เคยคิดจะจริงจังตั้งแต่แรกก็รู้...แล้วเราจะไปหวังอะไรกัน...”
พริมาได้แต่ตัดพ้อ เมื่อยังไงซะทุกอย่างก็เดินไปตามทางที่ควรจะเป็นแล้ว
“ช่วยเรียกป้าจันทร์ให้ขึ้นไปหาฉันที่ห้องหนังสือที”
“คะ? เอ่อ ได้ค่ะ”
