หลิวเฉิงได้แต่ตกตะลึง เขาพยายามลืมตาขณะที่ตนเองถูกโจรภูเขาทั้งสี่คนรุมถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนหมด ทว่ากลับมองเห็นบางขณะที่เขากระพริบตาถี่ๆ
“ข้าไม่อยากได้เสื้อผ้าของคนตาย ต้องถอดเอาตอนที่มันยังมีชีวิตอยู่นี่ล่ะ ชุดนี้งดงามนัก องครักษ์ของสกุลใหญ่ยังได้ใส่เสื้อผ้าหรูหราถึงเพียงนี้ น่าสนใจจริงๆ”
“ลูกพี่ มันเหลือแต่เตี่ยวแล้ว ท่านจะเอาด้วยหรือไม่?”
“ไม่! ให้มันเหลือไว้ติดตัวสักหน่อยเถิด แต่คนอย่างข้าก็มีเมตตาอยู่จะคลุมศพให้เจ้าด้วยเสื้อของข้านี่ล่ะ ฮ่าๆ” คนที่จ่อดาบบนคอของหัวหน้าองครักษ์หนุ่มเงื้อดาบขึ้นสูงหมายจะฟันคอเขาเพียงครั้งเดียวให้ขาด
ฟิ้ว! ฉึก! ฟิ้ว! ฉึก!
“อั่ก!”
หัวหน้าองครักษ์หนุ่มรีบพลิกกายหลบร่างใหญ่ที่ถูกมีดสั้นขว้างปักคอจากด้านหลังอย่างแม่นยำ ร่างใหญ่ล้มมาข้างหน้า และโจรอีกสองคนที่อยู่ข้างๆ ก็สิ้นชีพไปพร้อมกับหัวหน้าของมัน คนที่เหลือหันซ้ายหันขวา
“ฝีมือผู้ใด?”
“ข้าเอง!” เสีย
