“ได้ ข้าขอบคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้าเอาไว้”
หว่านอิ๋งอิ๋งยิ้มน้อยๆ “นับว่าท่านรู้สถานการณ์ นอกจากจะขอบคุณข้าแล้ว ท่านยังต้องยอมให้ข้าติดตามไปค่ายต้าเฉาด้วย”
“ไม่ควร เหตุผลข้าก็ให้เจ้าไปแล้ว เจ้าเป็นคนสกุลโม่ไม่ควรจะมาเสี่ยงด้วยธุระของสกุลชิง”
“ข้าว่าเหตุผลของข้าน่าจะสำคัญกว่าเหตุผลของท่านนะ?”
“เหตุผลของเจ้าจะสำคัญกว่าข้าด้วยเหตุผลใด?”
“นั่นเป็นเพราะ.....นอกจากพวกโจรภูเขาที่ตายไปหมดพวกนั้นก็ยังมีข้าอีกคนที่ได้เห็น....” นางกวาดตามองเรือนร่างของเขาอย่างมีความหมาย
หลิวเฉิงหน้าแดงก่ำ “เจ้ากำลังข่มขู่ข้า”
“ข้ามิได้ข่มขู่ แค่กำลังใคร่ครวญว่าเรื่องในป่าละเมาะข้างทางนั่น เหมาะจะเล่าให้ผู้อื่นฟังหรือไม่?”
หัวหน้าองครักษ์หนุ่มเมินหน้าจากใบหน้าของนาง มือของเขากำด้ามกระบี่แน่น...ความอัปยศนี้ยากจะจบสิ้น ตราบใดที่พบหน้านางอยู่
“หยุดพูด! เจ้าอยากจะไปก็เรื่องของเจ้า ไปขออนุญาตคุณหนูสี่เองก็แล้วกัน”
