ตอนที่ 11
2518 คำ
“พี่น้อยบอสเป็นไรว่ะ?”
“สงสัยได้ถีบคุณหยางเลยอารมณ์ดีมั้ง”
“พี่เกรทพี่น้อยแล้วถ้าน้องจีนรู้เรื่องล่ะ?”
“มันก็หน้าที่บอสต้องเคลียร์ตัวเองเรารอดเว้ย”
ในขณะที่หญิงสาวขึ้นเครื่องบินเรียบร้อยอีกไม่นานทุกอย่างก็จะจบไป เธอฝากขายคอนโดแบบเร่งด่วนไปแล้วคิดว่าคงจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ เธอไม่สามารถจะสู้หน้าบอสได้จริงๆเรื่องที่ผ่านมามันเป็นเพราะโดนวางยาแน่นอนเธอมั่นใจแต่คิดได้ตอนนี้มันก็ไม่ช่วยอะไรแล้วเพราะว่ามีอะไรกันเรียบร้อยแถมยังหลายครั้งอีก
ตัวเธอ ร่างกายเธอเขาสัมผัสมาหมดแล้ว
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแห่งการเดินทางในที่สุดเธอก็มาถึงบ้านหลังเล็กน่ารักที่แม่อยู่คนเดียวมานานแล้ว เธอจำได้ว่าวันนี้หมอนัดฟังผลตรวจร่างกายเพราะสุขภาพแม่ย่ำแย่มากแต่ไม่ยอมให้เธอออกจากงานมาดูแล
“แม่คะจีนกลับมาแล้ว” เธอเรียกแม่เสียงดังลั่นแล้ววิ่งเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง
“ยัยจีนมาเงียบๆแม่ตกใจหมด แล้วนี่มาคนเดียวใช่ไหม?” ปรกติลูกสาวเธอจะมีบอดี้การ์ดของเจ้านายมาส่งตลอดเลยแต่ครั้งนี้ไม่เห็นมีใครสักคน
“จีนโตแล้วนะมาคนเดียวได้ อืม...แล้วนี่จะไปหาหมอใช่ไหมจีนขับรถให้นะ”
“ตามใจลูกสิ”
“เดี๋ยวจีนขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะ” บ้านหลังนี้เธอพึ่งซื้อให้แม่เมื่อปีที่แล้วหลังจากอดทนทำงานเก็บเงินมานานมากกว่าจะมีได้ขนาดนี้
นิวยอร์กเป็นเมืองที่มีแต่ความเจริญไปทุกที่ เธอเกิดที่นี่และโตมาในอพาร์ทเม้นท์ธรรมดาเพราะบ้านแถวนี้ราคาสูงมากหรือแม้แต่คอนโดดีๆก็แพงมากเช่นกัน แม่ทำงานอย่างลำบากเพื่อเลี้ยงเธอมาด้วยตัวคนเดียวเพราะแบบนี้ไงเธอถึงได้รักและฟังแม่มากทุกอย่าง แม่ไม่มีบ้านเป็นของตัวเองแต่ตอนนี้มีแล้วด้วยเงินจากน้ำพักน้ำแรงของเธอเป็นของขวัญที่ดีให้กับแม่
เธอจำความรู้สึกตอนที่พาแม่เข้ามาเลือกได้ดีว่ามันปลื้มปิติขนาดไหนจนกระทั่งซื้อขายด้วยเงินสดย้ายเข้ามาอยู่ช่วยกันตกแต่งบ้านกับแม่สองคนมีความสุขมาก เธอตั้งใจทำงานเพื่อจะเก็บเงินอีกสักก้อนให้แม่ได้มากกว่านี้
ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อแม่คนเดียว
“เฮ้อ…สบายจัง” ยังมีเวลาเหลืออีกนิดหน่อยให้เธอได้นอนพักเอนตัวสักสิบนาที
“ป่านนี้ทางนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ”
เธออาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก่อนจะพาแม่ไปหาหมอตามนัด ไม่รู้สิว่าทำไมแม่ถึงได้ผอมขนาดนี้แล้วยังดูไม่แข็งแรงเอามากๆด้วย เธอกอดแม่แต่รู้สึกถึงกระดูกได้เลย
“แม่ไม่สบายแบบนี้นานยังคะ?” แม่ไม่ค่อยบอกเธอเรื่องนี้เท่าไรเลยไม่รู้
“จีนแม่ขอโทษที่ไม่ได้บอกลูกนะ”
“แม่ไม่สบายมาสักพักแล้ว แต่แม่ไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง”
“ไม่ห่วงได้ไงจีนไม่มีใครนอกจากแม่แล้วนะ” เธอหันมาจับมือแม่ให้กำลังใจมากขึ้นไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาแม่จะไม่สบายป่วยหนักขนาดไหนเพราะแม่ไม่เคยปริปากพูดจนมาช่วงหลังๆที่เริ่มมีไอบ้างล่ะ เหนื่อยบ้างล่ะเธอถึงจับจุดถูกจนซักถามแม่ถึงยอมบอกเธอเลยจ้างคนมาคอยดูแล
“แล้วงานลูกเป็นไงมั้งแม่ได้ยินมาว่าประเทศไทยทะเลสวย ลูกได้ไปเที่ยวบ้างไหม?”
“พึ่งกลับมานี่แหละค่ะ” เธอไม่อยากจะนึกถึงทะเลเลยเพราะว่าพึ่งจะผ่านเรื่องผิดๆมากับบอส
เธอเป็นแค่ผู้หญิงจนๆธรรมดาที่พยายามดีดตัวได้จนมีวันนี้เพราะความขยันหมั่นเพียรและซื่อสัตย์มาก เธอทำงานทุกอย่างที่นายใหญ่ให้มาด้วยความตั้งใจและเรียนรู้ทุกสิ่งแม้ว่าตอนนั้นจะเรียนอยู่ก็ตาม
เธอไม่เหมาะสมหรือคู่ควรกับบอสเสือเลยสักนิดแล้วเรื่องที่ผ่านมานั้นถ้าเธอหายหน้าไปจากเขาไม่นานก็คงจะลืมได้
เธอมั่นใจมาก
บางทีการที่เธอหายออกมาบอสอาจจะกลับไปหมั้นกับคุณเบลได้อีกครั้งเพราะปัญหาที่เธอรู้คือไม่ได้รักกันแค่นั้น เรื่องเมื่อคืนนั้นเธอจะคิดว่ามันเป็นแค่ฝันที่โหดร้ายก็พอ
“ถึงโรงพยาบาลแล้วเดี๋ยวจีนขอซื้อกาแฟหน่อยนะ” แม่นั่งบนรถเข็นเรียบร้อยส่วนเธอแยกตัวออกมาซื้อกาแฟดื่มแก้ง่วงเพราะยังคงไม่สามารถปรับตัวกับเวลาได้เลย
“แม่ถึงคิวแล้วค่ะ” เธอเดินมาถึงพยาบาลก็เรียกเข้าพอดี
เธอให้แม่มาตรวจในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดดังนั้นค่ารักษามันมากอยู่แล้วแต่ไม่เป็นไรแค่แม่ได้รับการดูแลรักษาดีก็พอ แพทย์เจ้าของไข้มีแฟ้มสีขาวในมือถามถึงอาการที่ยังคงเป็นอยู่ของแม่ซึ่งมันหนักมากจนเธอกลัวเลย
“ผลตรวจชิ้นเนื้อที่มดลูก…”
“เดี๋ยวนะคะคุณหมอ! เมื่อกี้คุณหมอบอกว่าชิ้นเนื้อหรอคะ?”
“ใช่ครับเราตรวจแล้วพบว่าเป็นมะเร็งระยะที่ 4 ครับ หมอเสียใจด้วยแต่สู้ๆนะครับ”
“แม่เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายงั้นเหรอคะ?”
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์
ทางฝั่งชายหนุ่มที่ตั้งใจจะตามหญิงสาวรีบเคลียร์งานทุกอย่างให้เรียบร้อยไม่สนว่าตอนนี้มันจะดึกขนาดไหน เขาพยายามติดต่อจีนแต่เธอไม่ตอบอะไรมาเลยจะข้อความบอกฝันดีหรือโทรปลุกก็ไม่มีเหมือนทุกครั้งมันแปลกมาก
เธอหายไปแบบนี้เขาหงอยเหมือนหมาป่วยเลยนะ
“บอสครับนี่น้องจีนฝากกับเลขาให้ครับ” น้อยเดินเข้ามาพร้อมกับซองสีขาวที่พึ่งได้รับมาไม่นาน
“อะไร?”
“ไม่ทราบครับบอสผมยังไม่ได้เปิดอ่าน คือน้องจีนบอกว่าให้บอสครับ”
“เออๆออกไปได้แล้วเดี๋ยวแล้วติดต่อนักบินเลยนะเราจะไปนิวยอร์กอีกสามวัน”
“ห๊ะ!! บอสจะไปนิวยอร์ก!!”
“เออ! ไปบอกลูกน้องแกด้วย”
“ครับบอส”
เสียงประตูปิดไปงานที่กองอยู่ตรงหน้าไม่ได้เยอะเกินไปเลยเพราะจีนจัดการให้อย่างดีเสมอมา เธอสามารถจัดลำดับความสำคัญและงานด่วนออกจากกันได้อย่างดีจนเขาไม่รู้ว่าต้องฝึกคนอีกเท่าไรถ้าจะเอาเธอออกจากงานมาทำหน้าที่เมียแทน
ซองสีขาวของเธอมันคืออะไรว่ะ? จดหมายลางี้เหรอคงไม่น่าใช่หรอก เขาหยิบขึ้นมาเปิดอ่านถึงกับนิ่งค้างไปหลายวินาทีกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ
“ใบลาออกงั้นเหรอ?” เขานิ่งอึ้งไปหลายนาทีก่อนจะกวาดสายตามองไปทีล่ะบรรทัดที่เขียนมาในใบลาออก
โครม!!
“โธ่เว้ย!!”แฟ้มงานเอกสารต่างๆลงไปกองกับพื้นหมด มือกำมัดแน่นทุบโต๊ะทำงานอีกครั้งระบายอารมณ์ออกมาพอดีกับที่ประตูห้องทำงานเปิดเข้ามา
“เป็นบ้าอะไรอีกว่ะ!?” สิงห์มองน้องชายที่มันยังนิ่งจ้องเขาตาเขม็งอีก ก่อนที่มันจะขว้างกระดาษใส่หน้าเขา
“เพราะมึงใช่ไหมไอ้เวร?” น้ำเสียงต่ำไม่ดังมากแต่สายตาจดจ้องไปที่พี่ชายเหมือนจะฆ่ากันให้ตายคาที่
สิงห์มองน้องชายสลับกับกระดาษสีขาวตรงหน้าอ่านไปทีล่ะบรรทัดถึงได้รู้ว่าจีนลาออกแล้ว มันเหี้ยตรงที่เขาบอกว่าจะเอาจีนกลับนิวยอร์กนี่แหละ
“กูเปล่าเว้ย”
“มึงนั่นแหละตัวดีไอ้พี่เฮงซวย!”
“กูไม่รู้เรื่อง มึงนั่นแหละทะเลาะอะไรกันรึเปล่า”
“ทะเลาะ! กูนี่นะจะกล้ามีเรื่องกับจีน” เสือเดินตรงเข้าหาพี่ชายแย่งใบลาออกมาฉีกทิ้งก่อนยกเท้าถีบเข้ากลางบั้นเอวมัน
พลั่ก!
“โอ๊ย!! ไอ้เวรเอ้ย” สิงห์ลุกขึ้นจ้องหน้าน้องชายถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเหวี่ยงหมัดซัดเข้าเต็มกล้ามมัน
ผลั๊ว!!
“มึงเลิกบ้าได้แล้ว!!” สิงห์กระชากคอเสื้อน้องชายมาตะคอกใส่ให้มันรู้สำนึกบ้าง
“กูไม่เชื่อว่ามึงไม่รู้” มันอยากได้จีนขนาดไหนทำไมจะไม่รู้ล่ะ มันบอกเองว่าจะมาเอาจีนกลับนิวยอร์กไปด้วยแล้วมันยังเป็นเกลี้ยกล่อมให้เขาทำงานหนักเป็นอาทิตย์อีก
ต้องเป็นเพราะมันคนเดียวที่ทำให้เขาถูกเมียทิ้ง!!
“จีนอาจจะอยากมีเวลาให้ครอบครัวก็ได้”
“กูจะไปถามจีนเองแล้วถ้ามึงมีเอี่ยวด้วยกูไม่ไว้หน้าแน่”
ทางด้านหญิงสาวนั่งฟุบหลับที่เตียงจับมือผู้เป็นแม่ไม่ปล่อยนี่ก็สองอาทิตย์กว่าแล้วที่ต้องเข้ารักษาตัวเร่งด่วนเพราะอาการทรุดหนักเหมือนว่ารอเธอกลับมาแค่เท่านั้น
เมื่อวันก่อนเธอพาแม่นั่งรถเข็นไปเดินเล่นภายให้สวนที่โรงพยาบาลจัดไว้ให้ แม่เลือกที่จะไม่รักษาต่อไม่ว่าเธอจะร้องขอขนาดไหนก็ตาม เธอตามใจถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดมากก็ตามและเซ็นเอกสารให้แม่เห็นด้วย
มันเป็นความเสียใจแบบบรรยายออกมาไม่ถูก
เธอยังไม่พร้อมอยู่คนเดียว
“ไม่ต้องร้องนะลูกคนเรามีพบต้องมีจากเป็นธรรมดา”
“แต่มันเร็วไป จีนยังไม่มีเวลาให้แม่เลยนะ”
“ตลอดเวลา 26 ปีที่ลูกโตมาเรามีเวลากันเยอะมากนะลูก แม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังกลืนกินตัวแม่มันคงต้องตายไปกับแม่เท่านั้นแหละ ลูกคือของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตแม่ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกลับไปใช้ชีวิตของลูกนะ แม่ไม่เคยหายไปไหนเลยเพราะว่ายังอยู่ในใจลูกเสมอ”
“จีนไม่มีใครนอกจากแม่แล้วนะ ทำไมแม่ถึงไม่สู้ต่อล่ะคะ” เธอยังไม่พร้อมจะเสียแม่ไป
“แม่เคยเป็นมาแล้วครั้งหนึ่งจำได้ไหมลูกว่าแม่ต้องทรมานกับการรักษาขนาดไหน?” เมื่อ 3 ปีก่อนเธอเคยเป็นมะเร็งแต่ตรวจเจอในระยะแรกจึงได้เริ่มการรักษาได้ทันท่วงที ในตอนนั้นลูกสาวก็จำเป็นต้องไปทำงานที่ประเทศไทยด้วยข้อเสนอต่างๆและจำนวนเงินเดือนที่มากขึ้น
ลูกสาวทำงานอย่างเต็มที่เพื่อนำเงินมารักษาเธอในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดจนหายได้แต่ถึงอย่างนั้นในระหว่างการรักษามันไม่ได้ง่ายเลยนะถึงจะไม่เจ็บปวดอย่างสาหัสแต่ก็เจ็บปวดจากอาการข้างเคียงที่ตามมา
“แต่ตอนนั้นแม่ก็หายนะคะ”
“ตอนนี้มันก็กลับมาแล้วยังเป็นระยะสุดท้ายจีนอยากเห็นแม่เจ็บปวดเหมือนครั้งนั้นเหรอลูก?”
“ไม่ค่ะ แต่จีนจะมีชีวิตยังไงล่ะถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว จีนต้องโดดเดี่ยวเหรอคะ”
“แม่แค่ย้ายจากตรงนี้ไปอยู่ในใจลูกนะ สัญญากับแม่ถ้าถึงเวลาให้แม่ไปอย่างสงบ”
“แต่…”
“ถือซะว่าแม่ขอร้องนะ”
“ก็ได้ค่ะ จีนจะทำเพื่อแม่”
“เด็กดีของแม่”
ในขณะเดียวกันเสือเดินทางมาถึงนิวยอร์กได้อาทิตย์กว่าแล้วตอนนี้วุ่นวายกับการตามหาเมียที่หายไปพร้อมกับใบลาออกให้ดูต่างหน้าแต่เขายังไม่เซ็นอนุมัติอะไรทั้งนั้น จีนเป็นคนดื้อขืนเขาปล่อยเธอไปก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหมเพราะเธอน่าจะไม่ยอมรับว่าเป็นเมียเขาง่ายๆหรอก ดูเอาเถอะขนาดบ้านที่พึ่งซื้อไปเขายังตามหาข้อมูลมากว่าจะได้แล้วตอนนี้เขามาจอดรถซุ่มรอเธอที่หน้าบ้านแล้ว
“บอสครับน้องจีนไม่น่าจะอยู่นะ” น้อยมองบ้านสีขาวขนาดพอดีแต่กลับปิดประตูสนิทแล้วยังไม่เห็นแม้แต่คนด้วย
“เฝ้าแบบนี้ก่อน ฉันว่าจีนต้องอยู่”
“บอสครับนั่นรถน้องจีนรถเปล่าครับ” คราวนี้เกรทรีบบอกแล้วชี้ไปที่รถสีขาวมุกขับผ่านหน้าไปจอดหน้าบ้านน้องจีนและขับเข้าไปจอดโดยที่ไม่ต้องลงไปเปิดประตูให้ยุ่งยากเพราะประตูน่าจะเป็นแบบอัตโนมัติ
“เดี๋ยว! อยู่ตรงนี้ก่อน” เขาบอกลูกน้องแต่ใจไปถึงเธอแล้ว
เสือนั่งมองจากภายในรถแววตาที่มีแว่นกันแดดสีดำสนิทปิดบังไว้ไม่มีใครเห็นว่าเต็มไปด้วยความคิดถึงมากมายขนาดไหน การที่เขายอมปล่อยให้เธออยู่คนเดียวนั่นมันเป็นสิ่งที่ผิดแล้วเขาก็ดันโง่ไปฟังพี่ชายเฮงซวยอีก มันบอกว่าควรให้เวลาจีนอยู่กับครอบครัวบ้างแล้วสองอาทิตย์กว่านี้มากพอยัง?
เขาก็อยากจะรู้จักครอบครัวเธอนะ
ทำไมไม่มีคนเห็นด้วยกับเรื่องนี้เลย
แม้แต่เธอก็ไม่เห็นด้วย
“ขับไปจอดหน้าบ้านฉันต้องคุยกับจีนเรื่องลาออกแล้วเฝ้าเอาไว้อย่าให้ใครเข้ามารบกวนเด็ดขาด”
“ครับบอส” ทำไมบอสนิ่งจังว่ะแต่เสียงดุฉิบหายแบบนี้ไม่ดีต่อใจเลย เกรทเหล่ตามองภายในบ้านที่เงียบมากเหมือนว่าไม่มีคนอยู่งั้นแหละ
พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดตามติดชีวิตบอสแต่โคตรงงว่าไปทะเลาะอะไรกันตอนไหนน้องจีนถึงได้ตัดสินใจลาออก เอาง่ายๆขนาดคุณสิงห์เป็นพี่ชายแท้ๆยังงงตอนรู้เรื่องเลย! พี่น้อยที่ลงเรือบาปไปก่อนชาวบ้านตอนนี้เรือจ่มจนสำลักน้ำตายแล้วมั้ง!
ถ้าน้องจีนไม่อยู่พวกเขาต้องรับมือบอสจนประสาทกินแน่!
“บอสไปแล้วพี่น้อย” บอสเดินลงไปไม่พอแล้วยังใช้ทักษะโจรปืนข้ามประตูไปอีก
บอสกูโคตรทุ่มทุน!
“วันปาร์ตี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ว่ะ?”
“จะไปรู้เหรอพี่วันนั้นอยู่ด้วยกันนี่”
“บอสต้องรักน้องจีนแน่เลยถึงได้มาง้อขนาดนี้” น้อยวิเคราะห์ไปตามที่รู้มาก เพราะปรกติบอสไม่เคยออกตามหาใครแทบพลิกแผ่นดินแล้วยังโวยวายจนเหมือนมีพายุทอร์นาโดมาลงที่บ้านอีก ตอนนั่นน่ะคุณสิงห์โดนถีบกระเด็นเลยนะโทษฐานทีแนะนำผิดพลาด
อันที่จริงบอสคิดว่าคุณสิงห์ยุให้น้องจีนลาออก!
เขาก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
“ง้อบ้าไรพี่เขาเป็นเจ้านายลูกน้องกัน พี่แม่งคิดบาปตลอด!” ลูกพี่กูเชียร์ให้เขาได้กันอยู่นั่นแหละ!
“แล้วมึงเคยเห็นบอสตามใครยันบ้านขนาดนี้ไหม?”
“เคยดิพี่ ศัตรูบอสไงตามไม่พอกระทืบเขาอีก”
- ผู้เขียน
