ตอนที่ 8
1586 คำ
เสือนั่งรถออกมาจนถึงคอนโดของผู้ช่วยสาวเขาไม่ได้โทรบอกเธอก่อนว่าจะมาหารวมถึงยังไม่ทันได้ทำแผลด้วย เขามาหาเธอเพราะเหตุผลอะไรยังไม่รู้เลยแต่พอประตูเปิดออกก็ยิ้มออกมาแบบลืมเจ็บกันเลยทีเดียว ยิ่งเธอถามด้วยความห่วงใยเขายิ่งหายเจ็บเหมือนว่านี่คือยารักษา
“บอสคะมีอะไรรึเปล่า?”
“หน้าบอสไปโดนใครทำอะไรมาคะ?”
“เข้ามาก่อนค่ะเดี๋ยวทายาให้พี่น้อยก็ด้วยค่ะ บอสนั่งรอที่โซฟาแป๊บเดียวนะ”
น้อยเดินตามบอสไปอย่างว่าง่ายแล้วนั่งดูบอสกับน้องจีนคุยกันระหว่างทำแผลและทายาที่ปาก นี่บอสไม่ยอมไปหาหมอเพราะแบบนี้เหรอว่ะ? เขาไม่อยากจะลงเรือบาปแต่สายตาของบอสแม่งฟ้องว่ะว่าอยากกินผู้ช่วยใจจะขาด เอ๊ะ! หรืออนาคตน้องจีนจะเป็นเจ้านายอีกคนว่ะ
ไม่แน่นี่ไม่ใช่เรือบาปแต่เรือรัก..งุ้ย!!
หน้าอย่างโฉดความคิดแม่งมุ้งมิ้งว่ะกู!
“คืนนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านนะจีน”
“ปากแตกแบบนี้ดื่มเหล้าไม่ได้แล้วนะคะบอส” เธอว่าพลางทางยาให้เขา
“แล้วนี่ทะเลาะกับใครมาคะหรือว่าซ้อมมวยกันอีก” เธอเก็บอุปกรณ์ทำแผลทุกอย่างลงบอสก็ยิ้มแป้นจับมือเธอเฉยแบบตั้งใจด้วยนะ
“ขอบคุณ แล้วนี้คุณเก็บเสื้อผ้าจะไปไหน?” มีกระเป๋าวางไว้อยู่เลยสงสัย
“อ๋อ คือว่าจีนจะพักร้อนค่ะมีธุระต้องกลับนิวยอร์ก” เธออยากใช้เวลาอยู่กับแม่บ้าง
“ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้นแหละ นี่คงเป็นไอ้สิงห์มันมาขอให้คุณไปใช่ไหม?” พอนายเก่ามาก็ลืมนายใหม่งั้นเหรอ ไม่ยอมหรอกเว้ย! ไอ้สิงห์หรือใครจะไม่มีทางได้ตัวผู้ช่วยเขาหรอก
“ถ้าบอสไม่ให้ฉันพักร้อนฉันคงต้องลาออกนะคะ” เธออยากไปดูแลแม่หรือใช้เวลากับครอบครัวแค่นั้นเองแต่ถ้าไม่ได้จริงๆคงต้องลาออกไปหางานทำที่นั่นจะดีกว่าถึงเงินเดือนจะน้อยกว่าก็ตาม
“!!!”
“น้องจีนใจเย็นๆครับ” น้อยพูดแทรกขึ้นกลัวว่ามันจะยืดเยื้อแล้วบอสจะอารมณ์เสียเอา
“บอสคะฉันแค่พักร้อนเองนะ”
“คุณจะกลับมาใช่ไหม?”
“ค่ะบอส ฉันจะหนีไปไหนได้ล่ะ”
“ก็ได้ แต่หลังจากปาร์ตี้ริมหาดนะผมอยากให้คุณสนุกด้วยกันก่อน” เขาต้องยอมถอยมาหนึ่งก้าวเพื่อไม่ให้เสียเธอไปแต่ว่าต้องส่งคนไปตามคอยดูแลและกันท่าผู้ชายทุกคนโดยเฉพาะพี่ชายนี่แหละตัวดี
เอ๊ะ! หรือว่าเขาควรจะพักร้อนด้วยดีนะ
ไปเยี่ยมพ่อแม่บ้างไม่ได้ตามเธอเลยนะ!
“ค่ะ แล้วนี่จะกลับรึยังคะฉันจะลงไปส่งพอดีจะไปซื้อของด้วยค่ะ”
“แล้วคุณจะไปวันไหนบอกผมก่อนนะ”
“ค่ะบอส”
ในตอนดึกปาร์ตี้เล็กๆเริ่มต้นขึ้นโดยปราศจากว่าที่คู่หมั้นอย่างเบลพร้อมกับข่าวดีที่ว่างานหมั้นถูกยกเลิกไปแล้วคงไม่ต้องบอกว่าฝีมือใครหรอกนะ วันนี้จ้างพริตตี้ที่รับงานเอ็นเตอร์เทนมาให้พี่ชายได้คลายเครียดเพราะน่าจะปวดหัวที่พ่อโทรมาด่าเรื่องนี้
“เอาปืนขู่ฆ่าเบลนี่นะ!” น้องชายบางทีมันก็เกินไป
"แม่งชั่วฉิบหาย" มันก็ยิ้มหน้าระรื่นอีก
"กูไม่เข้าใจมึงเลยจริงๆว่าเหี้ยได้ใคร" บ่นไปน้องชายก็ไม่สนเหมือนเดิม
ทุกวันนี้มันฟังใครมั้งว่ะเนี่ย?
คนเป็นพี่แม่งหนักใจมีน้องชายที่เหี้ยมากแถมยังหาความสุภาพบุรุษไม่เจอแล้วยังไม่รวมความหัวร้อนโมโหง่ายจนน่าเอือมระอาอีก มันโหดก็จริงนะแต่แล้วไง? เขาไม่ได้กลัวเลยถึงแม้จะไม่เคยฆ่าคนมือเปล่าแบบมัน
เเล้วดูลูกน้องแต่ล่ะคนสภาพไม่ค่อยเต็มทั้งนั้น น้อยแม่งก็ไม่กลัวอะไรเลยนอกจากเจ้านายมัน เกรทนี่ก็เอ๋อแดกบ่อยมาก คนสุดท้ายต้นความรู้สึกโคตรช้าจนน่าสงสัยว่าแต่ล่ะครั้งที่น้องชายรอดมาได้นี่เป็นเรื่องปฎิหารบุญบาปรึเปล่า
แต่ยังมีจีนที่สติดีอยู่คนหนึ่งให้อุ่นใจ!
“แล้วไงว่ะ ไอ้โรมมันบอกมึงเรื่องปาร์ตี้ริมหาดยังกูตกลงจะไปแล้วนะ” ถือโอกาสพาจีนไปกระชับความสัมพันธ์ด้วยเลยไหนๆเคลียร์เรื่องว่าที่คู่หมั้นได้แล้ว
“กูรู้แล้วแต่ว่ากูได้ข่าวว่ามึงแล่นไปให้จีนทำแผลถึงคอนโดเลยเหรอว่ะ?”
“เสือกว่ะ!”
น้องชายมันก็เป็นแบบเนี่ยแล้วเมื่อไรจีนจะรู้ตัวล่ะว่ามีใจ ให้หรือว่ามันไม่ได้คิดอะไรจริงๆแต่เขาคิดมากเองแล้วสิ่งที่มันทำไม่ได้ต่างจากเจ้านายลูกน้องเท่าไรเลยด้วยจะมีล้ำเส้นตรงไปหาถึงคอนโดนี่แหละที่ทำให้สงสัย
เขาไม่อยากจะชี้โพรงให้กระรอกแต่ว่าบางทีถ้ามันยังมัวเก๊กแบบนี้อยู่อาจมีคนมาแย่งจีนไปก่อนก็ได้ แล้วน้องชายมันขี้หวงระดับมาสเตอร์เลยแหละได้ข่าวว่าเล่นงานคนที่มาจีบจีนทุกคนเลยขนาดเขาเป็นพี่ยังโดนถีบคิดดูว่ามันหวงขนาดไหน
แม่งตีนหนักปวดสะโพกฉิบหาย!
“จีนจะลากลับนิวยอร์กไปทำไมว่ะ?” เขามองแรงใส่พี่ชายจนมันสำลักเหล้ากันเลยทีเดียว
“แค่กๆไม่เกี่ยวกับกูเว้ย! บางทีจีนอาจจะอยากกลับก็ได้มั้ง” มันคิดว่าจีนจะอยู่ด้วยตลอดได้งี้เหรอห้ะ
“มึงชอบผู้ช่วยกูไหม ถามจริงแล้วตามจริงด้วยแล้วตอบให้ถูกใจกูด้วยนะ”
“กูเอ็นดูมากกว่าไอ้สัตว์แล้วมึงล่ะคิดยังไงกันแน่ พูดความจริงมาดิ?” คิดว่ามันจะพูดความจริงไหมในเมื่อมันปากแข็งขนาดนี้ แม่งไม่เคยยอมรับแต่โคตรหวงเลยนะ
“ก็ลูกน้องที่เก่งมากคนหนึ่งเฉยๆเลยหวงนิดหน่อย ไม่มีใครทำงานรอบคอบล่ะเอียดเท่าจีนอีกแล้ว” ใครจะไปยอมรับบ้ารึเปล่าว่ะ
“อ่อ กูพึ่งรู้นะ!” เป็นการโกหกแล้วเก๊กหน้าได้เนียนมากนี่ถ้าไม่ใช่พี่น้องกันคงดูไม่ออกแน่ แต่พอดีกูเป็นพี่มึงไอ้เสือต่อให้อยู่บนดวงจันทร์ก็เห็นว่ามึงแอบรักเขา!
เอ๊ะ! หรือมันไม่ได้เก๊กว่ะ
“เป็นบ้าป่ะอยู่ดีๆก็หัวเราะ!” สมองพี่ชายกูไปหมดแล้วอยู่ดีๆก็หัวเราะเฉยเลย
“กูว่าอยู่ยาวดีกว่าว่ะ”
“อยู่เพื่อ? กลับไปนิวยอร์กหาเมียมึงไป!!”
“ทำไมมึงไล่กูจังว่ะไอ้เสือ นี่พ่อเป็นห่วงมึงนะถึงให้กูมาดูแล มึงควรดีใจนะ”
“ไอ้เหี้ยขนลุกว่ะ! นี่กูอายุ 33 ปีแล้วไม่ใช่เด็กอมมือไม่จำเป็นต้องมีคนดูแลกูดูแลตัวเองได้โคตรดี แล้วที่สำคัญมึงยังเอาตัวเองไม่รอดเลยจะมาดูแลกู...มึงน่าจะเช็คสมองหน่อยนะ”
“กูรู้แต่ที่พ่อให้กูมาเพราะกลัวมึงจะไม่มีเมียต่างหาก! มึงอายุขนาดนี้ไหนล่ะคนรัก?”
“อย่าเสือกเรื่องส่วนตัวกู!”
“คนใกล้ตัวสิท่า”
“!!!” มันรู้ได้ไงว่ะว่าใกล้ซึ่งโคตรใกล้ตัวเลยแหละ
วันต่อมาจีนมาดูที่ดินที่บอสว่าจะซื้อทำโครงการใหม่อีกครั้ง บอสทำงานหลักคือด้านอสังหาริมทรัพย์และนำเข้าสินค้าหลายอย่างจากทางยุโรปดังนั้นหน้าที่เธอต้องดูแลธุรกิจสีขาวพวกนี้ให้เรียบร้อยส่วนธุรกิจสีเทาก็รู้เยอะพอสมควรแต่บอสไม่ให้เธอเข้าไปยุ่งเกี่ยว
“คุณจีนเจอกันอีกแล้วนะ”
“อ้าวคุณหยางมาทำอะไรแถวนี้คะ?” ผู้ชายตรงหน้าในชุดสบายๆยิ้มให้แต่เธอไม่ควรจะอยู่ใกล้เขามากเกินไป
คุณหยางไม่ค่อยกินเส้นกับบอสเท่าไร เรียกว่าเจอกันทีไรต้องมีเรื่องกันทุกครั้งแต่คุณหยางนิสัยดีกับเธอมากเลยนะ
เขาให้เกียรติเธอมากเลยด้วย
ใช่แล้ว…เขาจีบเธออยู่
“จำที่ผมเคยถามได้ไหม?” หยางถามด้วยน้ำเสียงนุ่นมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้มหว่านเสน่ห์
“จำได้สิคะแต่ว่าฉันยังไม่อยากมีเจ้านายใหม่” คุณหยางเสนอให้เธอไปทำงานด้วย
“ผมให้คุณเดือนล่ะแปดแสนเลย คุณเก่งมันคุ้มมากถ้าได้คุณมาช่วยงาน” หยางยิ้มกว้างมองใบหน้าสวยเป็นเอกลักษณ์มีเสน่ห์จนต้องมองซ้ำๆได้ไม่เบื่อ
“ขอบคุณนะคะแต่ที่บอสเสือให้ก็มากแล้ว ฉันมีธุระต่อขอตัวนะคะ” เธอหันไปเห็นพี่น้อยเดินมาพอดีเลยตัดบทสนทนาแค่ตรงนี้พอ
“นั่นคุณหยางมาทำอะไรแถวนี้” น้อยมองไปทางศัตรูบอส
“ธุระทั่วไปค่ะ เรารีบกลับกันดีกว่าค่ะ” เธอเดินนำพี่น้อยออกมาแต่คุณหยางยังอุตส่าห์พูดมาต่อ
“ถ้าแปดแสนมันน้อยไปคุณต้องการเท่าไรบอกผมนะ ผมยินดีแค่ได้คุณมาทำงานด้วย อยู่กับไอ้เสือมันอันตรายมากนะจีนผมเป็นห่วง”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะคุณหยาง”
- ผู้เขียน
