เทียนกัลยารู้สึกตัวตื่นขึ้นในวันถัดมา แสงแดดที่เล็ดลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาทำให้หล่อนรู้ว่าตอนนี้มันสายโด่งแค่ไหน ร่างอรชรรีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว และก็รีบหันไปมองคนข้างตัวทันทีด้วยเช่นกัน แต่สิ่งที่ได้เห็นก็มีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น
ไม่มีเงาของพร้อมฉัตร... แน่นอนว่าเขาคงต้องลุกขึ้นไปนานแล้ว
เด็กสาวก้าวลงมาจากเตียง ความอบอุ่นจากอ้อมแขนกำยำของคนตัวโตเมื่อคืนยังตรึงอยู่ในความรู้สึก ร่างกายวูบวาบ เบ่งบาน และรู้สึกแปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หล่อนรู้สึกดี... รู้สึกมีความสุข และอยากนอนหลับในอ้อมแขนแกร่งของพร้อมฉัตรในทุกค่ำคืน
เด็กสาวยิ้มเศร้าๆ ออกมาเมื่อสมองร้องบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก ในเมื่อพร้อมฉัตรเห็นหล่อนเป็นแค่เด็กผู้ชายที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องเท่านั้นเอง
ร่างอรชรเคลื่อนไปหยุดที่หน้าต่างบานใหญ่ มือนุ่มแยกม่านเนื้อดีราคาแพงระยับออกจากกัน จ้องมองทิ้งสายตาลงไปยังท้องทะเลกว้
