บัญชามาร

กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย 14 กุมภาพันธ์ 2010 โบสถ์เก่าแก่นับร้อยๆ ปีซึ่งมีขนาดใหญ่ที่สุดในเมืองไทยถูกเลือกให้เป็นสถานที่สำหรับจัดพิธีวิวาห์ของมหาเศรษฐีหนุ่มหล่อสายเลือดบราซิลเลี่ยนนามว่า อัลแบร์โต้ รอสซี่ กับวิคตอเรีย ซิลวา สาวลูกครึ่งไทย-บราซิล เนื่องจากฝ่ายเจ้าสาวอาศัยอยู่ที่เมืองไทยกับมารดา อัลแบร์โต้ รอสซี่ มหาเศรษฐีหนุ่มพันล้านชาวบราซิล เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ทั่วโลกยืนตระหง่านอยู่หน้าแท่นพิธีในชุดสูทสีขาวสะอาด รอยยิ้มละไมระบายชัดเต็มใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตร นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่ได้รับตกทอดมาจากคุณย่าที่เป็นชาวฝรั่งเศสยิ่งทำให้อัลแบร์โต้เป็นที่น่าปรารถนาของสตรีทั่วโลก ชายหนุ่มใช้ชีวิตเพลย์บอยมาตลอดวัย 34 ปีจนได้พบกับวิคตอเรีย ซิลวา ผู้หญิงสวยปานเทพธิดา อัลแบร์โต้ไม่ได้รักหล่อน เขาแค่ถูกใจเท่านั้น แต่ในเมื่อเจ้าหล่อนตั้งท้องเขาจึงต้องรับผิดชอบในความสะเพร่าของตนเองด้วยการจัดงานแต่งงานขึ้นมาอย่างเร่งด่วน แม้ไม่เคยคิดว่าจะต้องหยุดชีวิตโสดไว้กับสตรีคนไหน แต่เมื่อเขากำลังจะมีลูกซึ่งเป็นสายเลือดของตัวเอง อัลแบร์โต้จึงให้คำสัตย์กับวิคตอเรียว่าเขาจะเลี้ยงดูเธอและลูกให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ “คุณอัลครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ” ภวังค์ของอัลแบร์โต้ชะงักลงในทันที ชายหนุ่มค่อยๆ หันกลับมามองคนสนิทที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาภายในโบสถ์ด้วยสายตาไม่พอใจนัก คนสนิทหน้าเจื่อนกับสายตาอำมหิตของเจ้านายแต่เขาก็จำต้องพูดมันออกไป เพราะเรื่องนี้สำคัญจริงๆ และมันก็ยิ่งสำคัญมากสำหรับอัลแบร์โต้ รอสซี่ เจ้าบ่าวของงานนี้ “ผม... ผมมีเรื่องด่วน มัน...” “รีบพูดมา ก่อนที่ฉันจะให้คนมาโยนนายออกไป” อัลแบร์โต้คำรามเล็ดลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา “คือว่า... คือคุณวิคกี้... เธอ...” คราวนี้คำพูดอ้ำอึ้งของลูกน้องกลับทำให้ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายถึงกับหน้าเครียดเลยทีเดียว ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เขาต้องรีบเค้นเสียงถามออกไป “ทำไม? วิคกี้เป็นอะไร ไหนบอกมาสิว่าวิคกี้เป็นอะไร!” “เอ่อ... คุณวิคกี้ เธอ... เธอเสียแล้วครับ รถเจ้าสาวที่คุณเพลงพิณเพื่อนของคุณวิคกี้ขับมาแหกโค้งตกข้างทางครับ” “นี่นายว่าอะไรนะ?” อัลแบร์โต้จำได้ว่าตัวเองร้องถามออกไปอย่างนั้น ถามออกไปครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับคนบ้า แต่คำตอบซ้ำๆ ที่เขาได้รับกลับมาก็คือ... วิคตอเรีย... วิคกี้ และลูกของเขาได้จากโลกนี้ไปแล้ว ม่ายยยย...! มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง ทุกอย่างมันคือเรื่องโกหก ไอ้ลูกน้องบ้าพวกนี้ต้องกำลังกุเรื่องหลอกลวงเขาแน่ อัลแบร์โต้เกือบจะทรุดลงกองกับพื้นหากไม่ได้มือของคนสนิทเข้ามาประคองเอาไว้ ตอนนี้ราวกับเขากำลังฝันไป กำลังตกอยู่ในภวังค์ร้าย ภวังค์ที่เขาไม่ต้องการจะพบเจอ แต่ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง วิคตอเรียกับลูกได้จากเขาไปแล้วจริงๆ “คุณอัลครับ... ใจเย็นๆ ไว้นะครับ” “พาฉันไปหาวิคกี้ เร็วเข้า! ฉันจะไปหาวิคกี้” และงานแต่งงานก็ต้องถูกเปลี่ยนเป็นงานศพที่แสนโศกเศร้าภายในเวลาแค่ชั่วข้ามคืนท่ามกลางความเสียใจของคนใกล้ชิด โดยอัลแบร์โต้ก็คือหนึ่งในนั้น เขาเจ็บปวดปานจะขาดใจที่ต้องเสียทั้งคนรักและลูกไปในเวลาเดียวกัน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนเขาตั้งตัวไม่ติด ร่างไร้วิญญาณของคนรักที่ถูกอัดก๊อปปี้อยู่ภายในรถทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจทั้งดวงถูกปลิดออกจากขั้ว วิคตอเรียจากไปทั้งๆ ที่สวมชุดเจ้าสาว จากไปทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันแต่งงานของเขากับหล่อน กรามแกร่งของอัลแบร์โต้ขบเข้าหากันแน่น ความสูญเสียทำให้เขาเลือกที่จะชิงชังหญิงสาวผู้เป็นต้นเหตุ เพื่อนสนิทของวิคตอเรีย... เพลงพิณ ศุภกิจจานนท์ ผู้หญิงที่เขาไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเจอ “คนที่ตายน่าจะเป็นเธอมากกว่านะ เพลงพิณ!” 22 กุมภาพันธ์ 2010 เพลงพิณรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาท่ามกลางกลิ่นฉุนของยา ความเจ็บปวดที่ได้รับจากอุบัติเหตุทำให้หญิงสาวเจ็บร้าวไปทั่วทั้งร่าง ดวงตากลมโตที่ตอนนี้หม่นหมองเศร้าสร้อยค่อยๆ ปรือขึ้นช้าๆ จึงได้รู้ว่าตนเองกำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาลที่ไหนสักแห่งหนึ่งอย่างแน่นอน ความทรงจำค่อยๆ ไหลบ่าเข้ามาท่วมท้น ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชัดเจนราวกับมันพึ่งผ่านมาเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ใบหน้างามที่ไร้สีเลือดซีดเผือดด้วยความตกใจ ใช่สิ... หล่อนกำลังขับรถเพื่อพาวิคตอเรียเพื่อนรักไปเข้าพิธีวิวาห์ที่โบสถ์แห่งหนึ่ง แต่ระหว่างทางที่เป็นโค้งหักศอกรถก็เกิดเบรกไม่อยู่ แม้ว่าหล่อนจะพยายามบังคับรถมากแค่ไหนแต่สุดท้ายมันก็พุ่งออกไปนอกเส้นทางและทุกอย่างก็ดับวูบลงในทันที หล่อนไม่ตาย... แล้ววิคตอเรียล่ะ วิคตอเรียเป็นอย่างไรบ้าง! “คุณพยาบาลคะ คุณพยาบาล...” “อ้าว ฟื้นแล้วเหรอคะ ดีใจจังค่ะ” นางพยาบาลในชุดสีขาวที่พึ่งเดินเข้ามาฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจราวกับว่ารอคอยให้หล่อนที่หลับใหลไปนานฟื้นขึ้นมาอย่างนั้นแหละ “เอ่อ ดิฉันอยากทราบว่าวิคกี้... คือคนที่นั่งรถมากับฉันด้วย เธอเป็นยังไงบ้างคะ เธอปลอดภัยหรือเปล่า” คำถามของคนไข้สาวทำให้นางพยาบาลอดสะท้อนใจไม่ได้ แต่ก็เลือกที่จะไม่ปิดปัง “เธอเสียแล้วละค่ะ พร้อมกับลูกในท้อง” “อะไรนะคะ วิคกี้... ไม่นะ! ไม่จริงหรอก วิคกี้ต้องไม่เป็นอะไร” เพลงพิณร้องไห้ออกมา ใบหน้างามที่ไร้สีเลือดส่ายไปมาอย่างขวัญเสีย “ไม่จริง... วิคกี้... วิคกี้ เพลงขอโทษ เพลงผิดเอง เพลงผิดเอง” หญิงสาวคร่ำครวญออกมาปานจะขาดใจ จนนางพยาบาลอดที่จะปลอบใจไม่ได้ “มันเป็นอุบัติเหตุค่ะ ไม่มีใครโทษคุณหรอก ทำใจดีๆ ไว้นะคะ เดี๋ยวตอนเย็นๆ คุณพ่อของคุณก็คงจะมาเยี่ยมเหมือนทุกวัน” คำว่าทุกวันทำให้เพลงพิณต้องเงยหน้าขึ้นมองนางพยาบาลด้วยความแปลกใจ “ทุกวัน นี่หมายความว่า...” “ใช่ค่ะ คุณสลบไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ค่ะ” ทุกอย่างดูเลื่อนลอยขึ้นมาในทันที ภาพรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของวิคตอเรียยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท วิคตอเรียกำลังจะมีความสุขกับคนรัก แต่หล่อน... แต่หล่อนก็เป็นต้นเหตุให้ทุกอย่างมันพังทลายลงแบบนี้ หากวันนั้นวิคตอเรียไม่มากับหล่อนตามคำแนะนำของเพียงเพ็ญน้องสาวของตนเองเรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น วิคตอเรียก็คงจะได้แต่งงานกับอัลแบร์โต้ผู้ชายตาดุคนนั้นแล้ว หล่อนคือต้นเหตุ น่าจะเป็นหล่อน... น่าจะเป็นหล่อนนะที่เป็นคนตาย มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งก่อนจะหันมาพูดกับนางพยาบาลอีกครั้ง “คุณพยาบาลช่วยบอกคุณหมอให้ด้วยนะคะว่าดิฉันจะขอออกจากโรงพยาบาลวันนี้” “ไม่ได้นะคะ คุณพึ่งฟื้น และอีกอย่างร่างกายก็ยังไม่หายดี คุณหมอไม่อนุญาตแน่ๆ ค่ะ” นางพยาบาลรีบปฏิเสธทันที “แต่ว่าดิฉันจำเป็นต้องออกไปจริงๆ ดิฉันอยากไปร่วมงานศพของเพื่อน ดิฉัน...” “ไม่ทันแล้วล่ะค่ะ งานศพของเพื่อนคุณถูกจัดไปเรียบร้อยแล้วและวันนี้ก็คือวันเผา” เพลงพิณมองตามร่างของนางพยาบาลในชุดสีขาวสะอาดที่เดินออกจากห้องพักไปทั้งน้ำตา กลีบปากอิ่มสีซีดเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นไห้เอาไว้สุดกำลัง ความเสียใจ ความละอายใจ ความรู้สึกผิดถล่มยับอยู่ภายในอก “วิคกี้ เพลงขอโทษ... เพลงขอโทษ...” หญิงสาวร้องไห้คร่ำครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลทะลักออกมาไม่ยอมหยุด หัวใจร้าวรานราวกับถูกสาดด้วยน้ำกรด เจ็บจนพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงหลับตาและจมอยู่กับความผิดของตัวเองเช่นนั้น