เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมา ความเดือดดาลก็ผุดตามมาแทนที่ความยินดี อัลแบร์โต้ขบกรามแน่น นัยน์ตาสีเขียวมรกตเข้มขึ้นด้วยโทสะแรงกล้า
“คิดถึงชู้คนไหนอยู่ล่ะ ถึงไม่ได้ยินเสียงเดินของผัวตัวเอง”
เพลงพิณสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงกระด้างของคนที่กำลังคิดถึงอยู่ดังขึ้นด้านหลัง หญิงสาวรีบหันไปมองและก็ได้เห็นอัลแบร์โต้ที่ตอนนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะถูกลมพัดยืนหน้าตาบูดบึ้งอยู่ หล่อนยิ้มออกไปอย่างลืมตัวก่อนจะรีบหุบยิ้มเมื่อรู้ตัวว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะทำ
“คุณอัล”
“ใช่ ผัวเธอนั่นแหละ” ชายหนุ่มตอบกลับมาอย่างหยาบคาย จนสาวน้อยที่กำลังจะลุกขึ้นยืนหน้าแดงก่ำ
“เอ่อ คุณไม่ควรพูดแบบนี้” หล่อนกำลังจะเดินหนีแต่ก็ถูกมือใหญ่กระชากข้อมือเอาไว้เสียก่อน
“ทำไมจะพูดไม่ได้หรือว่ากลัวไอ้ชู้ที่ไหนมาได้ยิน”
เขาดึงร่างบางของสตรีที่โหยหาทุกลมหายใจเข้ามาปะทะอก พยายามจะแสดงความเกรี้ยวกราดใส่ แต่ร่างกายมันกลับไม่ยอมร่วมมือด้วย มั
