ตอนที่ 8
1375 คำ
บทที่ 8
ความคับแน่นที่โอบรัดนิ้วแกร่งไว้ทุกทิศทางทำให้อัลแบร์โต้ถึงกับต้องกัดปากแน่น ความต้องการที่พยายามฉุดรั้งเอาไว้เริ่มทวีคูณขึ้นทุกขณะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงแพศยาที่เขาเฝ้าบอกกับตัวเองว่าเกลียดแสนเกลียดอย่าง เพลงพิณจะจุดความต้องการในตัวของเขาขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วเพียงนี้
เขาอยากจะมุดตัว อยากจะฝังตัวลงไปแทนที่นิ้วของตัวเองยิ่งนัก อยากจะกระแทกกระทั้นให้หล่อนร้องครวญครางด้วยความใหญ่โตของเขาไม่หยุด และก็สัญญาเลยว่าจะผลักไสหล่อนให้กับลูกน้องทันทีเมื่อใช้บริการเสร็จ
“ฉันอยากเอาเธอจนแทบจะทนไม่ได้อยู่แล้ว”
อัลแบร์โต้ถอนนิ้วยาวของตัวเองออกจากร่องสาวของเพลงพิณที่ตอนนี้นอนส่ายเลื้อยไปมากับที่นอนอย่างไร้สติทันที ก่อนจะรีบสลัดเสื้อผ้าของตนเองจนร่างกายกำยำเปลือยเปล่าเฉกเช่นเดียวกับสาวน้อยที่นอนระทดระทวยรอสังเวยอยู่บนเตียง
“ฉันจะเอาเธอให้ยับ ผู้หญิงแพศยา”
เขายืนตระหง่านด้วยท่าทางกระหายจัด ดวงตาสีเขียวมรกตเข้มขึ้นด้วยกองไฟแห่งความเคียดแค้นและปรารถนา สาวน้อยพยายามเรียกสติของตัวเองกลับคืนมาแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะความพึงพอใจในเพศรสครั้งแรกในชีวิตช่างเร่าร้อนรุนแรงเสียเหลือเกิน รุนแรงจนหล่อนไม่อาจจะต้านทานมันได้เลย ทำได้แค่เพียงจ้องมองร่างกายเปลือยเปล่าที่ใหญ่โตไปทุกสัดส่วนด้วยความตื่นตะหนก
“ระยำ! อย่ามองฉันแบบนั้นได้ไหม”
ชายหนุ่มสบถออกมาด้วยความเดือดดาล เมื่อร่างกายขานรับต่อเสน่ห์ของเพลงพิณอย่างรุนแรง เพียงแค่เห็นเจ้าหล่อนจ้องมองร่างกายของตนเองเท่านั้นแหละ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงแพศยาคนนี้จะมีผลต่อการควบคุมร่างกายตัวเองเพียงนี้
อัลแบร์โต้กัดฟันแน่น ขณะโถมร่างกายทาบทับลงบนร่างสวยสดของเพลงพิณอีกครั้ง ปากร้อนผ่าวของเขาสอดส่ายจนพบกับกลีบปากหวานฉ่ำที่เผยออย่างรอคอยด้วยความหิวกระหาย เขาแทรกลิ้นลึกเข้าไปเกี่ยวรัดลิ้นเล็กหวานฉ่ำของเจ้าหล่อนเอาไว้แน่นจนสาวน้อยร้องครางออกมาไม่หยุด
เพลงพิณมึนเมากับบทพิศวาสที่ถึงแม้จะมีแต่ความป่าเถื่อนแต่มันกอัดแน่นไปด้วยความเสียดเสียวมหาศาลเอาไว้มากมาย มือบางที่พึ่งเป็นอิสระตวัดรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่ ก่อนจะจูบตอบจุมพิตดุดันของคนบนร่างด้วยท่าทางเงอะเงิ่น แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้อัลแบร์โต้ครางไม่หยุด
ชายหนุ่มแทบหลุดหลงเมื่อหญิงสาวใต้ร่างให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ตอนนี้ความคั่งแค้นถูกไฟปรารถนากลบจนมิดเหลือไว้แต่เพียงความต้องการปานจะขาดใจ
“โอ้ว... เก่งมาก ดิ้นแบบนี้แหละ”
คำชมที่เต็มไปด้วยความกระหายจัดหลุดออกมาจากริมฝีปากร้อนผ่าวที่ตอนนี้กำลังงับปลายถันงามของหล่อนเอาไว้ ขณะที่มือใหญ่ข้างหนึ่งฟอนเฟ้นไปทั่วทั้งร่าง อีกข้างก็ล้วงลึกมุดลงไปในร่องรักที่ชุ่มฉ่ำรอคอย ทุกสัมผัสจากอัลแบร์โต้เต็มไปด้วยความดิบเถื่อน แต่กระนั้นเพลงพิณก็ยังต้องการเขาแทบขาดใจ
หญิงสาวลูบไล้ไปทั่วกล้ามเนื้ออกแน่นหนั่นที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามเนื้อ ลูบต่ำลงไปยังหน้าท้องที่แข็งยิ่งกว่าไม้กระดาน ขณะที่บิดเบียดสะโพกเข้าหาความแข็งชันที่ทิ่มแทงอยู่บริเวณหน้าขาด้วยความต้องการที่ไม่ต้องรอให้ใครสอนสั่ง
อัลแบร์โต้ครางเสียงกระหึ่มเมื่อนิ้วมือยาวใหญ่ถูกกล้ามเนื้อภายในช่องรักของเพลงพิณบีบรัดอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยไฟเสน่หา และในที่สุดความอดทนอดกลั้นก็สิ้นสุดลงพร้อมๆ กับการแทนที่นิ้วมือของตนเองด้วยความแข็งชันใหญ่โต
“เจ็บ... เพลงเจ็บ”
เสียงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่ออัลแบร์โต้โถมร่างเข้าใส่อย่างไม่ปรานีปราศรัย เยื่อบางๆ ถูกทำลายอย่างป่าเถื่อนด้วยความเหยียดยาวใหญ่ของคนตัวโต ความเสียวซ่านที่ครอบงำสมองอยู่สลายไปสิ้นเหลือไว้แต่ความเจ็บปวดปานจะขาดใจ
“ปล่อยเพลง ได้โปรด...”
ชายหนุ่มชะงักงัน ก้มลงมองใบหน้างามที่เปื้อนคราบน้ำตาด้วยสายตาไม่บอกความรู้สึก หล่อนไม่ได้โกหกว่าบริสุทธิ์ เขารู้... รู้ได้จากสิ่งที่พึ่งจะทำลายไปเมื่อครู่นี้
ก็ช่างหล่อนสิ หล่อนควรจะได้รับมันแล้ว ผู้หญิงคนนี้ทำลายทุกอย่างในชีวิตของเขา ลูก เมีย หล่อนจะต้องเจ็บปวดยิ่งกว่านี้
เมื่อสมองคิดเช่นนั้น อัลแบร์โต้จึงไม่คิดจะรอให้สตรีใต้ร่างปรับตัวให้คุ้นเคยกับความใหญ่โตของตนเองเสียก่อน เขาเลือกที่จะเดินหน้าต่อไปด้วยความรุนแรง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขากระแทกกระทั้นเข้าใส่ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขายัดเยียดความเจ็บปวดให้ น้ำตาของเพลงพิณคือสิ่งที่เขาต้องการจะเห็น และตอนนี้เขาก็สมใจแล้ว เจ้าหล่อนร้องไห้ปานจะขาดใจอยู่ใต้การตักตวงที่แสนป่าเถื่อนของเขา
“เพลงเจ็บ...”
“ดีสิ เจ็บให้ตายไปเลย”
อัลแบร์โต้อัดใส่ร่างอรชรไม่ยั้ง ความคั่งแค้นผลักดันให้เขาทำทุกอย่างเพื่อให้สาวน้อยคนสวยที่กำลังมอบความเสียวซ่านที่สุดในชีวิตให้กับตนเองเจ็บปวดอย่างที่สุด เขาใส่และใส่ อัดและอัดอย่างสะใจ
“หยุดเถอะค่ะ เพลงเจ็บไม่ไหวแล้ว”
สาวน้อยคร่ำครวญร่ำไห้ปานจะขาดใจ เมื่อความเหยียดยาวแข็งแกร่งที่พุ่งเข้าใส่ไม่หยุดสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกายยิ่งนัก เขาป่าเถื่อนเหลือเกิน หล่อนเจ็บราวกับทั้งร่างถูกทึ้งแรงๆ ด้วยมือของปีศาจ เจ็บจนแทบจะขาดใจ เฝ้าพยายามอ้อนวอนแต่คนใจร้ายก็ยังไม่หยุดเคลื่อนไหว เขาแทรกลึก โถมเข้าใส่อย่างรุนแรง ทุกจังหวะของเขาเต็มไปด้วยความอำมหิต
“กรี๊ด...!”
และทุกความเจ็บปวดก็สิ้นสุดลงเมื่อเพลงพิณหมดสติไปทั้งที่ร่างกายยังถูกถาโถมเข้าใส่ไม่หยุด
“ระยำ!”
อัลแบร์โต้คำรามออกมาด้วยความเดือดดาลเมื่อเห็นเชลยแค้นแน่นิ่งไป เขาพยายามจะหยุดการกระทำของตัวเองลงแต่ก็ทำไม่ได้ ร่างกายของเขากำลังต้องการผู้หญิงคนนี้อย่างรุนแรง ความคับแน่นที่บีบรัดอยู่ในทุกจังหวะที่อัดเข้าใส่นั้นช่างสร้างความเสียวซ่านให้กายแกร่งของเขามหาศาลยิ่งนัก
“ยายแม่มด โอ้ว...”
ชายหนุ่มครางออกมากระหึมลั่นห้อง ในที่สุดร่างกายของเขาก็แตกระส่ำออกมาอย่างรุนแรง น้ำรักทะลักทลายเข้าใส่ซอกหลืบของแม่สาวน้อยที่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้ร่างอย่างล้ำลึก
“ฉันเกลียดเธอ... เกลียดเธอ... เพลงพิณ”
ร่างใหญ่โตที่ยังคงสั่นไหวด้วยแรงพิศวาสรีบผละออกห่างจากร่างอรชรที่บอบช้ำอย่างหนักเพราะถูกเขาย่ำยีป่าเถื่อนอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง พยายามบังคับสายตาให้มองเมินไปทางอื่นแต่สุดท้ายก็อดที่จะมองกายสาวของเพลงพิณไม่ได้
ร่างเปลือยเปล่าที่มีเขาเป็นผู้ชายคนแรกจากการพิสูจน์มาแล้วว่าทั้งหวานหอมและน่าปรารถนาเพียงใดนอนนิ่งไม่ไหวติง ชั่วขณะหนึ่งความรู้สึกผิดก็เข้ามาเกาะกินหัวใจกระด้างเอาไว้ เป็นครั้งแรกที่เขาข่มขืนผู้หญิง ข่มขืนผู้หญิงบริสุทธิ์ ให้ตายเถอะ นี่เขาทำบ้าอะไรลงไปนะ
“วิคกี้ ผมทำผิดไปหรือเปล่า”
ร่างแกร่งพึมพำออกมาด้วยความรู้สึกผิด ดวงตาสีเขียวมรกตอ่อนโยนลงเมื่อทอดสายตากวาดมองไปทั่วร่างงามที่เขียวช้ำเป็นจ้ำๆ เพราะมือและปากของตนเอง
‘ห้ามใจอ่อนนะอัลแบร์โต้ อย่าลืมสิว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนเลว หล่อนทำให้เมียกับลูกของแกต้องตาย’
เสียงของสมองดังขึ้นกึกก้องและมันก็ทำให้ความรู้สึกผิดนั้นกลับกลายเป็นความเคียดแค้นดังเดิม รอยยิ้มสะใจผุดขึ้นที่มุมปากหยักสวย ก่อนที่ท่อนขายาวจะก้าวออกจากห้องพักแสนคับแคบของเพลงพิณไปอย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
