ตอนที่ 7
1254 คำ
บทที่ 7
เพลงพิณทรุดตัวนั่งบนเตียงนอนขนาดสามฟุตภายในห้องแคบๆ ที่อัลแบร์โต้เลือกสรรให้กับตนเองด้วยความอ่อนแรง หลังจากที่ถูกใช้งานไม่ต่างจากทาสในเรือนเบี้ย ตั้งแต่เหยียบย่างเข้าสู่บ้านหลังนี้ตอนห้าโมงเย็นจนตอนนี้เวลาล่วงเลยมาถึงสามทุ่มตรง หล่อนพึ่งจะทำงานบ้านเสร็จ
น้ำตารินไหลออกมาเมื่อมองผ่านหน้าต่างเพียงบานเดียวในห้องออกไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดวงนับล้านดวง และใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองของวิคตอเรียก็ปรากฏขึ้น เพลงพิณสะอื้นไห้ออกมาด้วยความปวดใจ
“วิคกี้... เพลงไม่ได้ตั้งใจ เพลงขอโทษ”
“คำขอโทษของเธอมันไม่มีค่าอะไรเลยเพลงพิณ”
เสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความคั่งแค้นดังขึ้นหลังจากที่ประตูถูกเปิดออกแรงๆ ทำให้เพลงพิณละสายตาจากท้องฟ้ากว้างมาจ้องมองร่างสูงใหญ่ทะมึนที่ยืนอยู่ปากประตูห้องด้วยความขลาดกลัว
กลิ่นแอลกอฮอล์โชยเข้ามาในจมูกจนหญิงสาวแทบจะอาเจียน สาวน้อยรีบลุกขึ้นยืนและถอยหนีอย่างลนลาน อัลแบร์โต้ที่ซดบรั่นดีไปเกือบหมดขวดแสยะยิ้มน่ากลัวขณะสาวเท้าเข้าหาด้วยท่าทางคุกคาม
“จะหนีไปไหนล่ะ เธอไม่รอดหรอก”
“อย่าทำอะไรเพลงเลย... อย่า...”
น้ำเสียงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว แสงจากไฟนีออนบนเพดานทำให้หญิงสาวมองเห็นความเจ็บแค้นในแววตาของผู้ชายที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหาตนเองชัดเจน
“ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกน่า”
หญิงสาวลำคอแห้งผาก ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้างามซีดเผือดไร้สีอย่างน่าเวทนา เมื่อแผ่นหลังของตนเองชนเข้ากับผนังห้องที่เย็นเฉียบไม่แพ้ผิวกายของตนเอง
“อย่าค่ะ อย่าเข้ามา”
อัลแบร์โต้แสยะยิ้มร้ายกาจขณะตามมาประกบแนบชิด มือใหญ่คว้าหมับที่ลำคอระหง ก่อนจะออกแรงบีบแรงๆ จนสาวน้อยไอแค่กๆ ออกมาเพราะอากาศไม่เพียงพอ
“ฉันไม่ให้เธอตายง่ายๆ หรอก”
ดวงตาคมกริบที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีเขียวจัดกวาดมองไปทั่วใบหน้างามของเพลงพิณก่อนจะก้มต่ำลงมาหา ลมหายใจร้อนระอุของเขาเป่ารดแก้มนวลในระยะกระชั้นชิด
เพลงพิณพยายามหันหน้าหนี แต่ก็ก็ถูกนิ้วแกร่งบีบคางแรงๆ ล็อกไม่ให้ใบหน้างามหันหนีได้
“ฉันมีวิธีที่จะทำให้เธอตายทั้งเป็น”
“แค่นี้... เพลงก็แทบขาดใจแล้วล่ะค่ะ ได้โปรดอย่าทำร้ายเพลงเลย”
น้ำตาร้อนรินไหลตามแก้มนวลอีกครั้ง สัญญาณอันตรายจากผู้ชายที่เบียดบดลงมาแนบชิดจนเนื้อตัวแทบจะหลอมละลายเข้าเป็นหนึ่งเดียวกันทำให้เพลงพิณหวาดกลัวจับจิต
“ฉันจะข่มขืนเธอให้ยับ จากนั้นก็จะส่งต่อให้กับลูกน้อง... ดีไหมล่ะวิธีนี้”
เสียงหัวเราะไม่ต่างจากปีศาจเฝ้าขุมนรกดังกึกก้องลั่นเข้ามาในโสตประสาท เพลงพิณจำไม่ได้ว่าตัวเองยืนนิ่งตะลึงงันอยู่นานแค่ไหน มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกมือใหญ่ของอัลแบร์โต้ล้วงเข้าไปขยี้ขยำเนินสาวที่ซอกขาอย่างหยาบคาย
“ปล่อยเพลงนะ อย่าทำกับเพลงแบบนี้”
หล่อนพยายามช่วยเหลือตัวเองแต่ก็ทำได้ยากยิ่งนัก เพราะผู้ชายตรงหน้าตอนนี้ได้แปลงร่างเป็นจอมมารใจโหดที่กำลังจะขืนใจหล่อนอย่างทารุณเสียแล้ว
“จะทำ... ฉันจะทำให้เธอต่ำยิ่งกว่าโสเภณีข้างถนนเสียอีก เพลงพิณ... ผู้หญิงแพศยา!”
“ไม่นะ ว้าย! อย่า”
และร่างของหล่อนก็ถูกทุ่มลงกับเตียงนอนแสนแคบและแข็ง เจ็บจนน้ำตาซึม แต่มันก็ยังเทียบไม่ได้กับความอัปยศที่กำลังคุกคามเข้ามาอยู่ในขณะนี้
อัลแบร์โต้กดร่างบางให้นอนกับเตียงอย่างรุนแรง ก่อนจะจัดการสำรวจร่างกายของหญิงสาวด้วย ทุกสัมผัสดิบเถื่อนไม่มีความอ่อนโยน เห็นใจอยู่ในการกระทำนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว ความคั่งแค้นถูกจับยัดเยียดเข้าใส่ร่างแน่งน้อยที่ตอนนี้บอบช้ำจากปากและมือที่ขย้ำขยำฟอนเฟ้นกายสาวอย่างไม่มีความปรานี
“ปล่อย อย่าทำเพลงแบบนี้”
หล่อนน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวด ร่างกายถูกชายใจร้ายย่ำยีอย่างป่าเถื่อน เขาจูบขยี้ลงมาอย่างรุนแรง ทุกรสสัมผัสของเขาเต็มไปด้วยการลงทัณฑ์
“ร้องไห้ออกมาสิ ร้องออกมา... ยิ่งเธอร้องฉันยิ่งพอใจ ร้องออกมาสิ”
ชายหนุ่มหัวเราะอยู่เหนือร่างอรชรที่เขาแสนรังเกียจ มือใหญ่กระชากทีเดียวเสื้อตัวสวยของเจ้าหล่อนก็หลุดออกไปจากร่างกาย ก้อนเนื้ออวบใหญ่ที่อยู่ในบราเซียลูกไม้สีขาวเผยโฉมตรงหน้า
“นมใหญ่ดีนี่ อย่างนี้ลูกน้องของฉันคงชอบ”
“อย่าทำเพลง ได้โปรดเถอะค่ะ”
คำอ้อนวอนของหล่อนช่างไร้ค่ายิ่งนัก เพราะไม่เพียงแต่อัลแบร์โต้จะไม่หยุดเท่านั้น เขายังจัดการกระชากบราเซียตัวสวยออกจากกายของหล่อนด้วยความรุนแรงอีกด้วย
เพลงพิณน้ำตาไหลพรากรีบยกมือขึ้นปิดสิ่งสงวนเอาไว้ด้วยความอับอาย แต่ก็ได้แค่ไม่ถึงเสี้ยววินาทีเพราะคนตัวโตกระชากข้อมือเรียวเล็กขึ้นไปยึดไว้เหนือศีรษะ ขณะจ้องมองปทุมถันคู่แฝดของหล่อนราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน
“ฉันจะขยี้มันให้เละคามือ”
จบคำพูดเหี้ยมเกรียมที่สั่นพร่าแปร่งหูอัลแบร์โต้ก็กางมือใหญ่กอบกุมเต้างามเอาไว้เต็มมือ เสียงครางจากลำคอระหงเล็ดลอดออกมาแผ่วเบาเมื่อถูกนิ้วแกร่งขยี้ยอดทรวงสีชมพูระเรื่อแรงๆ ก่อนจะตามด้วยปากร้อนๆ นาบตามลงมา
เพลงพิณรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่กลางแผ่นดินไหวรุนแรง สัมผัสที่ไม่เคยประสบมาก่อนเลยในชีวิตกำลังทำให้หล่อนหลุดหลง ร่างกายคล้ายกำลังถูกคลื่นความร้อนบางอย่างควบคุมเอาไว้ สติสัมปชัญญะเริ่มหลุดหาย ยิ่งยามคนตัวโตอ้าปากกว้างและงับเต้างามเข้าไปเกือบทั้งหมด หล่อนก็ยิ่งแทบคลั่งร่างกายร้อนขึ้นทุกขณะ แม้ในทุกสัมผัสของเขาจะเต็มไปด้วยความความรุนแรงและคั่งแค้น แต่ร่างกายไม่รักดีของหล่อนยังกระตือรือร้นตอบสนองสัมผัสสวาทของเขาได้อย่างหน้าเจ็บใจยิ่งนัก
“เครื่องร้อนแล้วสินะ”
ชายหนุ่มหัวเราะหึหึในลำคออย่างพึงพอใจ เมื่อการต่อต้านของหญิงสาวใต้ร่างเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นอาการตรงกันข้าม มือใหญ่ฟอนเฟ้น บีบขยำเต้างามจนฉ่ำใจ ก่อนจะเลื่อนต่ำไปจัดการกับส่วนล่างที่ตอนนี้เหลือแค่กางเกงชั้นในตัวจิ๋วที่แทบจะปกปิดความอวบอูมใดๆ ของเพลงพิณไว้ไม่ได้เลยด้วยความรู้สึกหิวกระหายยิ่งนัก
“โอ้ว...” หล่อนเผลอตัวร้องครางออกมาเมื่อมือใหญ่กางทาบลงบนเนินสาวแล้วบีบขยำแรงๆ
“เธอมันก็มีแค่นี้แหละ ร่าน”
แม้จะปรารถนาสาวน้อยใต้ร่างสุดกำลังแค่ไหน แต่ความเป็นจริงที่ว่าเพลงพิณคือสาเหตุของการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตก็ทำให้ชายหนุ่มเลือกที่จะทับถมเจ้าหล่อนด้วยความคั่งแค้น มือใหญ่กระชากกางเกงชั้นในจากกายสาว ก่อนจะใช้นิ้วแกร่งดำดิ่งลงไปในซอกรักที่ฉ่ำแฉะรอคอยด้วยความหยาบคาย
“แน่นดีนี่”
- ผู้เขียน
