EP03 ว่าที่สามี
1267 คำ
ไพลินมัวแต่โต้ว่าทีกับคู่อริจนลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้ลูกสาวเดินออกไป เธอสอดสายตามองหาอย่างหงุดหงิดปนร้อนรน เธอกลัวว่าลูกสาวจะหนีออกไปจากงานเสียก่อน ใช่ว่าเธอจะไม่รู้อีกมุมของโอลิเวียร์ เห็นเป็นแบบนี้ก็มีมุทดื้อรั้นเอามากๆ ไม่งั้นคงไม่อยู่คนเดียวได้มาตั้งแต่เด็กๆ โดยปราศจากพ่อแม่ประคบประหงมเหมือนพี่ๆ คนอื่นๆ
หญิงสาวเดินหนีออกมาอย่างใจลอยโดยไม่รู้ทางไปของโรงแรมนี้ เธอเดินมาเรื่อยๆ อย่างไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเดินออกมาจากสังคมจอมปลอม
.
"ไปตามหาคุณหนูโอลิเวียร์เดี๋ยวนี้เลย อย่าเพิ่งให้คุณโรเจอร์รู้เด็ดขาด สั่งคนออกไปตามหาเดี๋ยวนี้!" ไพลินเอ่ยเสียงเข้มกับคนสนิทเพื่อที่จะได้ยินกันสองคน เธอเดินออกมาจากห้องโถงงานเลี้ยง
"ครับ!"
ไพลินยืนอยู่อย่างร้อนใจ เธอรู้ดีว่าอีกด้านโอลิเวียร์ดื้อรั้นมากขนาดไหน เหมือนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ทะเลาะกันกับสามีของเธอเรื่องการแต่งงาน ตอนแรกลูกสาวของเธอไม่ยอม แต่พอสามีของเธอเอ่ยปากขู่ นั่นจึงเป็นเหตุให้โอลิเวียร์ยอมแต่งงานแต่โดยดี
โอลิเวียร์ใช้ชีวิตอยู่ออสเตรเลียคนเดียวตั้งแต่ 15 ทั้งเรียนและทำงานหาประสบการณ์ ใช่ว่าเธอจะไม่ส่งเงินและทิ้งเป็นเสียทีเดียว โอลิเวียร์มีความฝันที่จะทำหลายๆ อย่างใจชีวิต เริ่มจากสิ่งแรกมีธุรกิจเป็นของตัวเองกับเพื่อนๆ เงินที่เธอส่งเสีย โอลิเวียร์เก็บออมไว้ลงทุนทำธุรกิจกับเพื่อน แต่เธอไม่รู้หรอกว่าประสบความสำเร็จรึเปล่า แต่ก็พอจะรู้แหละว่าระดับไหนก็ตอนที่สามมีเธอขู่ว่าจะทำลายธุรกิจที่ลูกสาวทำร่วมกับเพื่อนๆ ของเธอ
นั่นแหละ โอลิเวียร์ถึงยอมแต่งงาน แต่กว่าจะยอม บาดแผลของพ่อลูกก็สาหัสระดับนึง เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่โอลิเวียร์โดยบิดาใช้ความรุนแรงโดยการตบหน้า แม้กระทั่งโดนฟาดนั่นแหละ เธอจึงพยายามประคับประคองไม่ให้ลูกสาวทะเลาะกับสามี
.
เธอหาทางออกมาเพราะตอนนี้ลูกน้องของแม่กำลังออกตามหาเธอ แน่นอนว่าเธอไม่อยู่ให้พวกนั้นตามจับเธอกลับไปให้เพื่อนแม่ดูถูกต่อหน้าคนเยอะๆ แบบนั้นหรอก
Rrrr Rrrr Rrrr
ระหว่างที่เธอกำลังวิ่งไปหาที่แอบ เพื่อนๆ ของเธอก็โทรเข้ามาพอดี เธอจึงเลี่ยงที่จะรับสายแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตอบเพื่อนๆ เพราะไม่อยากส่งเสียงเรียกให้พวกนั้นจับเธอกลับไปได้ แต่สายตาก็มองหาทางหนีออกไปจากทางนี้อยู่ตลอดเวลา หากเธอใช้สติสักนิดเธอจะออกไปได้ง่ายๆ เพราะเธอมาอีกทางน่ะสิ แต่ทว่าก็มีหวังเมื่อเดินมาเห็นลิฟท์
"คุณหนูหยุดนะครับ!"
"เปิดสิๆๆ เปิดๆ" เธอบ่นอย่างลุ้นๆ แล้วหันไปมองพบว่าลูกน้องกำลังวิ่งมาจับเธอไว้ และเป็นอีกครั้งที่เธอโชคดี ลิฟท์เปิด เธอจึงเข้าไปในลิฟต์จนสำเร็จ!
ฟูวว! เสียงถอนหายใจหนักๆ ถูกถอนออกมาในขณะที่ยืนพิงผนังลิฟท์อย่างโล่งใจ ก่อนจะยกมือถือขึ้นมากดโทรหาเพื่อนๆ
"คุณหนูลงไปแล้ว ส่งคนไปดักหน้าโรงแรม!" บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยเสียงเข้มในระหว่างที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์
.
[แกว่าไงนะ นี่แกหนีออกจากงานเลี้ยงงั้นเหรอ ซวยแล้วยัยลิเวียร์!] ปลายสายจากเพื่อนสนิทอย่างโนร่าเอ่ยขึ้นอย่างตกใจที่รู้ว่าเพื่อนสาวคนสนิทกำลังหนีออกจากงานเลี้ยง
"ใช่ แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้ มันน่าเบื่อเอามากๆ นี่วันนี้เมื่อกี้ก่อนที่ฉันจะหนีออกมาน่ะ ฉันโดนเพื่อนคนแม่ ไม่ก็คนรู้จักนั่นแหละ พูดเชิงดูถูกมาด้วยน่ะ ฉันไม่ชอบ" เธอเอ่ย
[เออๆ แล้วนี่แกอยู่ไหน จะไปที่ไหนต่อ กลับบ้านหรือกลับไปนอนที่คอนโด อุตส่าห์ยอมผิดนัดเพื่อนๆ เพื่อไปงานเลี้ยงตามประสงค์ของแด๊ด แกเอ้ยหาเรื่องชัดๆ]
"ไปหาแกนั่นแหละ เดี๋ยวไปหานะ ฉันหาทางหนีก่อน คนของแด๊ดต้องไปดักที่หน้าโรงแรมแน่ๆ" เธอเอ่ยพรางทำสีหน้ามุ่ยๆ อย่างหงุดหงิด
[ฉันจะไม่ซวยแน่นะ ลูกน้องแด๊ดแกโครตน่ากลัวอ่ะ คราวก่อนเล่นไอ้ลูคัสเอาซะน่ากลว]
"แปปนะ ถึงละ"
เธอวางสายแล้วส่องหน้าออกไปดูว่ามีใคร จังหวะนี้แหละเธอวิ่งทันทีเพราะคนของแด๊ดออกมาจากลิฟท์ข้างๆ พอดี
"คุณหนูหยุดนะครับ! อย่าทำให้พวกผมซวยไปกว่านี้เลย ถือว่าผมขอ"
คนสนิทของมารดาเอ่ยตามหลัง แน่นอนว่าเธอหนีเข้าประตุไหนสักประตู ซึ่งเธอไม่รู้
แกร๊ก!
ปึงๆ!!
"คุณหนูกลับมานะครับ! โธ่เว้ย!"
"ดักทั่วโรงแรม!"
"ครับ!"
เธอล็อคประตูแล้วเปิดประตูออกไปอีกทาง ระหว่างนั้นเธอวิ่งอย่างไม่สนใจอะไรเลย เอาแต่วิ่งอย่างเดียว ทั้งเหนื่อยและเพลียจากการหนีเอามากๆ สนใจอย่างเดียวคือไปจากที่ไหนให้เร็วที่สุด เพราะเธอเลือกที่จะหนีออกมาแล้ว!
ปึก!
"อ๊ะ!"
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเธอวิ่งชนใครคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก รู้แค่ว่าหล่อมากๆ เธอหลับตาพริ้มเพราะคิดว่าตัวเองจะล้มลงหัวฟาดพื้นเสียแล้ว แต่..
หมับ!
"นาย!"
"ไม่ต้อง" เสียงเรียบเอ่ยเมื่อคนสนิทรีบเดินเข้ามา เขาห้ามแล้วรับผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้มนอ้อมกอดก่อนที่เธอจะล้มลงไปเสียก่อน เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะรับไว้ทำไม ทั้งที่ผู้หญิงคนนี้วิ่งมาชน และส่วนตัวเขาไม่ค่อยจะแตะต้องผู้หญิงหากไม่เลือก เรียกว่าหวงตัวกับผู้หญิง จนคนรอบข้าง ครอบครัวและเพื่อนๆ คิดว่าเขาชอบผู้ชาย
"อ๊ะ ขะขอโทษค่ะ"
หึ นี่น่ะเหรอ ว่าที่ภรรยาของฉัน...
มาเฟียหนุ่มเอ่ยในใจพร้อมกับยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นหน้าเจ้าหล่อน เธอเอ่ยปากขอโทษเขาเสียงตะกุกตะกัก แววตาคู่สวยนั้นสะกดให้เขามอง ซึ่งเธอก็จ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา
ระหว่างนั้น ดวงตาคมเข้มเหลือบไปมองด้านหลังของเธอ เป็นลูกน้องของแม่เธอกำลังเดินมา เขาจึงส่งสายตาให้พวกนั้นหลบออกไป ที่ได้ยินมาว่าว่าที่ภรรยาของเขาหนีออกจากงานเลี้ยง ท่าจะจริง
"ดื้อรั้นจริงๆ สินะ"
"คะ?" เธอขมวดคิ้วเมื่อเขาพูดบางอย่างออกมาเบาๆ ซึ่งเธอก็เอ่ยถามกลับไปอย่างลืมตัว
"วิ่งหนีอะไรมาหล่ะ ฉันรู้จักกับเจ้าของโรงแรมนี้ บอกมาสิเผื่อว่าช่วยอะไรได้"
เขาพูดแบบนั้นออกมา เธอจึงผละออกแล้วจ้องมองรอบๆ ดูทรงเขาน่าจะเป็นนักธุรกิจที่ดูเหมือนจะมีคนเคารพเกรงขามเอาไม่น้อยเลย แม้กระทั่งหน้าตาที่ดูน่าค้นหา ดุๆ แต่ก็หล่อมากๆ จนเธอแทบละสายตาไม่ได้ เกิดมาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
"ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ คนไม่มีอะไรแล้ว" เธอเอ่ยขอบคุณที่เขาช่วยเธอไว้ แล้วส่องมองด้านหลังก็พบว่าไม่มีใครตามมาแล้ว
.
อีกด้าน
"คุณหนูเจอกับคุณเฟรเดอริกแล้วครับ ระหว่างที่กำลังหนีพวกผม คุณหญิงไม่ต้องห่วงครับ"
- ผู้เขียน
