EP02 สังคมจอมปลอม
1463 คำ
@คฤหาสน์คาเมรอน
"หน้าบูดตลอดเวลา.." โรเตอร์บ่นขึ้นมาในทันทีเมื่อเห็นภรรยาและลูกสาวเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่ออกไปข้างนอกอยู่นานสองนาน
"สวัสดีค่ะแด๊ด" เธอเอ่ยเสียงเรียบ ยกมือไหว้บิดาตามมารยาท
"ได้อะไรกันมาบ้างหล่ะ" ไม่ได้รับไหว้ลูกสาว โรเตอร์หันไปถามภรรยาแทนการโต้วาทีกับลูกสาวตัวดีของตน อดทนไปวันๆ เพราะอาทิตย์หน้ามันก็แต่งงานออกไปมีครอบครัวแล้ว เบื่อหน้าตาไม่สนโลกของมัน เอาแคความฝันบ้าๆ บอ เกิดมาก็เป็นผู้หญิง มีดีแค่แต่งงานออกไปเป็นสมบัติคนอื่น ช่วยงานอะไรที่บ้านก็ไม่ได้สักอย่าง
"ก็หลายอย่างเลยค่ะ ฉันให้คนไปขนมาแล้ว" ไพลินตอบสามีด้วยรอยยิ้มบางๆ เพราะเหมือนจะเห็นรังสีบางอย่างกำลังแผ่ออกมาเรื่อยๆ เธอจึงรีบตัดบท
"ขึ้นห้องไปอาบน้ำเถอะลูก"
"ค่ะ" หญิงสาวเอ่ยแล้วเดินผ่านหน้าบิดาขึ้นไปบนห้องนอนอย่างไม่คิดสนใจทักทายพูดคุยด้วย เพราะดูแล้วท่านก็ไม่ได้มีสีหน้าที่อยากจะคุยกับเธอนักหรอก ก็หน้าตาไม่ยินดีอภิรมย์ขนาดนั้น
"เหอะ อวดดี" ไม่วายก็เอ่ยปากบ่นไล่หลัง
"คุณคะ พอเถอะค่ะ แค่นี้ก็แทบมองหน้ากันไม่ติดแล้ว" ไพลินบ่นอย่างนึกเบื่อหน่าย ที่เธอไม่เอ่ยปากออกเสียงก็เพราะแบบนี้แหละ ไม่อยากมีปัญหาทะเลาะใหญ่โต เธอจึงพยายามไม่สนใจลูกสาวอีกคนเพราะสามีเธอเป็นแบบนี้นี่แหละ
"เหอะ!" โรเตอร์แค่นหัวเราะใส่ภรรยา ก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ในมือลงแล้วเดินหนีไปทางห้องนั่งเล่นอีกที่ในบ้าน อยู่ตรงนี้บรรยากาศไม่ค่อยจะดี มีแต่คนไม่น่าอภิรมย์จะคุยด้วย
.
แกร๊ก!
หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องนอนของตน พร้อมกับถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะเอนหลังล้มลงบนเตียงนอน ดวงตาคู่สวยแหงนมองเพดานห้องนอนอย่างใช้ความคิด บางครั้งเธอก็ไม่ได้อยากเกิดมามีชีวิตที่ดีและเพียบพร้อมแบบนี้หรอก ถ้าเธอเลือกได้ เธอขอเป็นแค่คนธรรมดาๆ แค่นั้นก็พอแล้ว
"เฟรเดอริก คลาร์ก บอลลาร์ด" เธอพึมพำเมื่อนึกบางอย่างออก เธอรู้มาว่าสามีของเธอชื่อนี้ เฟรเดอริก คลาร์ก นักธุรกิจหนุ่มชาวรัสเซียแห่งอาณาจักรบอลลาร์ด เขาจะมาแต่งงานกับตระกูลเธอทำไม จริงอยู่ที่เธอเป็นตระกูลใหญ่โตระดับประเทศ แต่มันก็ไม่คู่ควรกับทางนั้นอยู่ดี นี่แหละว่าที่สามีของเธอ
หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงนอน เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานขนาดกลางของเธอแล้วนั่งลงเปิดแล็ปท็อปเพื่อหาข้อมูลของเขา เธออยากรู้ว่าเขาเป็นใคร นิสัยใจคอยังไง เธออยากศึกษาหาข้อมูลเกี่ยวกับเขาเสียก่อน
ก็อก! ก็อก! ก็อก!
"คุณหนูคะ ขออนุญาตค่ะ"
ทว่าระหว่างนั้นเธอต้องหยุดในสิ่งที่จะทำเสียก่อน เพราะเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นจากแม่บ้าน เธอจึงเดินออกไปทางประตูห้องนอน
แกร๊ก!
"มีอะไรคะ?"
"คุณผู้หญิงให้มาตามลงไปพบค่ะ คุณผู้ชายท่านรออยู่พร้อมกับคุณชายทั้งสองค่ะ"
"บอกท่านด้วย เดี๋ยวตามลงไป ฉันปิดคอมแปปเดียว" เธอตอบแม่บ้านวัยกลางคน ก่อนจะปิดประตูเดินกลับเข้ามาในห้อง
"ค่อยดูตอนเย็นก็ได้มั้ง" พึมพำแล้วปิดแลปท็อป พร้อมกับเดินตามแม่บ้านออกไป ถ้าไปช้าเธอก็เกรงว่าจะถูกคนเผด็จการณ์ต่อว่าเสียมากกว่า
.
"คุณหนูมาแล้วค่ะ"
"อืม ออกไปได้"
.
"มานั่งตรงนี้"
"มีอะไรเหรอคะ?" เธอเอ่ย พรางมองเหตุการณ์ตรงหน้า ตอนนี้กำลังมีสไตล์ลิสและช่างวัดตัวเพื่อตัดเสื้อผ้าอยู่ด้วย
"คืนพรุ่งนี้แม่จะพาไปงานเลี้ยงของว่าที่สามีลูก ไม่ไปไม่ได้เพราะทางนั้นมีนัดทานข้าว และวันนี้ลูกจะได้ทำความรู้จักกับพี่เค้าเอาไว้ด้วย" ไพลินตอบลูกสาว
"เหรอคะ แต่ว่า.."
"ไม่มีแต่ ต้องไป"
"ค่ะ.." เธอพยักหน้าสลดลงเมื่อคำสั่งเด็ดขาดของบิดาเอ่ยขึ้นเสียงนิ่งๆ ที่บ่งบอกว่าห้ามขัดคำสั่งเป็นอันเด็ดขาด!
"แด๊ดครับ คุยงานกับผมหน่อย" เสียงพี่ชายคนโตของเธอเอ่ย ตามด้วยพี่ชายคนกลางเดินตามสองพ่อลูกออกไป เหลือไว้แค่เธอกับมารดาและทีมงานสไตล์ลิส
"สรุปแล้วเลือกแบบนี้นะคะ" สไตล์ลิสสาวเอ่ย หลังจากที่ดูไอแพดในมือเป็นการร่างชุดที่จะต้องสั่งตัดวันนี้ งานเร่งมีเวลาไม่นานและต้องใช้ฝีมือและความชำนาญเป็นอย่างมาก เพราะการตัดชุดครั้งนี้ไม่ได้หากันง่ายๆ งบไม่อั้น!
"ใช่จ้ะ ฉันฝากด้วยนะ"
"ค่ะคุณหญิง"
.
วันต่อมา
"ทำหน้าดีๆ สิ แขกเยอะแยะเต็มงานไปหมด แกไม่อายก็นึกถึงหน้าพ่อแม่พี่ชายเอาไว้บ้าง"
"ก็หนูไม่ได้เต็มใจมานี่คะ แม่ก็รู้นี่ว่าวันนี้หนูมีธุระกับเพื่อนๆ" เธอเอ่ยด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดไม่น้อย
"เพื่อนแกสำคัญกว่าครอบครัวงั้นเหรอ พอเถอะเรื่องความฝันไร้สาระของแก ฉันหล่ะเบื่อหน้าที่จะฟังเต็มทน ความฝันของแกไม่มีทางสำเร็จหรอก แม้กระทั่งเงินทองแกก็ยังใช้ของที่บ้านอยู่เลย จะเอาที่ไหนไปสร้างความฝัน"
"ค่ะ สักวันหนูจะทำให้ทุกคนเห็นว่าการที่หนูเป็นผู้หญิงไม่ใช่แค่มีหน้าที่แต่งงานเป็นแม่บ้านอย่างเดียวอย่างที่แด๊ดดูถูกหนูไว้ ถ้าหนูยืนได้ด้วยตัวเองเมื่อไหร่ วันนั่นแหละหนูจะไปจากที่นี่"
"เพ้อฝันเหมือนเพื่อนๆ แกไม่มีผิด"
"อย่างน้อยเวลาที่หนูอยู่กับเพื่อนๆ หนูมีความสุขมากกว่าอยู่ที่บ้านก็แล้วกันค่ะ" สุดท้ายที่เธอเอ่ยจบ ก็เกิดความเงียบเป็นการขัดขวางไม่ให้ทะเลาะกันมากไปกว่านี้
พอเข้ามาในงาน มารดาของเธอก็เปลี่ยนสีหน้าในทันที นี่แหละเมืองมายา
"อ้าวคุณพี่ สวัสดีค่ะ กล้ามาด้วยเหรอคะ นึกว่าจะไม่มีเวลาว่างมา น้องคิดว่าคุณพี่จะกำลังหาป่าวประกาศเรื่องลูกสาวจนไม่เป็นอันทำอะไรเลยนะคะ"
"สวัสดีค่ะคุณน้อง ไม่คิดว่าจะมาเหมือนกันนะคะเนี่ย ข่าวเงยบไแล้วสินะคะถึงกล้าออกมา น้องเป็นห่วงนะคะที่ได้ยินข่าวเรื่องที่หนูแคทเธอรีนถูกแฟนทิ้งเพราะมือ..." ไพลินเอ่ยเสแสร้งยิ้มหวานแม้ว่าจะไม่ถูกกันก็ตาม เพราะในวงสนทนาของเธอไม่ได้มีแค่คนสองคน แต่ก็ได้โอกาสจิกกัดกลับไปบ้าง
"ก็ต้องมาสิคะ อดีตพ่อตาแม่ยายของแคทเธอรีนลูกสาวคุณน้องจัดงานเลี้ยงฉลองวันครบรอบบริษัททั้งที น้องก็ต้องมาแสดงความยินดีอยู่แล้วค่ะ อ๋อ แล้วนี่ลูกสาวเหรอคะ" รีบพูดแทรกก่อนที่ไพลินจะพูดจบ วันนี้เธอต้องมีซีนมากกว่านาง!
"สวัสดีค่ะ" เธอยิ้มแล้วยกมือไหว้ผู้หญิงตรงหน้าอย่างนอบน้อม
"สวัสดีจ้ะ หนูคือโอลิเวียร์ใช่มั้ย น้าก็เพิ่งเคยเห็นหน้าหนูเป็นครั้งแรก ไปอยู่ที่ไหนมาเหรอจ้ะ ไม่คิดว่าคุณไรเตอร์จะมีลูกสาวซ่อนไว้ด้วย อ๋อนี่ๆ ถ้าหนูไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับสามีหนูเลยเนี่ย มาถามน้ากับลูกสาวก็ได้นะ พอดีว่าลูกสาวน้าเนี่ยรู้ใจว่าที่สามีหนูดีเลยล่ะ แต่น้าก็เข้าใจแหละว่าหนูไม่รู้เพราะอะไร รีบคว้าแต่งนี่เนอะ กลัวไม่ได้"
"ค่ะ งั้นหนูก็ต้องขอบคุณค่ะน้าที่แนะนำนะคะ และก็ต้องเสียใจด้วยนะคะที่ลูกสาวน้าไม่ได้แต่งงานกับว่าที่สามีหนู ดูๆ แล้วเค้าคงไม่คว้าไปแต่งด้วย ขอตัวนะคะ" เธอเอ่ยเสียงเรียบก่อนที่มารดาจะอ้าปากพูด เธอจึงเดินหนีออกจากวงสนทนาในทันทีอย่างไร้มารยาท เพราะฝ่ายนั้นกำลังดูถูกเธอ
"นี่คงจะจริงสินะคะที่หนูแคทเธอรีนเคยเป็นคนรักกันกับเฟรเดอริก น่าเสียดายจังเลยนะคะ เหมาะสมกันมากๆ เลย นึกว่าเป็นแค่คู่จิ้นกันเฉยๆ เพราะช่วงนั้นเห็นออกงานสังคมกันบ่อยๆ"
"ขอบคุณนะคะ" กำลังหงุดหงิดที่ถูกเด็กคนนั้นหักหน้า แต่ก็ดีที่กลับมาได้เพราะคนกำลังสนใจเธอมากกว่าไพลินที่ไม่มีใครสนใจจะคุยด้วย สมน้ำหน้า..
- ผู้เขียน
