รักร้ายผู้ชายสีดำ

ความลับ

Black Talk

โมนาทำผมหัวเสียอีกครั้ง เธอไม่ยอมบอกความต้องการของเธอให้ผมได้รับรู้ เอาแต่ยืดเวลาไปเรื่อยๆจนผมรู้สึกหงุดหงิดต้องเดินออกมาข้างนอก เพื่อสูบบุหรี่ไล่ความตึงเครียดออกไป

ผมทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใส่ปลายเท้าขยี้จนมันมอดดับ ผมไม่รู้ว่าจะไปไหนดีเพราะยังไม่อยากกลับไปที่คอนโด จนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่าหลายวันมาแล้วที่ผมไม่ได้ไปหาไอ้อัดเลยและก็ยังมีเรื่องอยากพูดคุยกับมันอีกตั้งมากมาย จึงตัดสินใจมุ่งหน้าตรงไปหามันที่ชานเมือง

ผมจอดรถหน้าตึกเก่าๆก่อนจะเงยหน้ามองขึ้นไปด้านบนและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ความเป็นจริงผมไม่ได้เรื่องมากเรื่องการเป็นอยู่ขนาดนั้น เพียงแต่พอเห็นสภาพตึกหลังนี้แล้วมันก็อดหดหู่ไม่ได้จริงๆ

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาไอ้อัด รอไม่กี่วินาทีมันก็รับสายอย่างรวดเร็ว

'ว่าไงพี่?'

"กูอยู่ข้างล่างมึงลงมาหน่อยดิวะ"

'พี่มาหาผมหรอ'

"ใช่ กูรออยู่ข้างล่างนี่แหละหรือจะให้กูขึ้นไปวะ"

มันนิ่งเงียบไปสักพักก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงถอนหายใจของมันดังออกมาจากปลายสาย

'พี่รอผมอยู่ข้างหน้าก่อน ผมกำลังจะกลับแล้ว'

"มึงไม่ได้อยู่ที่ห้องหรอวะ?"

'พอดีผมออกมาทำธุระที่โรงพยาบาลน่ะพี่ เดี๋ยวก็กลับแล้วแป๊บเดียว'

มันว่างั้นก่อนจะตัดสายไป ผมขยับรถมารอใต้ต้นไม้ร่มๆก่อนจะนั่งลงตรงพื้นหญ้ามองคนที่นานๆจะผ่านมาสักทีเดินเข้านอกออกในตัวตึกโทรมๆ

เกือบหนึ่งชั่วโมงที่ผมนั่งรอไอ้อัด แต่น่าแปลกที่ผมกลับไม่ได้รู้สึกว่ามันยาวนานหรือน่าหงุดหงิดเลยสักนิด กลับกันผมรู้สึกอยากนั่งอยู่ตรงนี้ไปนานๆแม้ว่าสภาพแวดล้อมจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็ตาม

เขาถึงว่ากันว่าคับที่อยู่ง่ายคับใจอยู่ยากละมั้ง

ถึงแม้ว่าที่นี่จะดูโทรมไปหน่อยแต่ผมก็สบายใจกว่าที่ๆผมพึ่งจากมา

ผมมองไปทางด้านหลังตัวเองเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดเทียบใกล้ๆ แท็กซี่สีเหลืองเขียวจอดลง ตรงฟุตบาทหน้าผม ก่อนที่อาจจะเดินลงมาพร้อมกับตะกร้าใบใหญ่ในมือ แล้วมันก็กลับเข้าไปในรถอีกครั้งก่อนจะอุ้มเด็กทารกตัวเล็กๆลงมาด้วย

ผมไม่ได้ถามไถ่เรื่องเด็กคนนั้นแต่ก็เข้าไปช่วยมันยกข้าวของที่พะรุงพะรัง ระหว่างที่ผมช่วยมันขนของขึ้นมาด้านบนก็แอบมองหน้าเด็กตัวน้อยในอ้อมแขนไอ้อัดไปด้วย

ผมยอมรับว่าผมมีความสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากเพียงแต่ผมไม่อยากถามเพราะมันดูเป็นการยุ่งวุ่นวายเรื่องคนอื่นมากเกินไป อีกอย่างคนอย่างไอ้อัดถ้ามันอยากเล่าเดี๋ยวมันก็เราเองผมไม่จำเป็นต้องถามให้เสียเวลา

"พอดีผมไปธุระที่โรงพยาบาลมา ขอโทษนะพี่ที่ต้องให้รอ"

ผมพยักหน้าคล้ายกับจะบอกมันว่าไม่เป็นไร ระหว่างที่กำลังไขกุญแจเข้ามาในห้องเจ้าเด็กตัวน้อยในอ้อมแขนให้อัดก็ส่งเสียงขึ้นมาจนมันต้องรีบผลักประตูเข้ามาด้านใน ถ้าให้เดามันคงเกรงใจคนข้างห้องไม่อยากให้ได้ยินเสียงเด็กละมั้งเลยรีบร้อนขนาดนี้

ผมช่วยมันเก็บข้าวของเด็กอ่อนอยู่พักใหญ่ หลังจากเจ้าเด็กตัวน้อยนั่นหลับไปแล้วผมกับมันก็มานั่งที่ระเบียงสูบบุหรี่คนละมวนคุยกัน

"พี่คงสงสัยว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกใคร?"

"ก็สงสัยอยู่"

ไอ้อัดสูดควันเข้าร่างกายก่อนจะหันไปมองเด็กทารกที่นอนอยู่บนเตียงกว้าง เจ้าเด็กนั่นพอได้ดื่มนมก็หลับปุ๋ยไปเลย แต่น่าสงสารตรงที่เพิ่งคลอดแท้ๆแต่กลับไม่ได้กินนมแม่ซะงั้น

"ลูกของเพื่อนผมเอง มันไปทำผู้หญิงท้อง แต่มันติดธุระไปดูแลไม่ได้ ผมก็เลยไปแทน"

มันว่างั้นก่อนจะอัดควันบุหรี่เข้าไปอีกรอบ สีหน้าท่าทางที่เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มทำให้ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะไม่ใช่เรื่องการทำผู้หญิงท้องธรรมดาบางทีเพื่อนมันอาจจะพลาดกับใครสักคนและมันอาจจะต้องรับผิดชอบแทนก็ได้ ใครจะไปรู้

"แล้วมึงจะเอายังไงต่อไปวะ มึงจะดูแลเด็กนี่น่ะหรอ?"

"ก็คงต้องเป็นงั้น"

ผมเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมายแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก เพียงแต่ผมไม่เห็นด้วยกับการที่เราจะต้องมารับผิดชอบเด็กคนนึงที่เราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยสักนิด การเลี้ยงเด็กสักคนให้เติบโตมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยลองทำมันแต่ผมก็เห็นได้ถึงความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้นกับชีวิตไอ้อัดแล้ว

"แล้วเพื่อนมึงมันว่ายังไงบ้างวะ?"

"ผมรอมันติดต่อกลับมาอยู่พี่ ตอนนี้ผมยังไม่อยากไปเซ้าซี้มัน"

พอได้ยินแบบนี้ผมก็ชักเริ่มสงสัยแล้วว่าเพื่อนไอ้อัดคนนี้เป็นใคร แม่งโคตรจะเห็นแก่ตัว เอาแต่ความสุขของตัวเองแล้วโยนภาระให้เพื่อน

"มึงไม่รู้สึกว่าเพื่อนมึงเห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอวะ?"

ไอ้อัดทิ่มบุหรี่ลงในกระถางต้นไม้ก่อนจะหันมองหน้าผมและยกยิ้มบางๆ มันส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจยาวและเอ่ยขึ้น

"ไม่หรอกพี่เพื่อนผมคนนี้มันดีกว่าที่คิด ถ้าไม่นับเรื่องนี้ที่ผ่านๆมามันก็เป็นคนใช้ได้"

มันว่างั้นก่อนที่แววตาจะหม่นลง

"แต่ผมกังวลว่ะพี่ กังวลว่าสิ่งที่มันสร้างขึ้นในตอนนี้จะส่งผลกระทบต่อคนรอบข้างมัน"

"หมายความว่าไงวะ"

"ผมหมายความว่า ถ้าผู้หญิงที่มันกำลังคบอยู่ตอนนี้รู้เขาคงจะรับมันไม่ได้"

ใครจะไปรับได้วะ ถ้าสมมุติว่าแฟนผมเกิดไปท้องกับผู้ชายคนอื่นมันก็คงยากที่จะรับได้เพราะนั่นเท่ากับว่าเธอทรยศผม

คนทรยศไม่สมควรที่จะได้รับความรักอีกต่อไป

เพราะสุดท้ายต่อให้เขาได้ความรักเราไปเขาก็ไม่รักษามันอยู่ดี

"ถ้ามีอะไรให้กูช่วยก็บอกนะ"

"ขอบคุณนะพี่ ตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าจะขอความช่วยเหลืออะไรดี ไว้มีปัญหาเมื่อไหร่ผมจะบอกพี่เป็นคนแรก"

"เออ มีอะไรก็บอกกูนี่แหละ กูจะช่วยเอง"

เห็นแก่ที่มันเป็นรุ่นน้องที่ดีมาโดยตลอด ผมจึงไม่เสียดายที่จะหยิบยื่นความช่วยเหลือให้กับคนๆนี้ ขอแค่เพียงความสัมพันธ์ของเรายังเป็นแบบนี้ต่อไปผมก็ยินดีที่จะให้ความช่วยเหลือกับมันโดยไม่หวังผลตอบแทนอะไร