พอเดินมาถึงห้องอาบน้ำเขาก็เปิดประตูออกกว้าง อักษราภัคเห็นห้องอาบน้ำแล้วก็หมดอารมณ์อาบดื่อๆ ห้องอาบน้ำถูกก่อด้วยอิฐเป็นทางยาวแล้วก็มีขันน้ำวางอยู่นับสิบไม่ได้แบ่งเป็นสัดส่วนมิดชิด
“ฉันไม่อาบแล้ว” หญิงสาวเอ่ยบอกแล้วหันหลังกลับจนรามต้องรีบวิ่งไปคว้าตัวไว้ก่อน
“ไหนบอกว่าอยากอาบน้ำไง” รามเอ่ยถามงงๆ กอดคนตัวเล็กที่กำลังดิ้นหนีไว้แน่น
“จะให้แก้ผ้าอาบหรือยังไง ไม่เอาด้วยหรอกโล่งโจ้งแบบนี้ขอนอนคันทั้งคืนดีกว่า” หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้
“เฮ้อ!...รออยู่นี่แหละ” เขาถอนหายใจหนักๆ เหมือนรำคาญแล้วเอ่ยสั่งเสียงดุก้าวเท้าดุ่มๆ กลับไปที่บ้านพัก
อักษราภัคยืนหน้าซีดกอดอกด้วยความกลัวเสียงหมาหอนเมื่อถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวเธอหันซ้ายหันขวาเห็นแต่ความมืดมิดเงียบสงัด
“นายราม! นายอยู่ไหนน่ะ”
หญิงสาวตะโกนเรียกเมื่อปราศจากเสียงตอบรับก็ทำหน้าเหยเกจะร้องไห้ เธอพยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืดแล้
