ผมขยับตัวค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ รู้สึกปวดที่เอวและช่วงล่างมาก เมื่อคืนนี้ผมคงใช้เอวและช่วงล่างหนักเกินไปหน่อย แสงสว่างจ้าที่สาดเข้ามาเต็มตา มันคงจะสายมากแล้วไม่อย่างนั้นแสงคงไม่แยงตาได้ขนาดนี้ ผมพยายามปรับสายตาเพื่อมองรอบๆตัวให้ชัดเจน ผมเล่นกับอันดาจนเกือบสว่างคาตา ผมใช้มือควานหาคนที่นอนร่วมเตียงกับผม แต่ไร้วี่แววการสัมผัสร่างนุ่มนิ่มของยัยเตี้ยอันดา ผมตกใจที่ไม่สามารถสัมผัสกับสิ่งมี
ชีวิตใดๆบนเตียงนอกจากผม ผมรีบดีดตัวลุกขึ้นเพื่อมองหาใครบางคน
"เชี่ย! ไปไหนแล้วนะยัยเตี้ยหรือจะอยู่ในห้องน้ำ" ผมลุกขึ้นนั่งที่เตียงมองสำรวจรอบๆห้องที่เหมือนมีแค่ผมอยู่คนเดียวไม่มีร่องรอยของยัยเตี้ยพร้อมกับชุดเมื่อคืนที่ผมจับถอดโยนทิ้งกระจัดกระจายหายไป หลงเหลือแต่เสื้อผ้าของผมที่นอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นพรม
"อันดา ยัยเตี้ย หนูอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่าออกมาหาเฮียหน่อยเร็ว" สรรพนามที่ผมใช้เรียกและแทนตัวเองเปลี่ยนไป
