ชายหนุ่มกล่าวจบก็สาวเท้าออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“ดูอนาคินรีบร้อนจังนะคะ....เห็นคุณบอกณัฐว่าท่าทางเขาดีขึ้นแล้ว”
“ช่างเถอะ....แค่มันรับปากว่าจะไปเยอรมันผมก็สบายใจที่สุดแล้ว ถึงแม้การว่ายน้ำจะเป็นชีวิตจิตใจของอนาคิน แต่งานของบริษัทก็สำคัญ ผมจะให้ลูกไปอยู่ที่โน่นสักปี หลังจากนั้นอาจจะแต่งตั้งให้อนาคินเป็นประธานกรรมการบริหารของอนันต์ กรุ๊ป บางที....อีกไม่กี่ปีข้างหน้าผมคงได้วางมือแล้วอยู่แบบสบาย ๆ ซะที”
อนาคินจะไปเยอรมันเช่นนั้นหรือ.....มุจลินทร์ตักอาหารเข้าปากแต่เหมือนไม่รับรู้รสชาติอะไรเลย ดวงตาคู่นั้นมองเหม่อไปยังประตูทางออก เธออยากร้องไห้หากมิอาจทำได้ต่อหน้ามารดาและผู้เป็นพ่อเลี้ยง เหตุการณ์ทุกอย่างเหมือนบิดเกลียวแน่นยากจะคลายออก เหมือนหัวใจของเธอแน่นิ่งอยู่ในกรงขังและถูกพันธนาการอีกทีด้วยโซ่ตรวนเส้นใหญ่ ทุกข์ทรมานและอัดอั้น ความรักกำลังผ
