เจ้าของร่างสูงไม่ตอบแต่ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเครียดเข้ม
“แล้วจะไปเมื่อไหร่ บอกน้องพราวของแกรึยัง สาวน้อยไฮโซจะกรี๊ดสลบรึเปล่า แกเล่นจะไปนอกไม่มีปี่ไมมีขลุ่ยแบบนี้”
ธัชชัยหมดคำถามอีกเมื่อหันไปตามสายตาของอนาคินที่มองตรงไปยังใครคนหนึ่งเดินหน้าบอกบุญไม่รับเข้ามา
“พี่คิน!.....พราวมีเรื่องอยากคุยกับพี่ เราต้องคุยกันเดี๋ยวนี้!...สองคน!”
หญิงสาวใบหน้าเรียวเล็กผมดำขลับยาวสยายถึงกลางหลังกระฟัดกระเฟียดใส่ชายหนุ่มที่ยืนมองอย่างเฉยชา
“คุยกันที่นี่ก็ได้ ธัชชัยเป็นเพื่อนฉัน มีอะไรก็รีบพูดมา”
น้ำเสียงไร้ความอาวรณ์เหมือนกองไฟสุมยิ่งทำให้อารมณ์ของพราวพิลาศพุ่งสูงเหมือนน้ำถึงจุดเดือด เธอมองใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักด้วยแววตาแสนเจ็บปวด ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนอวดดีและใช้วาจาไร้เยื่อขาดใยกับเธอเช่นนี้ หญิงสาวบอกกับตัวเองว่าเธอไม่มีวันพ่ายแพ้แก่ความเยือกแข็งนั่น น้ำแข็งละลายด้วยไฟฉันใดอนาคินก็ย่อมเอาชนะโทสะร้อนราว
