เขาเคยใช้มันอยู่ครั้งสองครั้งแล้วพบว่าได้ผลดีทีเดียว แต่น่าเสียดายที่ผลข้างเคียงของมันยังไม่แน่ชัด หลีหยางจึงห้ามไม่ให้เขาเอามันไปใช้ล่าสัตว์อีก อีกทั้งยาขวดนี้ยังไม่มียาแก้พิษจึงนับว่าเป็นอันตรายยิ่งนัก
“ยาสั่ง? เหตุใดจึงมียาสั่งอยู่ในเรือนเก็บสมุนไพรของท่านพ่อเล่า?” ฝู่หลงฮวาเอ่ยออกมาอย่างนึกแปลงใจ
บิดาของนางเป็นหมอ แม้เขาจะมีพืชบางชนิดที่มีพิษไว้สำหรับรักษาผู้ป่วย ทว่ายาสั่งขวดนี้ไม่น่าจะเป็นสิ่งที่บิดามีไว้ติดตัว เพราะสรรพคุณของมันคือการฆ่าคน ไม่ใช่ช่วยคน ซึ่งตรงข้ามกับจรรยาบรรณของคนเป็นหมอที่บิดานางมี
“อาจจะเป็นท่านตา หรืออาหลิ่งที่ได้มาจากที่อื่น ไม่แน่ว่านี่อาจเป็นยาพิษที่คนไข้บางคนของพวกเขาถูกวางยา แล้วพอพวกเขาไปรักษาจึงได้ยาขวดนี้มาก็เป็นได้” หลีหลุนเอ่ยโกหกหน้าตาย
“แล้วเจ้ารู้ได้เยี่ยงไร เจ้ามิเคยสนใจตำราสมุนไพรและการรักษามิใช่รึ”
“โธ่! ท่านแม่ ท่านคิดมากเกินไปแล้ว ข้าไม่มีใ
