หลีเริ่นหรานสลบไม่ได้สติไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ โดยมีหลีหยางและฝู่เหมาผลัดกันเฝ้าไข้นางไม่ห่าง โชคดีที่ช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูหนาว น้ำในสระบัวจึงไม่เย็นมาก อีกทั้งหลีเริ่นหรานยังถูกพาตัวขึ้นมาจากน้ำได้เร็ว อาการจึงไม่น่าเป็นห่วงมากนัก
ทว่าเรื่องนี้กลับทำให้หลีหยางและฝู่เหมาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทันทีที่หลีหยางไปถึงสระบัว ซ่งหานโจวก็พาร่างของหลีเริ่นหรานขึ้นเหนือผิวน้ำพอดี หลีหยางจึงไม่รอช้าที่จะใช้วิชาตัวเบาลอยพุ่งไปชิงร่างของน้องสาวมาจากมือของซ่งหานโจว ก่อนจะอุ้มนางพาทะยานมาที่เรือนเหลียนอู้ภายในเวลาเพียงหนึ่งอึดใจ
ผลัวะ!
ฝู่เหมาเดินไปตรงหน้าซ่งหานโจว ก่อนจะปล่อยหมัดใส่หน้าอีกฝ่ายแรงๆ ด้วยความคับแค้นใจ โดยที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ ออกมา
คนถูกทำร้ายร่างกายเองก็ได้แต่มองหน้าฝู่เหมานิ่ง แววตาหม่นหมองของเขาฉายแววสำนึกผิด ทว่ามันกลับดูเป็นการกระทำที่ช่างเสแสร้งนักในสายตาของคนชรา
“ท่านหมอได้โปรดระง
