“ไม่ว่าท่านกับท่านแม่ทัพจะมีเรื่องอันใดกันตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แต่ข้าผู้นี้นับท่านเป็นนายหญิงคนหนึ่ง”
ฝู่หลงฮวามองหน้าคนสนิทของอดีตสามีอีกครั้ง นางถอนหายใจเบาๆ ออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย นายหญิงอย่างนั้นหรือ?
หากว่านางมีความสำคัญกับพวกเขาและคนตระกูลซ่งจริง ไหนเลยพวกเขาจะปล่อยให้บุตรชายของนางตายเพราะพิษเล็กน้อย ทั้งที่นางผู้เป็นฮูหยินกับบุตรชายทายาทสายตรงหายตัวไป พวกเขาก็ไม่เคยคิดจะออกตามหา ด้วยอำนาจแม่ทัพและบารมีของตระกูลซ่ง การตามหาคนนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องยากอะไร นอกเสียจากว่านางกับลูกนั้นไม่มีความสำคัญต่อพวกเขาแล้ว
“เช่นนั้นก็ขอบคุณ แต่ข้าคงไม่ต้องการความภักดีของท่าน เก็บมันไว้ใช้กับคนตระกูลซ่งเถอะ” ฝู่หลงฮวาเอ่ยอย่างไร้เยื่อใย ทำเอาคนฟังมีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าใดนัก
“น้ำชามาแล้วเจ้าค่ะ” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเจ้าของร่างเล็ก หลีเริ่นหรานวางกาน้ำชาและจอกใบเล็กสามใบไว้ตรงกลางโต๊ะ
