“นี่มัน!” ชายชราอุทานออกมา เมื่อจมูกสัมผัสได้ถึงกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของยาพิษชนิดนี้
“มีอะไรหรืออะไรหรือท่านหมอฝู่?” เฉิงอ๋องเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าชายชราเงียบไป ทว่าในมือกลับกำซองยานั้นแน่น
หลีหยางเห็นอาการของฝู่เหมาแล้วจึงได้เดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ก่อนจะหยิบเอายาซองนั้นมาดูบ้าง
“เป็นหัวหยวนสิง”
“คือสิ่งใดรึ เปิ่นหวางมิเคยได้ยิน”
“ทูลท่านอ๋อง หัวหยวนสิงเป็นพืชชนิดเดียวกับพวกหัวเผือกหัวมันพ่ะย่ะค่ะ ทว่าต่างกันที่ฤดูกาลเก็บเกี่ยว พืชชนิดนี้หากกินในหน้าฝนไม่นับว่าอันตรายนัก แต่ถ้าหากกินในหน้าร้อนในปริมาณมาก อีกทั้งหากทำกินไม่ถูกวิธีก็จะกลายเป็นพืชมีพิษพ่ะย่ะค่ะ”
ฝู่เหมาอธิบายก่อนจะเดินไปประจันหน้ากับคนจากร้านขายยา ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงจริงจังดุดัน
“เจ้าขายสิ่งที่อยู่ในซองนั้นไปจริงๆ ใช่หรือไม่!” ลูกจ้างชายคนดังกล่าวไม่ยอมตอบคำถามของฝู่เหมาในตอนแรก จี้คังจึงเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายเม
