และเหมือนว่าฝู่หลงฮวาจะอ่านแววตาของจางซู่อิงออก นางค่อยๆ ป้ายเอาเกลือไปทาที่ดวงตาทั้งสองข้างของอีกฝ่าย อีกทั้งยังทาไว้ตรงบริเวณหน้าผาก เพื่อเวลาที่เหงื่อไหลออกมา เม็ดเหงื่อจะได้นำเอาความปวดแสบปวดร้อนนี้ไหลเข้าสู่นัยน์ตาของอีกฝ่ายด้วย
ฝู่หลงฮวาทำทุกอย่างด้วยใบหน้านิ่งเฉย ไร้ความตื่นตระหนก และไม่กลัวว่าจะมีใครมาเห็น จนกระทั่งเกลือหมดห่อ นางถึงได้เดินเอากระดาษห่อเกลือนั้นไปเผาทิ้ง ก่อนจะเดินกลับมาหาร่างที่ลมหายใจรวยรินเต็มทีของจางซู่อิง
“เจ้าอย่าได้เฝ้ารอต่อไปเลย เขาไม่มีทางมาดูใจเจ้าหรอก ในเมื่อเขากับข้า...เพิ่งจะผ่านค่ำคืนวสันต์ด้วยกันมา” ฝู่หลงฮวากระซิบเพียงแผ่วเบาที่ข้างหูของจางซู่อิง ก่อนจะผละออกมายืนมองอีกฝ่ายสะอื้นไห้อย่างไร้เสียงด้วยสีหน้าสาแก่ใจ
“เจ้าน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว บุรุษผู้นี้ไม่เคยรักใครมากไปกว่าตัวเขาเอง” พูดจบฝู่หลงฮวาก็ผละจากไป ปล่อยจางซู่อิงให้ทนทรมานอยู่กับความเจ็บปวดทั
