“นายท่าน! ข้าไม่ได้ทำนะเจ้าคะ” เสียงร้องเสียงหนึ่งภายในโรงน้ำชา ดึงความสนใจให้เด็กสาวหันเข้าไปมอง
“ชุดถ้วยชานี้ทำมาจากหินอ่อนเนื้อดี ราคาเกือบร้อยตำลึง เจ้ากล้าดีอย่างไรทำมันแตกห๊ะ! ไป! ไปกับข้า วันนี้หากข้าไม่ได้เงินค่าถ้วยชาชุดนี้คืน อย่าเรียกข้าว่าเถ้าแก่เถียว ไป! นางตัวดี ข้าจะจับเจ้าไปขายเป็นทาสแลกเงินค่าเสียหาย!”
“ไม่นะเจ้าคะ นายท่าน ข้าไม่ได้ทำ อย่าขายข้าเลยนะเจ้าคะ” หลีเริ่นหรานมองดูภาพผู้ใหญ่รังแกเด็กด้วยสายตาเคืองขุ่น
มีอย่างที่ไหนบังคับคนอื่นไปขายตัวเป็นทาสมาชดใช้ตน ทั้งที่ยังไม่ได้พิสูจน์เลยว่าคนคนนั้นทำผิดจริงๆ หรือไม่ ดูแล้วช่างไร้คุณธรรมนัก
หลีเริ่นหรานมองเด็กสาวที่ถูกลากตัวไปก็ให้รู้สึกสงสาร อีกฝ่ายคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับนาง อีกทั้งเนื้อตัวยังดูมอมแมม ผอมแห้งปานนั้นจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปขัดขืนกัน
“เถ้าแก่ได้โปรดหยุดก่อน”
“เด็กน้อย หลีกไปเดี๋ยวนี้ ข้าไม่มีเวลาจะมาพูด
