ครู่หนึ่งแม่นางน้อยก็เดินกลับเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ปกติก็ดูไม่ค่อยชอบยิ้มแย้มเท่าไร กุ้ยเฟยมองปราดเดียวก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงถูกตำหนิมาเป็นแน่
“นางไปแล้วใช่หรือไม่”
“เพคะ แม่บ้านก้วนเรียกหม่อมฉันไปกำชับเรื่องที่ให้ดูแลกุ้ยเฟยให้ดี”
จางอ้ายเหรินเพียงพยักหน้ารับ แม้จะรู้ว่าเป็นแค่เรื่องที่นางแต่งขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งที่ม้านั่งอีกตัวเพื่อรอรับน้ำชา
“ท่านพ่อข้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“นายท่านหลิวฟื้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเพคะ พอทราบว่าฮ่องเต้เสด็จมาที่นี่ก็ลุกขึ้นแต่งตัวเข้าเฝ้าแต่เช้า ส่วนแม่ทัพหลิวก็ล่วงหน้าออกไปด่านหน้าตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง”
จางอ้ายเหรินถอนหายใจด้วยความเสียดายที่ไม่ได้เห็นหน้าบิดากับพี่ชายเสียที แต่ก็พลันนึกขึ้นได้ว่าควรจะหาอะไรทำฆ่าเวลากับเจ้าถิ่นเสียหน่อย อยากรู้ว่านางมาจากไหน เหตุใดจึงได้ชื่อแซ่เหมือนกับนางเมื่อชาติที่แล้วเหลือเกิน “เจ้าพาเปิ่นกงออกไปชมเมืองรอบ ๆ ได้หรือ
