เมื่อแผนแรกสำเร็จ จางอ้ายเหรินก็รู้สึกโล่งไปได้เปลาะหนึ่ง อย่างน้อยการที่ช่วยให้ทุกคนกลับมานั้นถือได้ว่าเป็นเรื่องที่ดี ไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นร้ายแรงเพียงใด
เหตุใดท่านพ่อกับพี่ชายจึงถูกสั่งย้ายไปประจำการที่ชายแดน
“ทรงคิดอะไรอยู่หรือเพคะ” ฉีฉี่ถามขณะยืนอยู่ข้างกายคอยปรนนิบัติ
“ข้าแค่สงสัย...ว่าเมื่อก่อนข้าเป็นคนอย่างไร ผู้คนมองข้าอย่างไร...” จางอ้ายเหรินพูดออกมาด้วยท่าทางเหม่อลอย ทอดสายตามองผืนน้ำที่สะท้อนแสงดวงอาทิตย์สีทองอร่าม “เจ้าพอจะรู้ไหมฉีฉี่”
“เพคะ...หม่อมฉันอยู่กับพระองค์มาตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนท่านนั้นมีพระสหายอยู่สองพระองค์ คือชินอ๋องและองค์ชายรอง”
“แล้วฮ่องเต้องค์ก่อนสนิทสนมกับท่านพ่อของข้ามากเลยหรือ” จางอ้ายเหรินตั้งใจฟัง
“เพคะ เรียกได้ว่าเป็นพระสหายร่วมเป็นร่วมตายกันมาเลยก็ว่าได้ ตระกูลหลิวเดิมทีจะได้แต่งเข้ามาเป็นฮองเฮาเสียด้วยซ้ำ แต่เพราะฮ่องเต้องค์ก่อนมีพร
