โรคจิตคลั่งรัก

ep.3 หวาดกลัว...NC

Aom Part.

ฉันเดินกลับมาที่บ้านก่อนจะรีบล็อคประตูรั้วให้แน่นหนา แต่จู่ๆระหว่างที่ฉันกำลังจะก้าวขาผ่านประตูไปด้านนอกก็ดับหมดจนมืดสนิท

"อะไรเนี่ย! ไฟดับเหรอ?"

ฉันพยายามคลำหาทางเพื่อเข้าบ้าน แต่เพราะความมืดทำให้ฉันเดินสะดุดรองเท้าตัวเองจนล้ม

"โอ๊ย! ไฟมาดับไรตอนนี้เนี่ย"

ฉันหงุดหงิดมากเพราะว่ายังมีรายงานอีกมากมายที่ต้องทำ แล้วถ้าไฟดับแบบนี้ก็คงต้องใช้ไฟฉายอีกแล้วล่ะสินะ

ตึกๆๆ ฉันเงียบลงเพราะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงรองเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันมองเงาร่างสูงที่ค่อยๆเข้ามาด้วยความรู้สึกช็อค ยังไม่ทันที่ฉันจะวิ่งหนีมือหนาก็ปิดปากฉันแน่นก่อนจะออกแรงลากฉันเข้ามาในบ้านพร้อมปิดประตูล็อกกลอน

ฉันหวาดกลัวมาก ร้อยวันพันปีไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่วันนี้ฉันต้องมากลายเป็นเหยื่อโจรจริงๆงั้นหรอ?!

"อื้อ!"

ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่งแต่ว่ามันช่างยากเย็นเพราะเขากอดรัดฉันไว้แน่นแถมยังเอามือปิดปากฉันไว้ไม่ให้ร้องเสียงดัง

เขาพลิกตัวฉันให้หันหน้าเข้าหาเขาเป็นจังหวะเดียวกับที่แสงฟ้าแลบจากข้างนอกส่องเข้ามาทำให้ฉันเห็นหน้าคนที่บุกเข้าบ้านฉันได้อย่างชัดเจน

"จำพี่ได้ไหมคะ? คนสวย"

ฉันตัวชาวาบทันทีที่สบสายตาน่ากลัวคู่นั้นวินาทีฉุกเฉินสมองสั่งให้ฉันหนีแต่ขาดันก้าวไม่ออก

"รู้มั๊ย? ว่าพี่แอบมองเธอมานานแล้ว แต่เธอไม่เคยสนใจพี่เลย"

เขากระซิบข้างหูฉันน้ำเสียงแหบพร่าและค่อยๆดันฉันไปตรงโซฟาก่อนจะผลักฉันให้นอนราบลงและตามมาทาบทับ ฉันกลัวมากจนแทบเสียสติเอาแต่ดิ้นไปมาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่เขาแรงเยอะมากเพราะไม่ว่าฉันจะดิ้นมากมายแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากอ้อมแขนเขาได้

"ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่รุนแรงกับเธอ"

ระหว่างที่พูดมืออีกข้างของเขาก็ลูบขาฉันไปด้วยและนั่นทำให้ฉันกลัวมากจนร้องไห้ออกมา

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนดี พี่รับรองว่าไม่เจ็บ"

เขาถกกระโปรงฉันขึ้นก่อนกระชากเสื้อนักศึกษาจนกระดุมหลุดกระเด็น ทั้งๆที่ปากบอกจะไม่รุนแรงแต่การกระทำมันกลับสวนทาง

ฉันพยายามดิ้นหนีสุดชีวิตแต่ก็เปล่าประโยชน์ ฉันไม่รู้ว่าเขามาทำแบบนี้กับฉันทำไม ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธเคืองนักหนา

"ฮึก!"

ฉันจิกเล็บลงบนเเขนแกร่งแน่นเมื่อบางสิ่งบางอย่างสอดเข้ามาในตัวฉัน มันทำให้ฉันทั้งเจ็บและอึดอัด

"อื้อ!"

K Part.

ข้างในตัวเธอมันทั้งคับและแน่นจนผมร้อนรุ่มไปหมด แต่เด็กดื้อคนนี้กลับไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่นัก ผมจึงต้องหยิบเสื้อมามัดมือเธอเอาไว้ก่อนจะใช้เสื้อผมปิดปากเล็กเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้องให้คนข้างนอกได้ยิน

อีกอย่างผมรอวันนี้มานานมากแล้ว ถ้ามีคนมาขัดจังหวะผมคงได้ฆ่ามันตายคามือแน่!

ผมกระเเทกแก่นกายเข้าออกในช่องเเคบเล็กและก้มลงมาขบเม้มยอดอกชมพู ผมแอบมองเธอมานานแล้วยิ่งได้มาสัมผัสแบบนี้ก็ยิ่งหลงใหล

ผมตักตวงความสุขจากร่างบางจนถึงขีดสุดก่อนปล่อยน้ำรักทุกหยดเข้าไปในร่างกายเธอ

ถ้าคิดว่าผมจะหยุดแค่นี้ล่ะก็ คงคิดผิดแล้วล่ะเพราะกว่าจะมีโอกาสนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงเธอจะร้องไห้อ้อนวอนมากแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถปล่อยเธอไปได้เพราะถือว่าเธอเป็นของผม...ของผมคนเดียว!

ร่างบางตัวสั่นเป็นลูกนกน้ำตาเธอไหลลงมาไม่ขาดสายจนใบหน้าเปียกชื้นไปหมด ท่าทางเธอจะกลัวผมมาก แต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเธอก็จะชินไปเอง

ผมยกร่างขึ้นนั่งบนตักก่อนสวนสะโพกเข้าไปในช่องเล็กอีกครั้ง ใบหน้าเธอซบอยู่บนบ่าผมทำให้ได้ยินเสียงสะอื้นสั่นๆข้างๆหูตลอดเวลา

"อื้อ! ฮึก!"

ผมยึดสะโพกเล็กเอาไว้ก่อนขยับถี่และปล่อยน้ำรักครั้งที่สองเข้าไป

"อ่าส์! เด็กดี"

เธอสลบคาอกผมไปซะแล้ว น่าเสียดาย ผมอยากให้เธอมีอารมณ์ร่วมมากกว่านี้จริงๆ สงสัยครั้งหน้าต้องใช้ตัวช่วยสักหน่อยแล้วล่ะมั้ง

ผมถอนแก่นกายออกพร้อมกับอุ้มร่างบางและเดินขึ้นไปบนชั้นสองก่อนวางเธอลงบนเตียงใหญ่ ผมถอดกระโปรงเธอที่คาอยู่โยนไปไกลๆก่อนจะขยับขาเรียวให้อ้าออกและดันแก่นกายเข้าไปอีกครั้ง...