ผู้หมวดภูผาตอบออกไปพร้อมรอยยิ้มหวาน บัวตองได้แต่นั่งเงียบ ๆ หน้าแดง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ พอเงยหน้าก็พบใบหน้าหล่อเหลาจ้องเธอเอาเป็นเอาตาย จ้องราวกับจะกลืนกินลงไปให้ได้ เธอยิ่งไปไม่เป็น
“ เอ่อ คือ ผู้หมวดจ๊ะ ” เธอเรียก เขาเลยรู้สึกตัวว่าจ้องเธออยู่ จึงเลิกจ้องแล้วเสมองไปทางอื่น
“ ครับผม ”
“ มันจะเที่ยงแล้ว หิวหรือยังจ๊ะ ” เขายกมือลูบท้อง
“ ก็รู้สึกหิวเหมือนกันล่ะครับ ปกติกินข้าวตรงเวลาทุกมื้อ ”
“ งั้นเดี๋ยวกินข้าวที่นี่เลยก็ได้จ้ะ เดี๋ยวบัวตองทำกับข้าวให้กิน มีหมูอยู่ ผักสวนครัวบัวตองก็ปลูกเอง ผู้หมวดชอบกินอะไรจ๊ะ ” เธอวางกระทงขนมลงแล้วเตรียมตัวจะไปทำกับข้าวมาให้เขา ภูผายิ้ม เกิดมาก็พึ่งเคยมีผู้หญิงมาใส่ใจถามไถ่ว่าอยากกินอะไร จะทำให้กิน ทำไมมันชื่นใจอย่างนี้นะ เขายิ้มกริ่ม
“ หมวดจ๊ะ หมวด ” บัวตองเรียกซ้ำห
