ความสัมพันธ์
1096 คำ
Sarang Talk
ฉันอายุ18เข้าเรียนมหาลัยแล้ว ไม่ใช่เด็กอายุสามขวบขวบที่เฮียจะต้องคอยมาควบคุมดูแลตีกรอบให้ ฉันน้อยใจที่เฮียรุนแรงใส่ในวันนั้นเพราะที่ผ่านมาเฮียไม่เคยลงโทษและทิ้งฉันให้นอนร้องไห้อยู่คนเดียวบนเตียงใหญ่แบบนั้นเลยสักครั้ง
"เฮียทำไปเพราะเป็นห่วง"
ฉันรู้ว่าเฮียเป็นห่วงฉันมากเลยพยายามกีดกันทุกคนออกจากชีวิตฉัน แม้แต่เพื่อนบางคนเฮียก็ยังสั่งให้เลิกคบ ส่วนไอ้หน้าตี๋ที่เฮียไม่ชอบหน้าคือปิงเป็นลูกเข้าของห้างดัง
...ที่สำคัญเขาไม่ได้ชอบผู้หญิง
แต่เพราะทางบ้านมีหน้ามีตาในสังคม เขาจึงไม่กล้าเปิดเผยสิ่งที่ตัวเองเป็นมากเท่าไหร่เพราะกลัวว่าคนที่บ้านจะรับไม่ได้ อีกอย่างปิงเป็นคนหล่อแถมยังรวยทำให้มีผู้หญิงเข้าหาเขาอย่างบ้าคลั่งจนฉันต้องมารับบทเพื่อนสาวคนสนิทหรือเรียกง่ายๆก็มาเป็นไม้กันหมาให้นั่นแหละ
"เฮียไม่มีเหตุผล เฮียไม่ฟังซารัง"
ฉันพยายามอธิบายให้เฮียฟังแต่เขากลับหาว่าฉันเถียง จนสุดท้ายฉันทั้งหงุดหงิดและน้อยใจจึงประชดออกไปว่าคบกับปิงทำให้เฮียโมโหจับฉันโยนลงเตียงและลงโทษฉันอย่างไม่ปรานีเหมือนที่ผ่านๆมา
ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกของฉันและเฮีย แต่เพราะวันนั้นเขาทำไปด้วยความโมโห ร่างกายที่ยังไม่มีการเตรียมพร้อมจึงร้าวระบมไปแทบจะทุกส่วนส่งผลให้หลายวันมานี้ฉันต้องหลบหน้าเฮียเพราะกลัวเขาจะโมโหลากฉันขึ้นเตียงอีก
"จะให้เฮียเชื่อได้ไงว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเกย์"
"เฮียก็ลองไปอยู่กับปิงสองต่อสองสักคือดูสิ"
ถึงปิงจะดูเย็นชาแต่นั่นเป็นการแสดงเท่านั้น เพราะเมื่อไหร่ที่มีผู้ชายเฉียดเข้ามาใกล้สายตาที่เรียบนิ่งจะเปลี่ยนไปทันที ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องอยู่สองต่อสอง ฉันพนันได้เลยว่าเฮียต้องไม่รอดแน่
"กล้ามั๊ยล่ะคะ?"
"เฮียไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น ซารังก็รู้ไม่ใช่รึไง"
ใช่สิ! เขามีลูกน้องมากมายเป็นร้อยเป็นพันอยากชี้นิ้วสั่งใครให้ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น คนอย่างเดม่อนหวังคงไม่เอาเวลาเป็นเงินเป็นทองของเขามาเจียดให้เรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก!
"ยังเจ็บอยู่รึป่าว ตรงนั้น?"
เขาเข้ามาโอบกอดฉันและกระซิบถามเสียงอ่อนโยนข้างหู แต่อย่านึกนะว่ามันจะทำให้ฉันหายเคือง
...ไม่มีทาง!
"ซารังเจ็บที่ใจมากกว่า"
ฉันรักเฮียแต่ไม่เคยรู้ว่าเฮียรักฉันแบบไหน แบบน้องสาวหรือแบบที่ผู้ชายคนนึงรักผู้หญิงคนนึง แม้ความสัมพันธ์ทางร่างกายเราจะเกินเลยไปไกลมากแล้ว แต่เฮียก็ไม่เคยบอกรักฉันเลยสักครั้งเหมือนกับที่ฉันเองก็ไม่เคยพูดออกไปว่ารักเฮีย
...ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่แค่ไม่กล้า
"ถ้าซารังไม่เถียงเฮียก็ไม่โมโห"
"เฮียก็เอาแต่โทษซารัง"
ฉันเอ่ยเสียงสั่นด้วยความน้อยใจ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาถึงเฮียจะตามใจแต่มันก็ยังมีเส้นบางๆระหว่างเรากั้นอยู่จนบางครั้งฉันเองก็ไม่รู้ว่าควรจะจัดการยังไงกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่
...เฮียเหมือนจะใจดีแต่เขาก็เป็นใจร้ายที่สุดเหมือนกัน
"ซารังอยากได้อะไรเฮียจะหามาให้"
ทุกครั้งที่เขาผิดก็มักจะพยายามชดเชยทุกอย่างให้ฉันด้วยเงินทองของตัวเอง ฉันเคยคิดว่าฉันคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเฮียเพราะเราอยู่ด้วยกันมานานชนิดที่เมื่อก่อนเราสองตัวติดกันแทบตลอดเวลา แต่หลังจากที่เฮียเริ่มพาตัวเองเข้าไปในวงการธุรกิจทั้งสีขาวสีดำ เวลาที่มีให้กันมันก็น้อยลง บวกกับที่เฮียเริ่มเปลี่ยนไปทำให้ฉันไม่รู้สึกอบอุ่นใจเวลาอยู่ใกล้ๆเหมือนเดิม
...ระยะห่างของเราจึงมีมากขึ้นไปอีก
"สิ่งที่ซารังอยากได้ เฮียคงให้ซารังไม่ได้"
ฉันพึมพำเบาๆเเต่ในห้องที่เงียบสนิทมันดังพอที่เฮียจะได้ยิน เขาถอนหายใจยาวก่อนกดฉันลงบนที่นอนและพาดแขนลงบนเอวก่อนจะรั้งให้เข้าไปใกล้
"เฮียไม่อาบน้ำเหรอคะ?"
"นอนซะซารัง เฮียเหนื่อย"
ฉันกระพริบตาถี่ๆไล่น้ำตาที่เอ่อล้นไม่ให้ไหลก่อนจะขยับซุกอกเฮีย ฉันไม่ควรงี่เง่ากับคนที่เลี้ยงฉันมาอย่างดี ถึงเฮียจะใจร้ายแต่เขาก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ไม่ว่าเฮียจะทำอะไรหรือต้องการอะไรฉันก็ไม่มีสิทธิ์ขัด
...แม้แต่ร่างกายนี้ฉันก็ยังต้องให้เฮีย
ครั้งแรกระหว่างฉันกับเฮียเริ่มต้นตอนที่ฉันอายุ16 วันนั้นเป็นคืนที่ฝนตกหนักและเฮียไม่สบาย ฉันจึงเข้าไปเช็ดตัวและอยู่เฝ้าไข้เฮีย ฉันเผลอหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกทำอะไรสักอย่างบนร่างกาย พอลืมตาขึ้นถึงเห็นว่าเป็นเฮียที่กำลังรุกล้ำส่วนนั้นอยู่ ฉันตกใจมากและจำได้ว่าตัวเองร้องไห้หนักมากแค่ไหน แต่จะฟูมฟายยังไงเฮียก็ไม่ยอมปล่อยฉันไป เขาเอาแต่เอ่ยกระซิบปลอบโยนอยู่ข้างหูตลอดเวลาแต่ก็ยังกระแทกส่วนนั้นเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันติดไข้จากเฮียบวกกับความอ่อนเพลียจากเรื่องเมื่อคืนทำให้ฉันปวดหัวตัวร้อนและล้มป่วยลง แต่วันนั้นเฮียมีคุยงานกับนักธุรกิจต่างชาติจึงไม่ได้อยู่ดูแลฉัน ยังดีที่เขามีจิตสำนึกอยู่บ้างว่าที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาถึงได้กลับมานั่งเฝ้าไข้ฉันทั้งคืน
และนับตั้งแต่วันนั้น ความสัมพันธ์แบบพี่น้องก็เปลี่ยนไป เฮียมักจะหาข้ออ้างเพื่อทำเรื่องอย่างว่ากับฉัน บางครั้งเขาก็ใช้เป็นบทลงโทษเวลาฉันดื้อหรือทำอะไรให้เขาไม่พอใจ
...เขามันใจร้ายที่สุดในโลก แต่ฉันก็ยังรักอยู่ดี
- ผู้เขียน
