คำสั่ง
1106 คำ
Demon Talk
"คืนนี้เฮียกลับดึก อย่าคิดหนีไปเที่ยวที่ไหนเด็ดขาดเข้าใจมั๊ย?"
เธอพยักหน้าก่อนจะหันมองไปนอกหน้าต่างด้วยท่าทางเหม่อลอย ในแววตาที่มักจะเป็นประกายดูหมองหม่นจนผมรู้สึกเป็นห่วง ปกติซารังร่าเริงแต่หลังจากคืนนั้นที่ผมรุนแรงกับเธอ นิสัยของคนข้างๆก็เปลี่ยนไป เธอซึมเศร้าไม่ค่อยพูดค่อยจาและมักจะขังตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ก็ทำหน้าบูดบึ้งตลอดเวลา
"เฮียให้"
ผมหย่อนบัตรเครดิตสีดำใส่กระเป๋าเธอเพราะหวังว่ามันจะช่วยให้เด็กน้อยของผมลุกขึ้นมาร่าเริงได้บ้าง แต่นอกจากเธอจะไม่ดีขึ้นแล้วยังส่งบัตรคืนมาให้ผมราวกับมันเป็นสิ่งไม่มีค่าให้เธอสนใจ
"ซารังไม่ต้องการ"
"อย่าดื้อได้มั๊ยซารัง เป็นอะไรทำไมไม่พูด!"
คนถูกตวาดใส่เม้มปากและหันหน้าหนี ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรและต้องการอะไร ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมหงุดหงิดที่ถูกเธอเมินใส่แถมยังทำตัวห่างเหินไม่เห็นผมในสายตา
"วันนี้ซารังขอไปนอนคอนโดปิง..."
"เฮียไม่ให้ไป!"
เรื่องอะไรผมจะปล่อยเธอให้ไปนอนกับไอ้เกย์นั่น ถึงมันจะไม่ชอบผู้หญิงแต่เรื่องที่ไม่ควรเกิดมันก็อาจจะเกิดขึ้นได้ ตราบใดที่มันยังมีสิ่งที่ผู้ชายมีผมก็ไม่มีทางไว้ใจมัน!
"อย่าทำให้เฮียปวดหัวได้มั๊ยซารัง"
ทุกวันนี้ผมมีเรื่องให้ต้องคิดต้องเครียดมากมายอยู่แล้ว ทั้งเรื่องในบริษัทและเรื่องธุรกิจมืดที่กำลังถูกจับตามองจากทางการ คนพวกนั้นติดจะล้มอำนาจผมอยู่ทุกวันจนผมต้องคิดหาทางกำจัดพวกมันจนหัวแทบจะระเบิด
...แล้วนี่ผมยังต้องมาปวดหัวกับเด็กดื้อนี่อีกรึไง
"เฮียเหนื่อยกับซารังมากใช่มั๊ยคะ?"
"ก็ใช่น่ะสิ!"
ผมชะงักเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ผมไม่รู้ว่าซารังทำหน้ายังไงเพราะผมเธอบังอยู่ แต่ดูจากร่างที่สั่นน้อยๆแล้วคงไม่พ้นกำลังร้องไห้ ผมเอื้อมไปจับมือบางแต่เธอกลับดึงออกราวกับไม่ต้องการให้ผมแตะต้องตัวเธอ
"ซารังขอโทษที่ทำให้เฮียเหนื่อย"
"ซารังคือเฮีย..."
"ซารังจะออกไปอยู่หอพักและหางานทำ ซารังจะไม่รบกวนเฮียอีกต่อไปแล้ว"
ใจผมหายวาบเมื่อเธอเอ่ยเหมือนอยากจะออกไปจากชีวิตผม บอกตามตรงว่านอกจากซารังแล้วผมก็ไม่เคยมีใคร เธอเป็นครอบครัวคนเดียวของผม เป็นคนที่ผมผูกพันมากจนเสียเธอไปไม่ได้
"เฮียไม่อนุญาต!"
"แต่ซารังจะไป"
"ถ้าซารังยังดื้อ เฮียจะฆ่าไอ้เกย์นั่น!"
"เรื่องนี้ปิงไม่เกี่ยวสักหน่อย!"
ปกป้องกันเข้าไป นี่ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเกย์และเป็นเพื่อนรักเธอผมคงสั่งเก็บไปแล้วโทษฐานที่เป็นต้นเหตุทำให้ซารังดื้อกับผมมาหลายครั้ง ผมรู้ว่ามันงี่เง่าที่จะฆ่าคนอื่นเพราะเรื่องที่มันดูไร้สาระ
...แต่เรื่องของซารังไม่เคยไร้สาระสำหรับผม
"ตั้งใจเรียนแล้วเย็นเฮียจะมารับ"
เธอเปิดประตูลงไปโดยไม่ลาผมสักคำ ผมรู้ว่าเธอโกรธที่ผมพูดแบบนั้นออกไป ผมแต่อยากให้เธออยู่กับผมไม่อยากให้เธอไปอยู่ที่อื่น ผมอยากเห็นเธออยู่ในสายตา ได้เห็นหน้า ได้ยินเสียง ได้ดูแลเธออย่างที่ทำมาตลอดหลายปี
และใช่ว่าผมอย่างขู่เธอแบบนั้น แต่คนอย่างผมจะให้มาพูดจาหวานเลี่ยนผมก็ทำไม่ได้ หลายครั้งก็เผลอตวาดใส่เธอบ้างจนถูกงอนไม่พูดด้วยเป็นเดือนๆ
...เด็กมันเอาใจยากจริงๆ!
"สินค้าพร้อมรึยัง?"
อาวุธล็อตใหญ่ที่ได้รับการผลิตถูกบรรจุเพื่อเตรียมจัดส่งทางเรือสินค้าขนาดใหญ่ ผมเดินตรวจงานพร้อมกับสตีฟแต่จุดประสงค์จริงๆคือตามหาหนอนบ่อนไส้ที่แฝงตัวเข้ามาทำงานที่นี่
"สินค้าพร้อมส่งแล้วครับ"
"หวังว่าจะไม่มีปัญหาอะไรอีก"
ก่อนหน้านี้ผมเคยถูกใส่ร้ายว่าลักลอบขนยาเสพติดออกนอกประเทศแต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ของผม และโชคดีที่ไหวตัวทันทำลายของพวกนั้นก่อนที่เจ้าหน้าที่จะขึ้นมาตรวจหาของผิดกฏหมาย ผมจำสีหน้าคนพวกนั้นได้ดี ท่าทางผิดหวังแบบนั้นมันโครตจะตลก
...อยากจับผมใจจะขาดแต่ไม่ปัญญา!
"นายใหญ่ครับ! ผมเจอตัวคนของทางนั้นแล้วครับ"
ผมสบตากับสตีฟก่อนจะเดินตามคนที่คาบข่าวมาบอกตรงไปที่ห้องใต้ดิน ผู้ชายร่างผอมบางถูกซ้อมจนสภาพยับเยินนอนกองอยู่ที่พื้นสกปรก ดวงตาข้างหนึ่งปูดจนเขียวช้ำน้ำตาไหลเป็นทาง
"รู้ได้ไงว่าเป็นคนของทางนั้น?"
สตีฟเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ในห้องด้วย มันล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะยื่นมาให้อย่างรวดเร็ว
"ผมได้ยินมันคุยโทรศัพท์เต็มสองหู"
ผมจ้องคนหน้าตาเจ้าเล่ห์ดูคบไม่ได้ด้วยสายตาเรียบนิ่ง บอกตามตรงว่าผมยังไม่ปักใจเชื่อใครง่ายๆทั้งนั้น ทั้งไอ้คนที่นอนอยู่บนพื้นและไงไอ้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"สตีฟ หาคนมาเฝ้ามันไว้ก่อน"
ผู้ชายคนนี้ถูกซ้อมโดยที่ผมยังไม่สั่ง ดูเหมือนผมจะใจดีกับพวกมันเกินไปจนกล้าลุกขึ้นมาทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาผมแบบนี้
"ห้ามแตะต้องมันจนกว่าฉันจะสั่ง ไปตามหมอมาดูอาการมันด้วยเพราะฉันยังไม่ต้องการให้มันตาย"
ขืนทิ้งไว้ที่นี่ต้องมีคนเก็บมันแน่ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นสายจริงหรือถูกใส่ร้ายเพื่อหาแพะรับบาป ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนไม่ให้ผมหูเบาเชื่อในสิ่งที่ตัวเองไม่เห็นกับตา พนักงานทุกคนที่นี่ใช่ว่าจะไว้ใจได้และผมก็จับตาดูพวกมันอยู่ตลอดเวลา ใครก็ตามที่กล้าตบตาคนอย่างผม มันจะได้ตายอย่างทรมานแน่นอน!
"เฝ้ามันให้ดีเพราะฉันอยากรู้ว่ามีใครบ้างที่เป็นหนอนบ่อนไส้ในนี้!"
- ผู้เขียน
