“ไม่ต้องกลัว” น้ำเสียงของพิชยะอ่อนโยนและนุ่มนวล กัดกร่อนอาการแข็งขืนต่อต้านของเธอลงทีละน้อย
“เฮียจะทะนุถนอมมีนเอง” ว่าแล้วเขาก็ขบเม้มเนื้ออ่อนที่ข้างลำคอก่อนจะพูดประโยคต่อมา
“วันนี้จะใช้แค่นิ้วกับลิ้นเท่านั้น” ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำผ่าวร้อน พิชยะหัวเราะในลำคอ เหมือนเห็นกระต่ายน้อยกำลังหวาดกลัวภัยอันตราย
เขาอยากเห็นว่าหญิงสาวอ่อนหวานน่ารักคนนี้ ยามที่ถูกปลุกเร้าจนถึงที่สุด จะเร่าร้อนได้ขนาดไหน ชายหนุ่มรวบเอวคอด ยกร่างเล็กบางให้เอนหลังพิงพนักโซฟาหนังนุ่มอีกครั้ง
ร่างกายหญิงสาวตื่นตระหนกในตอนที่เขาค่อย ๆ ตลบชายกระโปรงของเธอขึ้นแทบจะเปิดเปลือยท่อนล่าง ฝ่ามือใหญ่ลูบโลมขาอ่อนนวลเนียนก่อนจะเลื่อนขึ้นไปฟอนเฟ้นสะโพกอวบอิ่ม
เขารู้ว่ามนต์มีนากำลังหวาดกลัวแต่ก็ไม่ได้คิดจะหยุด…
รอยยิ้มพึงใจแฝงอยู่ในน้ำเสียงห้าวต่ำ ผ่านเรื่องบนเตียงมาอย่างโชกโชน ทำไมจะดูไม่ออก ผู้หญิงคนไหนเคยผ่านสมรภูมิรบมาแล้ว คน
