บทที่34 หมอหิวแหละ

1324 คำ

“แต่มีนอยากกินน้ำอุ่น ๆ” เธอบอกเสียงบางเบา ดวงตาคู่สวยที่จ้องมองเขาไม่ต่างจากเด็กอ้อนขอของกิน “น้ำอุ่นที่ห้องไม่มี เอาอย่างอื่นแทนไหม อุ่นเหมือนกัน” เสียงของพิชยะกระเส่าลงด้วยยามนี้เกิดตัณหาราคะ สองตาหลุบลงมองหยดน้ำที่เกาะบนผิวผ่องข้างแก้มและลำคอขาว “อะไรเหรอคะ” เสียงคนถามหวานจับใจ สองแก้มของมนต์มีนาเป็นสีระเรื่อแดง หยาดน้ำที่กระเซ็นเปียกเกาะอกตัวน้อยชุ่มแนบไปกับเต้ากลมกลึง หัวใจศัลยแพทย์หนุ่มเต้นระรัว อารมณ์ความใคร่เข้าครอบงำอยากกอบกำเนินเนื้อเต่งตึงเต็มทน หว่างขาคับแน่นขึ้นมาทันทีทันใด ความกระสันแล่นพล่านไปทั่วทั้งตัว “อยากรู้จริง ๆ เหรอ?” ตอนนี้เธออยู่ในอาการมึนเมา แถมในห้องนี้ก็มีเพียงเขากับเธอ ไหนเลยพิชยะจะหักห้ามใจไหว “มีนไม่อยากรู้แล้วค่ะ” แม้สติจะไม่ครบถ้วนสมบูรณ์ แต่สัญชาตญาณในกายก็พอจะบอกเธอได้… พิชยะในตอนนี้ อันตรายกับเธอเป็นอย่างมาก “เด็กนิสัยไม่ดี” กำลังคิดว่าเขาจะลงโทษ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม