แสงแดดที่สาดส่องลอดผ่านม่านเข้ามากระทบเปลือกตา ทำให้มนต์มีนาฝืนลืมตาขึ้นมา…
เธอฝันไปหรอกเหรอ?
ฝันถึงเรื่องน่าอับอายระหว่างเธอกับพิชยะ
ความงัวเงียผ่านพ้นไป สองแก้มก็ร้อนฉ่าเมื่อสมองรำลึกได้ว่าเมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้ขบคิดปะติดปะต่อเรื่องราว เธอก็สำเหนียกได้ว่าไม่ได้นอนอยู่ในห้องที่คุ้นเคย
หญิงสาวผุดขึ้นจากเตียงนอนใหญ่ มองเห็นตัวเองสวมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งก็ตกใจ พลันเปิดผ้าห่มสำรวจร่างกายตามสัญชาตญาณ โชคดีที่ชั้นในสองชิ้นยังอยู่ครบ
แต่ทำไมเธอถึงมานอนที่ห้องของพิชยะได้ล่ะ?
ใจพลันหายวูบ จำได้ว่าเมื่อคืนเธอขึ้นรถของเขาได้ก็ผล็อยหลับไป
แล้วหลังจากนั้น เขาอาจจะ…
ไม่! ไม่! ไม่!
ถึงแม้ว่าพิชยะจะเป็นผู้ชายที่อันตราย แต่เธอก็เชื่ออย่างหนึ่งว่าเขาไม่ใช่ประเภทชอบลักหลับผู้หญิง
อีกอย่าง…เธอก็แค่นอนหลับ ร่างกายจะไม่รับรู้อะไรเลยเหรอ?
“เมื่อคืนหลับสบายไหม” เสียงของพิชยะราวก
