"ลงมาสิ หรือจะให้เฮียอุ้มมีนเข้าไปในร้านดี" เขายิ้มกริ่มที่มุม สายตาไม่มีแววล้อเล่นเจืออยู่ในนั้น
คนอย่างเขาพูดจริงทำจริงแล้วยังไม่มีเวลาให้เธอได้คิดนาน มนต์มีนาจึงยอมลงจากรถโดยไม่อิดออด
ร่างบางจำใจเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในร้านแต่สายตาไม่ได้โฟกัสข้างหน้า จึงไม่ทันมองเห็นตอนที่พิชยะหยุดเดิน จึงชนเข้ากับแผงอกแข็งแรงใบหน้านวลเนียนเกือบซุกเข้าไปในซอกคอของเขา
“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวรีบผละออก กลิ่นโคโลญจน์อ่อน ๆ ที่เธอเริ่มจะคุ้นเคยหอมติดจมูกกลับมา
“มัวมองอะไรอยู่”
“เปล่าค่ะ” เธอส่ายหน้าแต่สายตากลมโตมันโกหกเขาไม่ได้หรอก
เพื่อนของพิชชาคนนี้นิสัยขี้เกรงใจคนอื่นขนาดไหน ทำไมเขาจะไม่รู้
“ส่งมือมาสิ” เขาพูดพร้อมกับยื่นมือออกมาข้างหน้า จ้องหน้าเธออย่างรอคอย
ระหว่างที่มนต์มีนายังยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่นั้นพิชยะก็เป็นฝ่ายคว้ามือเล็กไปจับ กุมมือนุ่มนิ่มเพียงหลวม ๆ แต่ก็มั่นคงพอที่จะให้เขาเดินจับมือเธอเข้
