“ไม่เป็นไรค่ะ มีนเดินเองไหว”
“จะนั่งรถเข็นหรือจะให้อุ้มออกไป”
มนต์มีนาถึงกับอ้าปากค้าง จู่ ๆ พิชยะก็เข้ามาทักเธอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังทำเหมือนไม่รู้จักกันอยู่เลย
“ถ้ามีนเลือกอย่างหลังล่ะคะ” อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะกล้าทำอย่างที่ปากพูดหรือแค่ขู่ไปอย่างนั้น อย่าลืมว่าตอนนี้พิชยะกับเธอไม่ได้อยู่ในที่ลับตาคน แถมยังเป็นสถานที่ทำงานของเขาอีกด้วย
นัยน์ตาของชายหนุ่มเข้มขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าตนเองกำลังถูกมนต์มีนาท้าทาย ก่อนหน้านี้ในห้องตรวจเธอก็เพิ่งจะทำให้เขาหงุดหงิด
พิชยะไม่เคยพาใครมาที่ทำงาน การที่เขาอุ้มผู้หญิงกลางโรงพยาบาลเป็นธรรมดาที่คนอื่นจะพากันอยากรู้อยากเห็น
นอกจากคนใกล้ชิดกับเพื่อนสมัยเรียนก็ไม่มีใครเคยเห็นหน้าค่าตาของรสสรา แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะเดาได้ไม่ยากว่าหญิงสาวใบหน้าสดใสอ่อนวัย ดูไม่เหมือนคนที่เรียนจบคณะแพทย์และมีการมีงานทำแล้ว
แต่เธอจะเป็นใครนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่สักนิด
มนต์ม
